Weird stuff

Na bijna een maand t.v.-loos te hebben doorgebracht vond K. het wel genoeg geweest en dwong me vandaag te kijken naar "Thin", een HBO documentaire die op het Holland Doc kanaal nog een paar keer werd herhaald, na eerder uitgezonden te zijn op het eerste net.
Nu heb ik het niet zo op documentaires over ziekten, of die nu lichamelijk of geestelijk zijn, ik kan er maar beter niet naar kijken. Als borderline hypochonder moet je je namelijk niet teveel blootstellen aan informatie over wat je in het dagelijks leven niet allemaal kan oplopen.
Voordat je het weet denk je dat je het zelf ook te pakken heb.
Nu zal dat na een maand zonder vlees wel meevallen (ik kan de gehaktballen al bijna ruiken), dus schoof ik vanavond toch maar even aan en was zo getuige van een erg grappige uitspraak van de vader van een van de ultradunne Anorexia slachtoffers. Bij de psycholoog mocht hij even uitleggen wat zijn visie was op de ziekte van zijn dochter. Volgens hem was het allemaal begonnen toen ze met haar moeder naar Utah verhuisde, een gebied in Amerika waar ze bijna wel een eatingdisorder móest ontwikkelen “Because that's where they eat all kinds of weird stuff, like vegetables.”
Welkom in het Ronald McDonald tijdperk.

Extra groene maand (deel 6)

Na een maand televisieloos en vleesloos te hebben doorgebracht snakken we naar een avond hersenloos t.v. kijken, als het kan onder het genot van een grote gehaktbal, want de ambitie om vegetariër te worden is na een volle maand vleesloos eten als sneeuw voor de zon verdwenen. Minder vlees: okay, maar helemaal geen vlees meer, dat gaat ons net iets te ver. Ook al weten we dat vlees eten hypocriet is in ons geval. Als we het varken zelf zouden moeten slachten zou er geen speklapje meer op ons bord belanden. Daarbij laten we ons in de luren leggen door de eufemismen waarmee de vleesindustrie ons geweten probeert te sussen. Nakker wees me er afgelopen week al op toen hij een kopje rundvleessoep nuttigde. “Eigenlijk is het vreemd dat dit rundvleessoep heet” zei hij en keek naar de mok heldere bouillon in zijn hand. “Het moet natuurlijk gewoon Koeiensoep heten en hetzelfde geldt voor het woord “gehakt”. Dat is natuurlijk gewoon “gemalen restvlees” en die naam zou het gewoon moeten hebben. Maar dat klinkt natuurlijk niet zo lekker.” “Inderdaad”, dacht ik, “alsof ze het net nog van de grond geveegd hebben”. Nakker ging nog verder en stelde voor dat er stickers op de pakjes vlees geplakt zouden moeten worden met een plaatje van de koe er op, die een half uur later misschien op je bord zou liggen. Als je zou weten dat je hetzelfde dier zou eten wat op de foto op het etiket nog niets vermoedend in de lens kijkt, misschien dat je er dan vanaf zou zien.
In een perfecte wereld misschien, maar in de nieuwbouwwijk waar wij wonen moeten we iedere avond, als we thuis komen, door de heerlijke geur van de gebraden gehaktballen van de buren fietsen en dat is nog niet alles. Als je, net als ik gisteravond, gewoon een nieuwe wasmachine wil kopen en je krijgt er ongevraagd een gratis electrische tafelbarbeque bij. Wat moet je dan? Is dat niet gewoon een teken? “Eet vlees!”, lijkt het universum ons toe te roepen.
Hardcore vegetariër gaat het dus niet worden. Part-time en biologisch, dat dan weer wel want die burrito’s kunnen net zo goed zonder gehakt en die bonensoep smaakt ook prima zonder rookworst.
Maar af en toe een gehaktbal? Daar zeg ik toch moeilijk nee tegen.

