Valentino Achak Deng

Elke oorlog, elk conflict dat levens kost heeft z’n Anne Frank nodig. Een willekeurig slachtoffer van de wreedheden die de moed en de creativiteit heeft om zijn of haar verhaal te vertellen. Die je kan laten voelen dat het jou ook had kunnen overkomen, als je zogezegd op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats was.
Ik had natuurlijk wel gehoord van Soedan en Darfur, maar eerlijk gezegd was het voor mij een van die vele conflicten die zover van mijn bed plaats vonden en daarbij ook nog eens moeilijk waren uit te leggen. De oorlog in Darfur leek een complexe mix van stammentwisten, religieuze onenigheden en er scheen daar ook nog eens olie in de grond te zitten. Een oplossing leek daardoor ver weg. Vele bekende gezichten leken daarbij ook nog eens hun tanden stuk te bijten op de problematiek daar: George Clooney, minister Pronk.
Waren die mensen daar, in Soedan en Darfur er eigenlijk wel aan toe, om hun problemen op te lossen, bedacht ik me. Maar wat wist ik eigenlijk van deze oorlog. Eigenlijk niet meer dan de koppen in de krant me vertelden.
Na het lezen van het boek: "Wat is de wat?” van Dave Eggers is er een gezicht, een Anne Frank voor deze oorlog. Zijn naam is Valentino Achak Deng. Iemand die, samen met vele anderen uit zijn geboorteplaats in Zuid Soedan moest vluchten. Hij werd een van de zogenaamde “Lost Boys”. Jongens die moesten rennen voor hun leven, nadat hun familie door de Murahaleen was afgeslacht. Op hun vlucht worden ze belaagd door ziektes, wilde dieren en soldaten van allerlei pluimage. Uiteindelijk belandt Valentino in de Verenigde Staten, die een aantal van deze Lost Boys wel wilden toelaten. Vanuit dat land organiseert hij hulp, door middel van zijn eigen stichting.
Dit boek, het hartverscheurende verhaal van Valentino, onder woorden gebracht door mijn favoriete auteur Dave Eggers, opende mijn ogen voor de verschrikkingen van deze oorlog, voor de totale willekeur waarmee mensen daar zijn afgeslacht. Voor de zoveelste keer leerde ik dat mensen in een totaal andere cultuur, zoals die van Zuid Soedan, toch niet zoveel anders zijn als ik. Ze hebben dezelfde verlangens, dezelfde dromen en voor de zoveelste keer bedacht ik me dat ik God op mijn blote knieën mag danken dat ik in mijn leven geen oorlog heb meegemaakt en dat mijn problemen in het niets vallen vergeleken met een 10 jarige jongen, die aan het eind van de twintigste eeuw geboren wordt in Darfur.