Modern ongemak

Het huren van auto’s heeft veel voordelen. Vandaag haalde ik een spiksplinternieuwe Golf op. Ik stapte de blinkend gepoetste auto in, snoof de kenmerkende nieuwe auto geur op en startte de bolide. Bijna geluidloos gleed ik naar huis. Ik dacht even terug aan onze oude Clio (moge hij rusten in vrede) waarin conversaties zonder te schreeuwen bijna onmogelijk waren. Was je van plan om muziek te luisteren in het oude brik, dan moest je wel bereid zijn om het volume bijna op tien te zetten. Maar in deze blauwe Volkswagen Golf had ik daar geen last van. Tevreden neuriede ik mee met een liedje op de radio.
Toch is zo’n nieuwe huur auto niet alleen maar halleluja. Zo moet ik altijd erg wennen aan de bijkomende toeters en bellen. In het verleden stond ik al eens bij een benzinepomp vol verbazing te staren naar het dopje van de benzinetank. Waar zat het sleutelgat in vredesnaam? Na tien minuten mijn hersens erover gebroken te hebben, liet ik mijn trots voor wat het was en riep de hulp in van de pompbediende. Die wees mij op een haakje aan de binnenkant van de voordeur dat je even naar je toe moest halen om het dopje te ontgrendelen. Benieuwd welke briljante geest dat bedacht heeft.
Het moderne snufje waar ik vandaag moeite mee had waren de elektrische ramen. In de oude Talbot Solara van vriend LeBrat drukte je gewoon op een knopje naar voren om het raampje naar beneden te krijgen en naar achteren om het ding weer te sluiten. Maar Volkswagen had blijkbaar een ander idee van logica. Om het autoraampje dicht te krijgen moest je niet op het knopje drukken, maar aan het knopje trekken. Kostte me ruim een kwartier om daar achter te komen en ik scoor toch best aardig op de i.q.-testen.
Dit probleem viel echter in het niets bij de moeite die ik had om te onthouden dat er een fietsendrager aan de achterklep van de Golf gemonteerd was (iets waar ik zelf om gevraagd had, want ik wilde ergens gaan fietsen). Deze fietsendrager was een modern gevalletje dat niet op een trekhaak gemonteerd was maar dat met haken aan de achterklep vast zat. Erg handig, ware het niet dat ik hardhandig geridderd werd bij het dichtklappen van deze deur. Met een doffe dreun belandde de aluminium buizenconstructie op mijn rechterschouder. Niet één, maar twee keer. Ik kromp ineen van de pijn maar vermande me. Elk normaal mens zou hierna zijn lesje wel geleerd hebben, maar ik niet. Eerst moest ik, eenmaal thuis gekomen, bij het uitladen van de auto het ijzeren geval nog een keer boven op mijn kop krijgen. Terwijl ik drie letter woorden uitkraamde verlangde ik eventjes terug naar die oude vertrouwde Clio.