woensdag, september 05, 2007

Junks

Ledigheid is des duivels hoofdkussen en moet dus bestraft worden. Deze zeer calvinistische gedachte kwam in me op toen ik werd geconfronteerd met de akelige bijwerkingen van dit spelletje. Iets wat onschuldig begon, met de aanschaf van een Nintendo DS, om mijn gedachten wat af te leiden van een misschien iets te spannende vlucht naar mijn vakantiebestemming ontwikkelde zich, toen ik eenmaal Animal Crossing in het apparaat had zitten, tot een heuse verslaving. Dag en nacht moest deze baby-game gespeeld worden. Als een rechtgeaarde junk vond ik het ook nog eens nodig om het DS evangelie te verspreiden en gaf K. ook zo’n apparaat. Een roze. Ze was er zo blij mee als een kind en het duurde niet lang voordat het ding hetzelfde effect op haar had als de witte sloper op Lindsay Lohan. Er móest gespeeld worden, thuis, in de auto en zelfs op vakantie voor de tent zaten we peren te oogsten, vissen te vangen en bloemen te planten. Niet in real life (wat in Normandië prima zou kunnen), maar op het miniscule schermpje van het computerspel. Toen we er achter waren hoe we via de wifi modus in elkaars miniwereldje konden komen was het hek helemaal van de dam. Wacko (mijn alter ego) kwam erachter dat de peren uit Lollipops (K’s) wereldje twee keer zoveel waard waren als hij ze verkocht in zijn eigen dorp en andersom waren Wacko’s appeltjes da bomb in de supermarkt van Lollipop. Dus renden we uren achter elkaar heen en weer naar elkaars dorpje en hadden onderhand een dagtaak om alle appels en peren van de bomen te schudden, te oogsten en vervolgens te verkopen in de supermarkt van dhr Nook. Iemand waarbij we allebei dik in de schuld stonden en een hypotheek moesten afbetalen omdat hij ons huisje steeds zo leuk verbouwde. (Kunt u het nog volgen?)
Totdat we opeens allebei bij ons medicijnkastje stonden op zoek naar de Advil. “Heb jij ook zo’n hoofdpijn?”, vroeg ik aan K. “Ja, het begint hier”, zei ze en wees boven haar ogen, “en het trekt zo naar boven”. De snelle oogbewegingen die er nodig waren om ons mannetje van hot naar her te laten draven, schenen zo’n sterke wissel te trekken op onze veertig jarige ogen, dat we ons werk in Popville en Dorpstad (de namen van onze Animal Crossing nederzettingen) alleen nog met de hulp van een stevige dosis paracetamol konden voortzetten en dat ging ons net iets te ver.
Dus spelen we wegens de “eye strain” nu nog maar sporadisch. Lachen nog wat om de vieze woorden die we onze bewoners hebben geleerd en werpen af en toe een jaloerse blik op Nicole Kidman, die op pagina’s grote advertenties laat zien hoeveel plezier ze heeft met haar DS en haar braingame (boring!)

Labels:

2 Comments:

  • Tss DS met een lullig schermpje...
    Vind je het gek dat je koppijn krijgt ? Komt van het turen.

    Ik heb gewoon een omgebouwde Xbox en download alle games van internet. Met zo'n 287 games heb ik genoeg te spelen tijdens de regenbuien. Oogtraining genoeg op mijn flatscreen :)

    By Blogger Pino-2008, at 05 september, 2007  

  • Ik vind het met die gameboys van de jongens al zo wonderlijk dat ze er wat op kunnen ZIEN, laat staan er op kunnen spelen. Nu is de DS wel wat groter, maar tóch. Daar krijg je inderdaad pijn van in je hoofd. De tip van Takietaak is dan ook zeer waardevol, denk ik.

    (En dat 'denk ik' zet ik er maar bij, omdat ik het ook niet zeker weet...de laatste keer dat ik een digitaal spelletje speelde, was de Dukes of Hazard op de Playstation...en da's nog vóór het nieuwe rijden begon...)

    By Anonymous Anoniem, at 05 september, 2007  

Een reactie posten

<< Home


 

 Subscribe in a reader