Serenity now!

Afgelopen weekend ging K. op het lichtje staan, dat boven in ons ornament bevestigd moest worden. Stom en echt iets voor een vrouw, zou je kunnen zeggen als je een sexist was. Natuurlijk dacht ik dat niet, maar ik was wel blij dat ik deze keer niet degene was die ons plan (s'avonds bij ons volledig operationele vijvertje zitten en genieten van de lichtjes in het ornament) in het honderd liet lopen.
De maandag daarna ging ik maar weer naar Tuinland om mijn probleem daar voor te leggen. Gelukkig hadden ze reserve lampjes. Voor één euro vijftig stak ik er eentje in mijn broekzak. Toen ik later weer bij mijn fiets stond en mijn sleuteltje tevoorschijn toverde, vloog het nieuwe lampje met een sierlijke boog kapot op het troittoir. De kleine teleurstellingen in het leven komen soms het hardste aan, dus stond ik daar op de stoep met veel overtuiging het kapotte lampje te vervloeken. Daarna begon ik aan de walk of shame naar de vijverafdeling van Tuinland. "Je raad nooit wat er gebeurd is", zei ik tegen de verkoper. Mijn ouwe jongens krentenbrood benadering werkte, want inplaats van een vermoeide zucht brak er een glimlach door op zijn gezicht. Dat-ie daarna een kwartier moest zoeken naar een nieuw lampje, dat volgens zijn collega toch echt ergens achter de balie moest liggen, vond ie misschien wat minder leuk. Maar goed, ik heb de lampjes in het ornament gemonteerd en eindelijk kunnen wij genieten van een rustmoment bij het vijvertje, waar ik aan het eind van die dag ook echt aan toe was.