CCTV

Wat heb ik na een weekendje Londen geleerd over de stad en haar bewoners? Na drie dagen zij aan zij met hen door de winkelstraten en de metrogangen geschuifeld te hebben moet ik daar toch wel iets zinnigs over kunnen zeggen?
Beleefd. Dat zijn ze daar in ieder geval. De eerste Londenaar die ik sprak, de jongen aan de informatiebalie van het Londense openbaar vervoer liet daar een sterk staaltje van zien. Uitgebreid en uitermate toeschietelijk legde hij uit wat de mogelijkheden tot vervoer waren en welk kaartje we het beste konden kopen. Zijn serieuze betoog wisselde hij af met een paar leuke grappen en stuurde ons dus zo met een uitermate prettig gevoel de Heathrow Express in.
In het overvolle weekend dat volgde kwamen we nog veel meer vriendelijke autochtonen tegen, mensen die ons glimlachend de weg wezen, ons een knikje van herkenning gaven, als we voor de zoveelste keer in de avondwinkel bier en chips kwamen halen. Zelfs de straatcolporteurs waren niet opdringerig. Ik vroeg me af hoe ze dat voor elkaar kregen, die chronische beleefdheid en waar hun zwakke plek nou eigenlijk zat.
Die vond ik toen ik in een souvenirwinkeltje een foto van K. wilde maken. “Excuse me!”, riep een vrouw van achter in de winkel toe. Ze keek me kwaad aan. “No pictures!”. “Was dit een incident?”, vroeg ik me af. Maar toen ik s’nachts tegen een uur of twee bij de Mc Donalds een foto maakte van K. en haar broer, werd ik weer op mijn vingers getikt. Nieuwsgierig naar deze onverwachte strengheid vroeg ik de man in uniform waarom ik buiten op de straat wel foto’s mocht maken en binnen niet, legde hij mij (overigens weer erg vriendelijk) uit dat mensen dat daar niet op prijs stelden. Ze voelden zich dan enigszins in hun privacy aangetast.
Toch vreemd in een stad, waar overal de CCTV camera’s zijn opgesteld en waar je op elke hoek van de straat bekeken lijkt te worden door de lange arm van de wet.
Maar goed, misschien was mijn kleine cameraatje de druppel die de emmer liet overlopen?