Rondje cultuur

Vroeger, toen ik muziekkrant Oor nog van het begin tot het eind spelde fantaseerde ik wel eens over een baan als recensent. Dat je zo s’ochtends rond een uur of elf de eerste aanstalten maakt om uit bed te komen, precies op tijd voor de postbode, die een pakketje verse cd’s door je brievenbus zou laten glijden. Onder het genot van een kopje koffie dan de eerste cd maar eens in de speler, beetje aan je kont krabben, doorskippen naar het volgende nummer en als het dan nog steeds helemaal niks is naar de computer lopen om het bloed, zweet en tranen van goedwillende muzikanten in vijf minuten naar z’n mallegrootje te schrijven.
Maar ik kan het niet. “Writing about music is like dancing about architecture” staat er achter op de nieuwe cd van Roisin Murphy, een quote van Laurie Anderson waarmee ze zich bij voorbaat lijkt in te dekken tegen slechte recensies.
Iets wat volgens mij niet nodig is, want vanaf de eerste noot hebben verschillende lichaamsdelen van mij een niet te stoppen drang om ritmisch mee te bewegen met de muziek. Een goede indicator voor kwaliteitsmuziek, maar van weinig nut voor een recensent. “Two thumbs up, want ik kon niet stil blijven zitten”. Ze zien je aankomen.
Hetzelfde probleem heb ik met boeken die ik lees. De afgelopen weken las ik er een paar die zich nou niet meteen laten kwalificeren als originele keuze: “De vliegeraar” en “Joe Speedboot”, Aangeschaft omdat de Wehkamp en nog een andere online winkel met precies 20 boeken in hun assortiment, me wilden feliciteren met mijn verjaardag en me zodoende voor een paar euro’s spullen lieten aanschaffen.
Voor allebei de boeken had ik precies twee dagen nodig. Weer zo’n indicator dat ik meer dan gemiddeld werd geboeid door het verhaal. Ik kan ze dus van harte aanbevelen, maar waarom? Woorden schieten me letterlijk te kort. Het eerste boek liet zich lezen als tranentrekkende aflevering van Spoorloos en in het tweede stonden zulke mooie zinnen dat ik het niet lang op mijn nachtkastje kon laten liggen. Wederom geen aanbeveling die door de uitgever zal worden aangehaald op de achterflap van de twintigste druk. (“Vandiedingen zegt: “Mooie zinnen!”)
Daarom blijf ik maar spullen bestellen voor het ziekenhuis en word ik geen recensent. Jammer, want het had me ladingen gratis boeken en cd’s kunnen opleveren.
Maar goed, het ziekenhuis heeft ook zijn voordelen. Gratis griepprik voor iedereen die maar wil!