Ontmoeting van de week

Net als elke andere gereformeerd vrijgemaakte jongen werd ik in mijn jeugd veelvuldig blootgesteld aan de boeken van Piet Prins. Niets mis mee, want het was goed leesvoer. Alle delen van “Holland onder het hakenkruis” en “Snuf de hond” werden door mij verslonden als bloembollen in de oorlogswinter. Samen met mijn vriendjes lag ik, na het lezen, met mijn pvc-buisgeweertje in onze zelfgemaakte loopgraven en schoten we witte besjes naar die gemene Duitsers. Ondanks het feit de ik me, door de PP boeken best bewust was van de ernst van de oorlog, vond ik het bijna jammer dat ik die spannende periode niet had meegemaakt.
Jaren later, tijdens een Wimbledon finale, werd ik nogal in de war gebracht door het feit dat ik die Boris Becker eigenlijk wel een aardige gast vond. Het begrip “sympathieke Duitser” klonk mij, na een jeugd vol Piet Prins boeken en een verloren wk-wedstrijd nog steeds in de oren als een contradictio in terminus. Maar het kon dus toch!
Nog later, tijdens liftvakanties door Duitsland kwam ik er gaandeweg achter dat de meeste inwoners van dit land eigenlijk betere manieren hadden dan mijn eigen landgenoten, die in de meeste gevallen helemaal niet zoveel leken op de verzetshelden uit de boeken van Piet. De meerderheid keek tijdens de oorlogsjaren, in plaats van de held uit te hangen, eigenlijk liever even de andere kant op. Hadden we tenminste toch wat gemeen met onze Oosterburen. We hadden het allemaal niet gewusst.
Uiteindelijk werd mijn beeld van de Duitser, tijdens mijn Wagons Lits tijd (the lazy years), helemaal opgekrikt door de komst van M., een uiterst sympathieke import germaan, knuffelallochtoon avant le lettre, die al stotterend de laatste restjes vooroordeel als sneeuw voor de zon liet verdwijnen.
Vandaag kwam ik hem weer tegen bij Albert Heijn, waar hij net als ik zijn paasboodschappen in zijn winkelwagentje stond te laden. Blij verrast schudde hij me de hand. Hij wist al dat ik kort geleden in deze buurt was komen wonen, want hij woonde in dezelfde straat als ons en had me al een keer langs zien rijden. Tegenwoordig was hij aan de slag als glazenwasser en als ik er nog een nodig had, wilde hij best een keer onze ramen komen lappen.
Leek me een prima idee, of zal ik hem gewoon eens uitnodigen om een middagje witte besjes te komen schieten? Zo’n pvc geweer is gauw gemaakt.