Drama

K. kan er niet naar kijken, naar die Tour en eigenlijk kan ik dat ook wel een beetje begrijpen. Drie uur naar een kudde fietsende mannen zitten koekeloeren, dat lukt mij eigenlijk ook alleen maar bij de spannende bergetappes. Daarom pas ik de truc van de tour-pool toe om het allemaal wat interessanter te maken. Vroeger keek ik om de Nederlanders te zien winnen, maar die verstoppen zich tegenwoordig achter in het peloton of rijden voor een Rus. Nu heb ik mijn eigen groep van vijftien renners die punten voor me proberen te scoren. Zonder veel succes overigens, maar het zorgt er wel voor dat ik tussen vier en vijf aan radio of t.v. gekluisterd ben.
Wat ook helpt, om de Tour de France wat interessanter te maken is drama en dan niet van het kinderachtige soort, zoals een valpartijtje waarbij er iemand een pols of sleutelbeen breekt, of in een ravijn belandt. Nee, echt leuk wordt het met een dosis drama van het klassieke soort. Denk aan Shakespeare, aan de Griekse mythologie. Messen die in ruggen worden gestoken, gifbekers die er worden uitgedeeld of vrijwillig worden ingenomen. Overheidsdienaars die vervolgens binnenvallen, krijgers die worden geslachtofferd en publiekelijk aan de schandpaal worden genageld. Ontwikkelingen waarbij je je steeds weer afvraagt wie wat gedaan heeft en wie er deugt en wie niet. Wie is er goed, wie is er slecht, wie is er zwart en wie wit?
Vandaag weer fijn schande gesproken over Ricco en consorten. Ik vertrouwde het al niet, toen hij en z’n maatjes zo makkelijk de Pyreneeën opfietsten. “Shame on you Ricco!”, of pech dat jij gepakt bent en de rest van je collega’s in het peleton niet?