Verkering

Zij is bezig met een interessante reeks over al haar ex-vriendjes. Als ik daar zelf aan zou beginnen, zou ik al snel klaar zijn. Mijn ex vriendinnetjes zijn namelijk op de vingers van 1 hand te tellen. Als ik daarentegen zou gaan schrijven over al die meisjes waar ik ooit verliefd op ben geweest zou het eindresultaat een boekwerk zijn dat qua omvang vergelijkbaar zou zijn met Lou de Jongs: "Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog”
Licht ontvlambaar dus, maar als het er op aan kwam gaf ik niet thuis. Simpelweg omdat ik mezelf nogal een nerd vond (en ook was) en omdat ik me nooit kon voorstellen dat de gevoelens die ik voor iemand koesterde wel eens wederzijds kon zijn.
De keren dat het er toen wel van kwam was vooral te danken aan het hardnekkige doorzettingsvermogen van de dame in kwestie. Zo moest ik laatst opeens weer denken aan R., eigenlijk alleen omdat ik haar broer opeens tegen kwam in het winkelcentrum. Ik groette hem, maar hij bleek mij niet te zien of te herkennen. Of hij wílde me niet zien natuurlijk. Later bleek hij opeens de buurman te zijn van Nakker, mijn nieuwe Bureaumaatje.
Het feit dat ik op een bepaald moment verkering had met zijn zusje was eigenlijk min of meer toevallig. Ik kende haar uit de kerk. Ze zat ook altijd boven op de galerij en ik kon het niet nalaten om naar haar te kijken, want ik vond haar knap. Daarbij verveelde ik me ook stierlijk. Kijken naar haar was een goed alternatief voor het tellen van de gebrandschilderde raampjes.
Later zocht ze opeens toenadering. Ze gebruikte een smoes. Het had iets te maken met een werkstuk en ik kon haar daarbij helpen. Iets wat ik graag deed. Voordat ik het wist kwam ze bij me over de vloer en gingen we gezamenlijk naar feestjes. Ik vond haar voornamelijk knap. Wat ik verder voor haar voelde wist ik niet precies. Maar “knap” was voor mij toen reden genoeg om geruime tijd om haar heen te dralen, zonder daarbij enige actie te ondernemen. Totdat ze zelf de knoop maar eens doorhakte. “Iedereen denkt dat we verkering hebben”, zei ze opeens. Door deze opmerking raakte ik enigszins in paniek en deed me uitbreken in een genant gestamel en gestotter. Iets wat overigens wel resulteerde in verkering of iets dat er op leek, maar wat het nooit echt was. Na drie weken had ze er weer genoeg van en maakte ze even resoluut een eind aan de relatie. Gelukkig maar, want we waren net zo compattible als mijn MP3 speler tegenwoordig is met mijn computer (die herkent het ding ook opeens niet meer als iets dat bij hem past.)