Yo Mama

Na het tekenen van het koopcontract bij de makelaar, moeten we nog even boodschappen doen in het winkelcentrum van onze Vinex wijk. Daar blijkt opeens dat het maar goed is dat we gaan verhuizen want tussen ons gezegd en gezwegen: eigenlijk begrijp ik het volk hier niet.
Die kerel bijvoorbeeld, die stuurs kijkende kale kop die voor me in de rij staat van de kassa bij de C1000. Waar slaan die boodschappen nou helemaal op, die hij op de band heeft staan: een potje mosterd en een fles azijn. “Wat ga jij daar nu helemaal mee maken?”, zou ik hem willen vragen, als hij er niet zo gevaarlijk uit zag. Ik bedenk me dat ie waarschijnlijk het huis is uitgestuurd, door z’n vrouw die hem even zat was: “Weet je wat, ga jij maar even naar de winkel om uh, azijn ennuh...mosterd of zo te halen”.
Als ik later buiten de winkel sta te wachten op K. die nog even naar de D.A. is om vrouwendingetjes te kopen, zie ik vanuit mijn observatiepost een langharig type in trainingspak langskomen. Hij ziet een bekende en wijst naar het doorzichtige plastic tasje dat hij nonchalant over zijn schouder heeft hangen. “Ik heb weekend!”, roept hij. Ik vraag me af waarom hij daarbij op zijn tasje moet wijzen. Ik kan namelijk duidelijk zien dat daar geen bier in zit, of pizza, maar zakken vol met kruidnootjes. Wederom begrijp ik hem niet, de Stadshagen bewoner. Wat zijn de plannen voor het weekend? Kruidnootjes orgie? Een date met Zwarte Piet?
Daarna ben ik nog even getuige van een spontane “stop and chat” tussen de kleine vrouw en de vrouw met een kont zo enorm dat Yo Mama van geluk in haar handjes zou wrijven (“vergeleken met haar valt het bij mij nog reuze mee”). “Hée”, zegt de kleine vrouw tegen de dikke “Hoe gaat het? Ik zat al te kijken; is ze het nou wel of is ze het nou niet. Heb je een nieuwe bril of zo?”. Ik denk bij mezelf: “Als je haar aan dat gigantische zitvlak niet had herkend, heb je volgens mij zelf een bril nodig, kleine vrouw!". Erg slechte gedachte natuurlijk en ook nog eens gemeen. Misschien moet ik maar verbannen worden naar Zwolle Zuid om daar mijn leven te beteren.

Even Apeldoorn bellen...

Nu we zeker weten dat we gaan verhuizen, lijkt het oude huis zich definitief tegen ons te keren. Alsof het wil zeggen: “Ik heb jullie altijd gesteund, door dik en dun. Stadshagen, die frisse nieuwe Vinex wijk was het beloofde land. Kunnen jullie het je nog herinneren? Nooit zouden jullie er meer uit weggaan en kijk nu wat er gebeurt; een stulpje uit Zwolle Zuid staat een beetje met d’r kont te draaien, op te scheppen dat ze een bub-bel-bad heeft en jullie slaan meteen om. Als een blad aan een boom”.
Om haar ontevredenheid nog wat kracht bij te zetten sluit mevrouw Oudhuis nog even een pact met de wasmachine, die dankbaar gebruik maakt van een dopje dat de dag daarvoor niet helemaal was vastgedraaid en spuugt vervolgens de hele hal, voor de technische ruimte, vol met spoelwater.
Een uur daarna zijn we nóg bezig de troep op te ruimen. De ramen zijn wagenwijd opengezet, de ventilator staat aan en handdoeken liggen op de vloer. In mijn onderbroek (“niet met je vieze schoenen op het natte wollen tapijt!”, roept K. in paniek, waarop ik sokken en spijkerbroek maar uit trek) sta ik vervolgens geruime tijd op de handdoeken te dansen, in de hoop dat het spoelwater er in zal trekken. Opeens vraag ik me af wat de buren hiervan zullen denken, want ik sta met al die open ramen toch redelijk in het zicht.
“Nooit iemand in z’n onderbroek de vloer zien droogmaken?”, roep ik ze in gedachten toe.
Mevrouw Oudhuis lacht in haar vuistje.

Extra groene maand (deel 5)

En, o ja, die groene maand. Die gaat natuurlijk gewoon door. Afgelopen week verschoot die van fris groen naar pimpel paars. De biologische groentenzak voorzag ons namelijk van een echte rode kool. Geen voorgesneden gewassen kool, geen blok bevroren groenten, maar een echt rond exemplaar van anderhalve kilo. Dus voor het eerst in mijn leven slachtte ik zo'n biologische bowlingbal en kookte een gigantische pan rode kool met appeltjes, waarmee ik een groot streekziekenhuis als het onze voor minstens een week zou kunnen voeden. Of in ieder geval de afdeling Inkoop ervan.

Fietsroutes deel 4: De Mastenbroeker route.

"We gaan vandaag niet fietsen hoor", zei K. vanochtend. Plannen om te gaan fitnessen strandden de laatste dagen vanwege de stress van het huizen kopen en de hypotheek regelen steevast in een vermoeid "Ik heb nou geen zin hoor". De eerste impuls in hectische tijden was toch: liggen, rusten en het hoofd weer even leegmaken door dingen te doen die absoluut geen hersenactiviteit vergden.
Twintig minuten later kwam K. hier tot mijn verrassing toch weer op terug. "Rondje Zwolle doen?", vroeg ze en keek me verwachtingsvol aan. Ik begreep de plotselinge ommezwaai niet helemaal. Waarschijnlijk wist ze dat het Rondje Zwolle langs ons nieuwe huis liep. Elke kans om onze nieuwe aanschaf weer even te bekijken leek ze met beide handen aan te grijpen. Maar twee keer dezelfde route vond ik toch wat saai. De Mastenbroeker route dan maar? Met enige tegenzin zette ik mijn luie lichaam in beweging en kwam krap drie uur later weer verkwikt en verfrist terug. Af en toe moet je even door de zure appel heen bijten.

