Istiebraafdan? 3

Kwam ik vanmiddag met de fiets de hoek omrijden, kijk ik zo recht in de kringspier van een Deense Dog. Het beest stond met zijn achterpoot opgeheven klaar om een warme straal hondenurine tegen een lantaarnpaal aan te laten lopen. Waarschijnlijk bedacht het beest zich halverwege en besloot de diarree, die hij had opgelopen bij het verorberen van een paar kuipjes inferieur Jumbo voer ook meteen maar de vrije loop te laten.
Het jongetje wat het beest moest uitlaten stond er wat gegeneerd bij te kijken. Had waarschijnlijk van zijn ouders de opdracht meegekregen dat “number two” alleen maar in de goot gedaan mocht worden. Toen ik, met een blik van afschuw in mijn ogen, langs fietste keek hij verschrikt op. De paniek in zijn ogen sprak boekdelen: “Ik kan er toch ook niets aan doen? Hij stak zijn poot omhoog, dus ik dacht dat ie gewoon moest pissen!”
Terwijl de derrie langs de achterpoten van het beest naar beneden liep kreeg ik spijt. Had ik er enige dagen niet voor gepleit om onze huisdieren wat serieuzer te nemen en aan te spreken op een volwassen toon? Na dit onsmakelijke tafereeltje voel ik me gedwongen hier met rasse schreden op terug te komen. We moeten helaas concluderen dat we het goed deden met z’n allen. Die toon, die we alleen gebruiken voor peuters en dementerende bejaarden, die moeten we er maar gewoon in houden. Vieze beesten!