Op de camping (deel 1)

Oploskoffie?! De toon in de stem van mijn moeder viel het best te omschrijven als een mix van ongeloof en dédain. Echte kampeerders, zoals mijn ouders, zetten namelijk hun eigen koffie en gieten het water dat ze net op hun campingbrandertje gekookt hebben, door een speciaal hiervoor aangeschaft minifiltertje.
Nu zijn wij natuurlijk ook geen echte kampeerders. De enige tent die we de afgelopen drie jaar van binnen zagen was de partytent op het twaalf en een half jarig huwelijksfeest van mijn zus. Wel gaven we scheppen met geld uit aan dure hotelkamers.
Daarom was ik er bijna trots op dat ik, in het telefoongesprek met mijn moeder kon melden dat we onze Vrijbuitertent weer uit de mottenballen hadden gehaald en dat we van plan waren om (let wel) een hele week in de vrije natuur door te brengen. Ik kon me er al helemaal op verheugen om na zeven uur rijden de tent weer op te zetten en met een hete kop oploskoffie voor de tent plaats te nemen.
Na zes uur rijden en met Yport (het plaatsje dat we voor onze kampeervakantie hadden uitgezocht) in het vizier, begreep ik opeens weer waaróm we die tent eigenlijk zo lang op zolder hadden laten liggen. De regen kwam namelijk met bakken uit de hemel en het gezicht van K. leek opeens net zo betrokken als de lucht boven ons. Het kwik in de stemmingsbarometer bleek een diepterecord te hebben bereikt en met man en macht probeerde ik ons humeur wat op te krikken. Maar K. zag het niet meer zitten en stelde voor om maar door te rijden naar Zuid Frankrijk, zich daarbij niet realiserend dat we dan nog 10 uur in de auto moesten zitten en pas om drie uur ’s nachts zouden aankomen.
Na dit idee dus maar lachend te hebben afgeserveerd probeerde ik de spirit wat terug te halen door vertwijfeld uit te roepen: “We zijn toch niet van suiker gemaakt?” Bij mijn vader werkte deze opmerking vroeger altijd perfect, maar eerlijk gezegd zag ik er zelf ook enigszins tegenop op straks samen met K. de tent in de regen op te moeten zetten. De ervaring leert namelijk dat zoiets een grote aanslag op je relatie kan betekenen, met als mogelijk triest gevolg dat je er dagen daarna nog steeds niet aan toe bent om de communicatie met elkaar te hervatten.
Die 10 uur door rijden naar Zuid Frankrijk leek dus bijna een betere optie, maar toch reden we maar door, totdat we het terrein van camping La Pature in Yport opreden. Daar, tussen de bomen lag het perfecte kampeerplekje. Ver weg van alle andere tenten en met de toiletten op loopafstand. Terwijl de vriendelijke campingbaas ons welkom heette, hield het opeens op met regenen.
Ook bij K. brak het zonnetje weer door en binnen no time zaten we voor onze tent. Onze handen warmend aan een beker hete oploskoffie.