Drie tenoren

Haha, lachen die aflevering van Seinfeld, waarin Elaine een handtekening probeert te versieren van een van de “Three tenors”. Niet Pavarotti, niet Placido Domingo, maar die andere.
Elaine kan niet meer op z’n naam komen, maar weet haar poster toch te laten signeren door dinges.

Moe van alle consternatie die het kopen van een huis met zich meebrengt kijken we naar onze favoriete sitcom, op DVD natuurlijk, want t.v. is nog steeds taboe (nog elf dagen “extra groene maand”, we tellen af). Gebruiken wat je al hebt , in dit geval dozen met onbekeken DVD’s in de kast, is daarentegen okay.
Rond elf uur kruipen we ietsje meer ontspannen ons bed in, stellen de wekkerradio in en doen onze leeslampjes uit. Na tien minuten staren naar het plafond verbreek ik de stilte: “Shit! Ik kan niet op z’n naam komen”. “Ik ook niet!”, zegt K. die ook uit haar slaap wordt gehouden door dezelfde vraag. “Begon het niet met een S?” probeer ik en pijnig mijn hersens nog iets harder.
“Geen idee”, zegt K. Na vijf minuten houdt ze het niet meer uit en stapt haar bed uit, op weg naar de computer.
Wat zouden we zijn zonder het internet? (Waarschijnlijk in bed, starend naar het plafond)

Weet jij hem nog, de naam van die derde tenor?
Hint: Het begint met een C.

We hebben 'm!

Voordat er iemand gaat zeggen: "Wat een klein rothuisje hebben jullie gekocht!". Dit is ons tweede huis dat we er meteen maar bij hebben gekocht. Staat achter in de tuin, naast het water en het is nu al duidelijk dat we hier heel wat zwoele zomeravonden zullen doorbrengen. Buitenoventje aan, glaasje wijn er bij. Wat wil je nog meer?
Voor de eerste keer in ons leven zijn K. en ik huiseigenaren. Voelt fantastisch!

Daar gaan we weer!

Het treintje is weer vertrokken voor een spannende rit in de achtbaan.
De situatie deze keer: Huis met een fatsoenlijke woonkamer, enorme slaapkamer boven, uitgebreide badkamer met alle toeters en bellen die je je kunt bedenken, tuin met leuk vijvertje en achterin een zitje aan een sloot. Na bezichtiging op zondag hadden we het huis in ons hoofd al ingericht. De koele afstandelijke houding die je eigenlijk moet hebben om een goede prijs te bedingen was als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar we wisten ook meteen dat we niet de enige belangstellende waren. Wie komt er straks met het beste bod? Daar lijkt het nu op aan te komen. The suspense is in ieder geval killing us en vannacht werden we meerdere keren wakker om meteen de situatie weer te bespreken. Wat zouden onze kansen zijn en wat zouden we het beste kunnen doen?

Na vanochtend onze makelaar te hebben ingeschakeld sta ik voor het raam en kijk naar buiten. Het is stil in huis, de t.v. staat nog steeds uit (lang leve de extra groene maand) en het geluid van de regen op de parasol, die ik vergeten ben in te klappen maakt opeens dat er een kalme rust over me heen valt.
Vijf seconden lang heb ik het gevoel dat het allemaal eigenlijk helemaal niet belangrijk is. We hebben een dak boven ons hoofd, genoeg ruimte en een leuk tuintje. Waar maken we ons druk over?
Ik adem in en adem uit.
Het treintje heeft het hoogste punt bereikt. Ik kijk uit over de daken van Zwolle Zuid. Eentje misschien van ons?
En daar gaan we weer!

Het circus is in de stad!

