Op de camping (deel 3)

K. maakte me wakker. In de donkere tent kon ik nog net haar angstige, wijd opengesperde ogen ontwaren. “Er zit een beest in de tent”, zei ze. Geen reden om in paniek te raken, was mijn oordeel. Zo lang het geen wild zwijn was zaten wij veilig in onze binnentent, toch?
Maar zo makkelijk kwam ik er niet vanaf. Het geknabbel en gekrabbel van het beest zou K. de hele nacht uit haar slaap houden en aangezien ik de man in het huishouden was, werd ik geacht dit op te lossen. Waarom het voor een man minder erg is om door een hondsdolle vleermuis, of een met de pestpokken besmette rat in de hals gebeten te worden begreep ik niet echt en stelde me dus terughoudend op. Zo terughoudend dat K. een tentstok greep en zelf maar op de plaats begon te prikken waar het geluid vandaan leek te komen. Ik volgde haar voorbeeld. In het gunstigste geval zou ik misschien een knaagdier spietsen wat we de volgende dag op de barbecue zouden kunnen leggen, zodat we eens een dagje niet langs de Carrefour zouden hoeven.
Maar het enige wat we doorboorden was een halfverzopen stokbrood. Dus kropen we maar weer in bed en maakte ik K. wijs dat het geluid vast van de plastic verpakking van de baguette afkomstig was geweest, zodat ze weer rustig kon slapen.
Toen ze vijf minuten later weer in slaap was gevallen, ging het beest weer vrolijk verder met knagen en ik kon hem geen ongelijk geven. Als je in de natuur wil slapen, moet je de natuur blijkbaar af en toe wat terug geven. En als dat een vochtig stokbrood is, dan heb ik daar wel vrede mee, bedacht ik me en trok de slaapzak over mijn oren.