Wassen neus

Van die documentaires die je laten zien hoe dingen gemaakt worden. Close ups van fabrieksbanden waar je de flesjes bier voorbij ziet flitsen en waar een robot arm de kroonkurken er in een nano seconde op bevestigt. Of beelden van postsorteerbedrijven, waar kaarten en brieven langs zoeven en in precies de juiste zakken belanden. Ik kon er met mijn verstand niet bij dat dat nooit verkeerd ging. Dat dit proces zo geperfectioneerd was dat er nooit eens een brief onder een kast belandde. De post leek altijd aan te komen, hoe was het mogelijk! Stille bewondering leek hier op z’n plaats.
Totdat er een paar weken geleden zomaar in één keer 3 pakjes van mij zoek raakten. Twee ceedees die ik had verstuurd in het kader van het mailmydisc project kwamen opeens niet aan en een ceedee die iemand anders naar mij verstuurd had bereikte zijn einddoel ook niet.
Gelukkig had ik mijn eigen adres op de achterkant van de envelop vermeld, maar zelfs na anderhalve maand wachten kwamen er geen ceedees retour.
Daarom diende ik een klacht in. Dat kon middels een speciaal daarvoor bestemd formulier. De persoon die mijn klacht zou behandelen zou hemel en aarde bewegen om deze drie pakjes weer boven water te krijgen. Post is heilig en de betrouwbaarheid van tante Pos was in het geding. Tenminste in mijn fantasie. De klachtenambtenaar (die ik toevalligerwijze nog aan de telefoon had gehad en die tussen neus en lippen had geopperd dat het hier wel eens om diefstal zou kunnen gaan) zou met het formulier in zijn hand naar het postsorteercentrum benen en daar hoogstpersoonlijk de sorteerband stop zetten. Zijn bulderende stem zou het personeel ineen doen krimpen. “Wie kan er hier z’n handjes niet thuis houden? Wie heeft er hier last van lange vingers?”, zou het door de fabriekhal galmen. “Als ik vóór vanmiddag 5 uur de gestolen waar niet op mijn bureau heb wordt er net zo lang overgewerkt totdat de dief zich gemeld heeft!”.
Helaas bleef dit bij een fantasie. In het standaard briefje dat ik van de week in mijn brievenbus kreeg stond dat ze tot hun spijt de verloren pakjes niet terug hadden kunnen vinden. Daarbij wilden ze me dringend adviseren om de volgende keer mijn waardevolle post aangetekend te verzenden. Tweedehands ceedees aangetekend versturen. Goede tip zeg (not!).
Dan kan je ze net zo goed nieuw kopen.
Met deze wassen neus van een brief viel de TNT voorgoed van zijn sokkel.