Nakkers keiharde onderhandelingen voor een circuskaartje:

Nakker: “Hoeveel kost een kaartje?”
Ticketman: “20 euro”
Nakker: “Ja, maar ik hoorde dat je 50% korting kon krijgen”
Ticketman: “Klopt. Die kortingsbonnen liggen bij de supermarkt”
Nakker: “Welke supermarkt?”
Ticketman: “Weet ik niet, maar je kunt ook naar onze website gaan”
Nakker: “De website?”
Ticketman: “Ja, daar vind je een kortingsbon en die kan je uitprinten”
Nakker: “Hmm”
Ticketman: “Je kan me ook het nummer van je mobieltje geven. Dan essemmessen we de korting naar je toe. Moet je wel even aan me laten zien dan”
Nakker: “Maar ik heb mijn mobieltje niet bij me”
Ticketman: “…”
Nakker: “Kan ik die korting dan niet gewoon krijgen, zonder kortingsbon of essemmesje?”
Ticketman: ”….”
Ticketman: “Okay. Maar alleen voor deze keer dan”

Extra groene maand (deel 4)

Als collega G. je lekker probeert te maken met het sudderlapje dat ze die avond thuis gaat eten.
Als TakieTaak het heeft over “jé groene winkel”, terwijl ik nog maar 2 keer boodschappen heb gedaan bij de natuurwinkel.
Als Nakker beweert vooraan te staan in de rij, als hij ooit nog eens belandt in een Expeditie Robinson situatie en er moet een beest geslacht worden.
Betekent dat dan dat ik die lijn heb overschreden. Die grens tussen het gebied van “nog leuk” en “te fanatiek”? Worden mensen moe van mijn bio-praatjes, krijgen mensen juist méér zin in vlees en bespoten groenten als ze mijn verhalen aanhoren?
K. waarschuwde me weken geleden al in haar beste Nederdengels: “Je moet je niet holyer dan holy gaan gedragen op je weblog”. Ik zag het gevaar niet zo, want de extra groene maand was maar een experiment. Gewoon om het leven interessant te houden en om onszelf wat te entertainen. Toch merkte ik bij mezelf een zeker passie voor het onderwerp, een smeulend vuurtje, klaar om te ontbranden als ik de gelegenheid kreeg om er over uit te weiden en die momenten waren er plenty. Misschien lokte ik het zelf ook wel uit, door niet s’avonds, maar in de middagpauze de nieuwe groententas te halen en de mogelijkheden met gekochte groenten (koolrabi en snijbiet) te bespreken met mijn collega’s. (koolrabi op brood en snijbiet in een stamppot volgens collega E.)
Nu moet ik, na twaalf dagen extra groene maand, eerlijk zeggen dat ik waarschijnlijk geen vegetariër zal worden voor de rest van mijn leven (of ik moet zonder Nakker, maar samen met een paar andere softies die na het kijken in de langwimperige varkensoogjes het beest niet kunnen slachten, in een Expeditie Robinson-achtige situatie belanden) en ook de t.v. zal in Oktober wel weer aangaan. Maar die biologische producten, die blijven er wel in denk ik. Gewoon omdat dat ik er tegen ben dat er massaal roofbouw op onze aarde wordt gepleegd ter meerder glorie van het feit dat wij met z’n allen zoveel mogelijk willen consumeren en er eigenlijk niets voor willen betalen. Meer respect voor de aarde waarop we leven lijkt me echt op z’n plaats.
Maar goed, voordat je het weet wordt dat weer zo’n dogma en die zijn niet cool. Ik krijg er zelf ook jeuk van. Niet van mijn eigen stokpaardjes, maar die van opdringerige andere mensen. Iedereen moet het zelf maar uitzoeken. Maar tegelijkertijd mag ik er toch ook enthousiast over zijn? Voor mezelf? Gewoon omdat er gekookte biologische snijbiet op mijn bordje ligt? Jummie!

