The Gipper

Met mijn specifieke roots (geref.vrijg.) vrees ik nog vaak met grote vreeze voor het hellende vlak. De gladde zeephelling waarop al menigeen zijn grip op het leven heeft verloren om al glibberend het verderf tegemoet te glijden. Als je niet uitkeek glee je van een feestje met bier en popmuziek , via complete bacchanalen waar iedereen het met iedereen deed, naar een plaatsje onder een brug met een naald in je linker- en een fles jonge jenever in je rechterhand. Het was dus uitkijken geblazen, oppassen waar je je voeten neerzette.
Maar als je het hellende vlak had ontweken was je er nog niet. Er was ook nog zoiets als verdwazing. Dat je een onschuldige hobby had die, zonder dat je er erg in had, zich ontwikkelde in iets waar je niet meer buiten kon. Sportverdwazing. Voordat je het wist had je het opgelopen. De ene dag speelde je nog nietsvermoedend een potje voetbal met de jongens in de buurt en een paar maanden later kon je geen uitzending van Studio Sport meer missen.
Toen ik vanmiddag met Nakker het pauzerondje liep, vroeg ik me even af of ik dat punt bereikt had. Drie weken geleden was er nog niets aan de hand en ondanks het feit dat de EK er aan kwam kon voetbal me eigenlijk gestolen worden. Ik kon me wel driehonderd dingen bedenken die ik belangrijker vond. Maar vandaag vroeg ik me tijdens onze wandeling af hoe het verder moest met onze jongens, nu het niet meer zeker was of onze beste verdediger Boulahrouz, wegens privé omstandigheden, de volgende wedstrijd wel zou meespelen.
Nakker en ik schetsten twee scenario’s. Of Khalid zou meedoen, bewondering afdwingen van de hele wereld en een heldenwedstrijd spelen, of hij zou niet meespelen wat zou resulteren in een speciaal soort motivatie bij het team. Het "win one for the Gipper” fenomeen. Uitleg in het kort (voor degenen die te lui zijn om het Wikipedia artikeltje te lezen): the Gipper was een beroemde Amerikaanse football speler die jong stierf en volgens de legende op zijn sterfbed zijn coach vroeg er een te winnen voor the Gipper, wat resulteerde in een miraculeuze overwinning op het team dat tot op dat moment ongeslagen was gebleven.
Oranje zou er ook een kunnen winnen voor the Gipper, Boulahrouz. Ik kreeg er al helemaal een warm gevoel van. Totdat ik de stem van Freek de Jonge door mijn hoofd hoorde echoën: “het is maar een spelletje…..-elletje”.
Ik leek de realiteit even kwijt. Even leek ik te zijn uitgegleden over de groene zeep. Verdwaasd bedacht ik me dat ik het feit dat hij een kind was kwijtgeraakt even voor het gemak opzij had geschoven voor een spelletje dat opeens zo belangrijk had geleken als de slag bij Heiligerlee terwijl ik me nog zo had voorgenomen om daar niet in te trappen.
“Het is maar een spelletje” is nu dus mijn mantra. Ik herhaal (en adem door de neus): “het is maar een spelletje”.