Bosje bloemen

Nog last gehad van flippo’s in je nieuwe huis Ary? Dat is een goede vraag. Zo eentje die op een willekeurige dag in onze oude wijk een stortvloed van ergernissen kon oprakelen. Daar waren de kinderen brutaal, gemeen, blaften bevelen naar hun ouders en schopten ze zelfs tegen hun schenen als ze dat zo uitkwam. Vroeger in mijn tijd (ja opa) groeide daar nog je handje van boven je graf, maar tegenwoordig hebben kinderen daar maling aan.
Het grut in Zwolle Zuid lijkt uit een heel ander soort hout gesneden te zijn. De kinderen van de buren zijn zelfs beleefd, vriendelijk en kennen na 1 keer voorstellen zelfs mijn naam. Iets dat ik hen niet na doe, ik geef ze nog steeds nummers. Met kind 4, de jongste had ik eergisteren nog een normaal gesprek, over sport. Hij zat op zwemles en had net zijn groene bandje gehaald. Interessant natuurlijk, voor 5 minuten dan, maar dat was verbazingwekkend genoeg ook precies het moment waarop hij zich verontschuldigde, het gesprek beëindigde en zich weer bij kind nummer 3, zijn oudere zusje voegde.
Deze kinderen waren vast genetisch gemanipuleerd, of op een bepaalde manier in een reageerbuis gekweekt met superieure genen, want zo beleefd was ik ze nog niet tegen gekomen.
Toch leek het laatst een keer mis te gaan. Kinderen van een straatje verder waren bij ons aan het belletje trekken. Ik opende de deur en keek verbaasd om me heen. Niemand aanwezig. De buurman, aan het autowassen, schudde lachend zijn hoofd en ik leek even te figureren in een Dik Trom boek. Nog even en de veldwachter kwam om de hoek zetten om de kwajongens een oorvijg te geven. Dit was niets vergeleken bij de peuken of het vuurwerk, die in ons vorige huis nog wel eens door pukkelige pubers over de schutting werd gegooid.
Maar toen vandaag de deurbel weer eens nodeloos ingedrukt leek te worden en ik kinderschimmen door het matte glas van de voordeur zag was het even genoeg. Ik deed snel de voordeur open, klaar om er eentje aan z’n oren te trekken. Tot mijn verbazing stonden er drie kleuters met grote Bambi ogen voor mijn neus. Een daarvan had een boeketje bloemen in haar hand. “Wilt u een bosje bloemen meneer?” Ik keek naar de treurige tulp en de verlepte narcis in haar rechterknuist en de tranen sprongen me bijna in de ogen. Wát een aardige flippo’s! Ik beloofde de bloemen in het water te zetten en ze goed te verzorgen. Ontroerd zwaaide ik de kinderen uit en verbaasde me nogmaals over hun goede manieren totdat ik eens goed naar de bloemen keek. Dat waren geen wilde bloemen, die waren gewoon uit iemands voortuintje geplukt! Waren deze kinderen wel zo lief? Laat ik ze vooralsnog maar even het voordeel van de twijfel geven. Buurman Bolderbast uithangen kan altijd nog.