Senseo-leed

Je kunt alles zeggen van de Senseo, maar het ding heeft ons, sinds dat ie in dit huishouden staat, toch weer aan het koffiedrinken gekregen. Het bakkie troost had voor mij zijn “jump the shark” moment toen ik jaren geleden mijn stage, in een kindertehuis, liet mislukken. Het zwarte goud bleek daar gebruikt te worden als smeermiddel voor eigenlijk alles. Wekelijkse personeelsgesprekken, one-on-one gesprekken met de monsters zelf en gesprekken met de stagebegeleider werden allemaal opgeleukt met een shot caffeïne en als je die naar binnen had gegooid was het tijd voor de tweede gigantische mok om het af te leren.
Tegen het eind van mijn stage liep ik daar even opgefokt rond als een kale gabber op een houseparty. Met een gelooide maag en een hartslag van een op hol geslagen paard zwaaide ik daar voortijdig de aftocht. Tot nooit weer ziens. Ook die koffie hield ik maar even voor gezien.
Totdat we een jaar geleden een blinkend Senseo apparaat kochten. Hier geen gemors met gemalen koffie en maatlepeltjes, maar keurige koffiepads in allerlei spannende smaken.
De euforie was echter van korte duur. Bij gebruik van de dubbele padhouder gaf het kreng opeens Haagse bakjes. De toch al kleine kopjes werden in de twee kopjes stand nog geeneens voor driekwart gevuld. Terug brengen dan maar? Nee, want: te lui. Daarbij deed ie het op de enkele stand eigenlijk prima. Alleen moet je dan wel erg opletten. In de reeks van handelingen die je moet doorlopen om twee enkele bakjes te zetten, raakt een dagdromer als ik namelijk nog wel eens de draad kwijt. Normaal is het: 1: Water er in, 2: Koffiepad in de enkele houder, 3: Klem naar beneden, 4: Druk op de knop voor een enkel koffie. (Hierbij vergeet ik gemakshalve even het gepruts met Cappucinopoeder en zoetjes).
Bij een herhaling van zetten ging ik al herhaaldelijk de mist in bij punt 3. De klem vergeten naar beneden te doen had als gevolg dat een kokend hete Niagara waterval van boven uit het apparaat begon te stromen. In de paniekreactie die daarop volgde probeerde ik al enkele malen het kopje, met het kostbare cappucinopoeder erin, te redden van het koffieloze water, waarbij het hete water (gloeiende, gloeiende! (Andre van Duin modus) over mijn handen stroomde.
Dacht ik wél na bij punt 3 en wachtte ik tevreden tot de koffie het Senseo kopje zou vullen, was ik vergeten de koffiepad van het eerste bakje om te wisselen voor een nieuwe verse, zodat het witte cappucinopoeder zich vermengde met het slappe aftreksel van de oude koffiepad en ik bleef zitten met een kopje cappucinomelk met een vleugje koffie.
Ik zal u verder niet vermoeien met mijn pogingen om mijn kopje cappucinomelk vervolgens te vermengen met een derde vers gezet bakje, zodat ik in ieder geval niets weg hoefde te gooien, maar de conclusie lijkt me duidelijk. Het moderne leven is niet makkelijk.
Misschien moeten we maar weer terug naar de Cola Light. Allebei onze eigen fles, zodat we het direct uit de koelkast (lees fles) kunnen drinken. Da’s pas makkelijk.

Stil

Kijk nou eens! Wat een grappig idee. Stillevens met kinderen. (Konden ze maar altijd zo stil zijn.)

Ik vond ze trouwens hier. .

Rondje Cultuur

De extra groene maand heeft als prettig gevolg dat ik weer eens diep met mijn neus in de boeken ben gedoken. Daarvoor keek ik wat ik nog in de boekenkast had staan, want ik wilde vooral gebruiken wat ik al heb en dat is nogal wat. Vorige maand won ik namelijk een doos met thrillers in een Sky Radio (ja, ik weet: “bah”, maar toch bedankt!) prijsvraag en ook het tamelijk feministische weekblad Opzij verraste me met een boek van de Deense schrijfster Helle Helle. Dat schijnt trouwens haar echte naam te zijn. Even vroeg ik me af of het een goed idee zou zijn om mijn naam ook maar te veranderen in Ary Ary, voor het geval ik nog eens een serieus stripboek zou maken, maar de naam associeer ik toch teveel met de reactie van mijn hoofdschuddende moeder, als ik mijn sokken weer eens onder de bank had laten slingeren.
Het boek viel trouwens niet tegen, ook al ging het eigenlijk nergens over. Het verhaal laat zich eigenlijk samenvatten in “Twee zusjes werken als cosmeticaverkoopster op de veerboot tussen Duitsland en Denemarken”. Okay, de oudste voelt zich, sinds het overlijden van haar moeder, erg verantwoordelijk voor het welbevinden van haar jongere zusje, die zich op een bepaald moment in de armen van een getrouwde Duitser stort, maar verder gebeurt er niet veel meer dan in het leven van, zeg, mijn overbuurvrouw. (Die ik overigens niet ken en die tijdens een spectaculaire wereldreis misschien wel zwanger is geraakt van de president van Tsjoekietsjoekiestan, om maar iets interessants te bedenken)

Verder vond ik in de kast: “U zult versteld staan van onze beweeglijkheid” van de Amerikaanse schrijver Dave Eggers. Een boek dat ik in de hardback uitgave voor een prikkie zag liggen bij de V&D. Het uitgangspunt van dit boek was al een stuk interessanter dan dat van Helle Helle. Het had wel iets weg van het verhaal van onze overbuurvrouw. Twee jongens, die net hun beste vriend hebben verloren, besluiten een wereldreis van een week te maken. Tijdens deze trip besluiten ze het geld weg te geven dat een van hen bij stom toeval in zijn schoot geworpen heeft gekregen. Hilarische momenten wisselden zich in dit boek af met serieuze en zelfs filosofische passages. Ik vermaakte me uitstekend met dit boek en las het in een poep en een zucht uit.

Tenslotte vond ik in de bieb nog een leuk cd’tje van Tracy Thorn. Dit meisje zong vroeger in de band Everything but the Girl. De naam van de band verwees naar het principe dat ook zo treffend wordt beschreven in het poeziealbum rijmpje: “….(vul hier willekeurige naam in) zat op vaders wagen, tussen kool en tussen biet. Alles kan je kopen, zei hij, maar mijn meisje krijg je niet”. Tracy zingt op deze cd een paar erg leuke deuntjes, die bijna zo goed klinken als de klassieker “Each and everyone”. Kopuh met die hap! (of je gaat, erg groen en duurzaam, gewoon naar de bibliotheek, zoals ik deed.)

Notes on a Scandal

Sommige onbelangrijke gebeurtenissen uit je leven kunnen blijkbaar ergens voor in je geheugen blijven hangen.
Zo moet ik elke keer dat het in een gesprek over filmmuziek gaat (en hoe vaak gebeurt dat niet) denken aan die keer dat ik in de trein zat op weg naar huis en in gesprek was met een medereiziger. Ik kende hem niet en het feit dat ik zomaar aan de praat raakte met een onbekende in de trein was vrij opmerkelijk, want zo sociaal was ik niet in treinen. Ik reisde bij voorkeur met de walkman op. Misschien dat dat ook de aanleiding voor het praatje was, want het ging over onze muzikale voorkeuren. In die tijd begon ik tegen de draad in naar jazz te luisteren, iets wat ik reuze interessant van mezelf vond. Mijn leeftijdsgenoten hielden namelijk allemaal van (gaap) Symfonische Rock. Zo niet mijn gesprekspartner in de trein. Die hield namelijk van filmmuziek. Iets wat ik eigenlijk niet goed begreep. Zeggen dat je van filmmuziek houd was voor mij net zo vreemd als dat je aan iemand vraagt van wat voor schilderijen hij houdt en antwoord met: “behang”.
Later begreep ik hem wat beter, want er is natuurlijk erg mooie filmmuziek gemaakt. Niet dat ik een kenner ben maar van sommige filmmuziek kun je prima zonder film genieten. Neem bijvoorbeeld de Amelie muziek van Yann Tiersen.
Een tijdje geleden zag ik de film “Notes on a Scandal”. Een erg goede film met een bijzonder vileine Judi Dench en een verhaal wat van het begin tot het eind blijft boeien. Maar bijna nog beter dan het acteerwerk en het verhaal is de prachtige muziek van Philip Glass. Wat een genot om naar te luisteren.
Gaat dat zien! (en horen)

Extra groene maand (deel 3)

De natuurwinkel. Ik was er al wel eens geweest, maar kon nog steeds niet goed wennen aan de vreemde lucht die er hing. Alsof de melange van vreemde granen, kruiden en zaden tezamen de geur “muf” vormden.
Ook het publiek in de biosuper was anders dan die van de gemiddelde C1000. Elke klant afzonderlijk had het aura: “Ik ben helemaal okay met mezelf” om zich heen hangen. Ik kon zelfs de kleur van het aura zien, het was pompoen oranje.
Ik keek wat om me heen en checkte de schappen. De verpakking van nagenoeg alle producten was ontdaan van overbodige franje. Op de etiketten overheerste de kleur groen en de woorden “eco” en “bio”. Alleen de biologische ijsmaker had zich wat frivoliteiten veroorloofd en had z’n plastic ijsdozen versierd met gekleurde koeien.
Deze eenzame reclame uiting deed me bijna voorover buigen, het vriesvak in, maar ik deinsde terug toen ik doorkreeg dat “bio” nog steeds niet hetzelfde was als “light”. Dit ijs was gemaakt van volvette melk, die direct van de uier in het bakje was gespoten.
Teleurgesteld liep ik naar de kassa. Daar kon ik de bestelde groententas in ontvangst nemen.
De in een groene schort geklede jongeman verwees me naar een rijtje papieren tassen die er op de grond stonden. Moest ik niet betalen dan? Deze groententas had vooruit betaald moeten worden en aangezien de biologische supermarkt blijkbaar uitging van het goede in de mens, werkte men niet met een bonnetjes systeem en dacht de groene knaap waarschijnlijk dat ik al aan mijn betalingplicht had voldaan. Maar deze eerlijke groenten hielden me op het rechte pad en dus betaalde ik voor deze keer en de volgende.
Eenmaal thuis keken we wat de buit was. Een grote struik andijvie (de laatste keer dat ik dit op mijn bord gezien had was bij mijn moeder thuis, met een onafscheidelijke gehaktbal er bij), twee knolvenkeltjes (die sneden we al wel eens door een linzensoepje), twee maïskolven (vaste prik bij het barbequen) twee minikropjes ijsbergsla en een grote pompoen. Bij het laatste kreeg ik vervelende associaties met flauw en smakeloos eten. Het enige wat deze knol zou opleveren was een laffe soep. Maar dat pakte gelukkig anders uit. Ik stond vandaag weliswaar een uur in de keuken om de kleurige soep te produceren, maar die was dan ook wel helemaal de moeite waard en kreeg van ons het stempel “keeper”. (De hoogste kwalificatie in ons receptenbestand, die garandeert dat dit gerecht een blijvertje is en regelmatig op onze tafel zal verschijnen)

Junks

Ledigheid is des duivels hoofdkussen en moet dus bestraft worden. Deze zeer calvinistische gedachte kwam in me op toen ik werd geconfronteerd met de akelige bijwerkingen van dit spelletje. Iets wat onschuldig begon, met de aanschaf van een Nintendo DS, om mijn gedachten wat af te leiden van een misschien iets te spannende vlucht naar mijn vakantiebestemming ontwikkelde zich, toen ik eenmaal Animal Crossing in het apparaat had zitten, tot een heuse verslaving. Dag en nacht moest deze baby-game gespeeld worden. Als een rechtgeaarde junk vond ik het ook nog eens nodig om het DS evangelie te verspreiden en gaf K. ook zo’n apparaat. Een roze. Ze was er zo blij mee als een kind en het duurde niet lang voordat het ding hetzelfde effect op haar had als de witte sloper op Lindsay Lohan. Er móest gespeeld worden, thuis, in de auto en zelfs op vakantie voor de tent zaten we peren te oogsten, vissen te vangen en bloemen te planten. Niet in real life (wat in Normandië prima zou kunnen), maar op het miniscule schermpje van het computerspel. Toen we er achter waren hoe we via de wifi modus in elkaars miniwereldje konden komen was het hek helemaal van de dam. Wacko (mijn alter ego) kwam erachter dat de peren uit Lollipops (K’s) wereldje twee keer zoveel waard waren als hij ze verkocht in zijn eigen dorp en andersom waren Wacko’s appeltjes da bomb in de supermarkt van Lollipop. Dus renden we uren achter elkaar heen en weer naar elkaars dorpje en hadden onderhand een dagtaak om alle appels en peren van de bomen te schudden, te oogsten en vervolgens te verkopen in de supermarkt van dhr Nook. Iemand waarbij we allebei dik in de schuld stonden en een hypotheek moesten afbetalen omdat hij ons huisje steeds zo leuk verbouwde. (Kunt u het nog volgen?)
Totdat we opeens allebei bij ons medicijnkastje stonden op zoek naar de Advil. “Heb jij ook zo’n hoofdpijn?”, vroeg ik aan K. “Ja, het begint hier”, zei ze en wees boven haar ogen, “en het trekt zo naar boven”. De snelle oogbewegingen die er nodig waren om ons mannetje van hot naar her te laten draven, schenen zo’n sterke wissel te trekken op onze veertig jarige ogen, dat we ons werk in Popville en Dorpstad (de namen van onze Animal Crossing nederzettingen) alleen nog met de hulp van een stevige dosis paracetamol konden voortzetten en dat ging ons net iets te ver.
Dus spelen we wegens de “eye strain” nu nog maar sporadisch. Lachen nog wat om de vieze woorden die we onze bewoners hebben geleerd en werpen af en toe een jaloerse blik op Nicole Kidman, die op pagina’s grote advertenties laat zien hoeveel plezier ze heeft met haar DS en haar braingame (boring!)

Kamperen (?)

Ook rijke Amerikaanse snotneuzen willen wel eens kamperen.
Die gaan dan hier naar toe.

"James, wil je plasemmer even aangeven?"

Extra groene maand (deel 2)

Drie dagen op weg met ons project weten we precies waar het pijn doet. Niet het vlees, dat missen we eigenlijk niet. Die vegaballetjes smaakten laatst prima en gisteren hadden we een heerlijke groentenschijf met kaas, die als enige nadeel had dat er donders veel calorieën in zaten (light en vegetarisch/biologisch schijnen vaak niet samen te gaan).
Ook biologisch eten is goed te doen. Tot onze verbazing waren we afgelopen weekend niet echt meer geld kwijt dan anders, terwijl we voor minstens de helft van onze boodschappen biologische equivalenten hadden kunnen vinden.
Zelfs het consuminderen viel mee. Nu hielp het dat we de ene helft van het weekend op de fiets zaten en de andere helft de winkels dicht waren, maar bij de winkels die we wél tegenkwamen hadden we niet de neiging om daar toekomstige Snuffelmarktspullen te gaan inslaan.
Nee, het enige dat we echt misten was de t.v. Niet echt cool, ik geef het toe, maar eerlijk is eerlijk, terwijl we zelf het idee hadden dat we de laatste tijd eigenlijk helemaal niet veel t.v. keken.
Okay, donderdags is er natuurlijk altijd “Heroes”, in het weekend “Saturday Night Live” en doordeweeks kijkt K. nog naar “Project Catwalk” en ik “the King of Queens”, weliswaar op een dagelijkse basis, maar bij elkaar valt dat toch best wel mee?
Blijkbaar kijken we toch meer, want op de gekste tijden moest ik de reflex om de t.v. aan te zetten onderdrukken. Zaterdagochtend bij het wakker worden: t.v. aan, oh nee, doen we nu niet. Na de afwas, even uitrusten, kijken wat er op de t.v. is, oh nee, mag niet van onszelf. Tijdens het eten, na een inspannend klusje, tussen hobbyprojecten door, na een uur was vouwen, steeds was er die reflex. Blijkbaar vullen we kleine rustmomenten op met t.v. en staat het ding vaak aan als een gezellige achtergrondruis, waar je naar kunt luisteren of niet.
Uit pure verveling werden we dus maar creatief,

- Ik las een boek uit en begon meteen aan een nieuwe
- K. deed eindelijk haar belastingaangifte
- Ik stopte alle losliggende cd’s (stuk of honderd) in de bijbehorende doosjes.
- K. printte wat vakantiefoto’s en deed ze in lijstjes
- K. en ik speelden Uno en Yahtzee
- K. maaide het gras
- Ik keek nog eens welke boeken ik nog meer kon verkopen
- Ik laadde wat nieuwe software op de computer
- Ik maakte verschillende soorten sap en smoothies met de blender.

S’Nachts konden we vervolgens niet goed slapen. Waar het aan lag wisten we niet. Het leek wel of we wat van slag waren. Waren we te actief geweest, kwamen we niet meer goed tor rust of hadden we al die t.v.- rustmomentjes opgevuld met het drinken van teveel koffie?
Wordt weer vervolgd.

Fietsroutes 3: Rondje Zwolle

“Pang!”. De harde knal van een geweerschot zorgt er bijna voor dat ik van schrik van mijn fiets in de berm val. Nogmaals klinkt er een schot. Geschrokken kijk ik naast me en daarna omhoog. Een van de, in formatie vliegende ganzen is geraakt. Al fladderend valt hij naar beneden. Tien meter verwijderd van een drukbereden fietspad zitten er blijkbaar een paar jagers ganzen uit de lucht te schieten. Onze verontwaardiging is groot. We houden helemaal niet van wapens. Wij willen tijdens ons Rondje Zwolle gewoon van de natuur genieten en nu fietsen we blijkbaar een paar meters verwijderd van een werkend schietijzer die de natuur, waar wij zo van wilden genieten, voor onze ogen uit de lucht schiet.
Daarbij, is dit gebied, zo vlakbij de rivier geen officieel natuurgebied? Met man en macht heeft de gemeente geprobeerd om hier landbouwgrond om te zetten in moerasgebieden die op hun beurt weer allerlei vogels aantrekken. Vervolgens grijpen een stelletje onverlaten de kans aan om hier eens fijn op de nieuwe bewoners te gaan schieten.
“Je moet de politie bellen”, zegt K. als we van de schrik zijn bekomen en onze tocht voortzetten. Ik twijfel. Ben niet echt op de hoogte van de jachtregels en vraag aan het maar eens aan een buurtbewoner die bezig is met het knippen van de heg om zijn dijkhuisje. Hij weet ook niet of dit wel legaal is, maar lijkt het allemaal niet zo belangrijk te vinden.
Na enig aandringen van K. bel ik toch maar op. Baat het niet dan schaadt het niet en het beeld van de aangeschoten vogel maakt me nog steeds kwaad.
Even ben ik blij dat we deze maand geen vlees eten.

Er is er een jarig..

Nee, ik ben niet jarig. Zij is jarig, maar ik dacht even een oude foto te moeten opdiepen om aan te geven wat het verschil tussen de persoonlijkheid van Bee en die van mij is en hoe vroeg dat al zichtbaar was.
Mijn goede vriendin omarmt het leven namelijk op een uitbundige manier. Met de turbo er op werkt ze het ene na het andere project af, doet ze opleiding na opleiding, sjouwt van hot naar her, voedt en passant nog twee pubers op en weet toch aardig haar geestelijke gezondheid te behouden.
Ik, daarentegen, bleef eens 10 jaar bij eenzelfde baas zitten, gewoon omdat ik het daar zo gezellig vond, proefde een aantal jaren van een HBO opleiding om hem vervolgens niet af te maken en kinderen? Nee bedankt, die beker laat ik even aan me voorbij gaan.
Met andere woorden: Bee ligt met haar armen in de taart en ik neem er voorzichtig met mijn vinger een likje van.
En nu als de gesmeerde bliksem naar haar site om haar even te feliciteren.