"Cats are your kids"

“Cats are your kids”, was het mantra van een van de bewoners van de psychiatrische kliniek waar K. back in the States werkte. Dag in, dag uit herhaalde ze haar statement. Natuurlijk spreken gekken de waarheid, maar toch merk ik dat ik me verzet tegen het idee. Wij (K & ik) zijn geen stel dat hun, overigens volkomen vrijwillig verkozen, kinderloosheid opvult met huisdieren.
Daarbij is een dier geen mens. Ik kan bijvoorbeeld wel denken dat Tricky op haar naam reageert als ik haar roep, maar het enige wat ze volgens mij hoort zijn de klinkers, de “i” en de “y”. Als ik roep: “Hee Pikkie!” draait ze haar hoofd ook in mijn richting. Daar kan ze niets aan doen, want haar hersens zijn even groot als een mandarijntje, dus moet ze zuinig zijn met de grijze cellen. Daarom ziet ze zwart/wit en hoort ze alleen maar klinkers. De rest is maar franje.
Ondanks haar gebrek aan hersens hou ik toch van mijn kat. Misschien niet zoveel als van K., mijn familie of vrienden, maar toch genoeg om even een wee gevoel in mijn maag te krijgen als ik haar af moet zetten bij de dierenarts. Op de weg terug van deze vriendelijke man, waar ons katje gisteren onder narcose moest voor een kleine ingreep dacht ik onwillekeurig even terug aan die keer dat ik vijf was en dat ik zelf met mijn rugzakje op de pont naar het ziekenhuis van Sluiskil stond. Daar zouden mijn amandelen er uit gehaald worden. Mijn moeder zette me af bij de ingang en ik voelde me alleen en verlaten.
Nu weet ik weinig over het gevoelsleven van een kat, maar met die paar hersencellen in dat kleine koppie kan dat niet echt gecompliceerd zijn. Toch projecteerde ik, toen ik Tricky weer afhaalde, voor het gemak het gevoel van dat kleine jongetje op onze poes en moest ik even wat wegslikken toen ik haar grote ogen zag. Ze keken me bang en verward aan. Compleet de weg kwijt zakte ze thuis door haar pootjes en liep met haar buik over de grond rondjes om de bank.
Zielig! Het duurde tot de volgende ochtend dat ze weer een beetje de oude was en weer zachtjes begon te spinnen.
(Okay, nu de traantjes zijn weg gepinkt, moet ik toegeven dat we, toen het wat beter ging ook af en toe erg moesten lachen, als ze bij het bochten nemen als een dronken matroos op haar kont viel.)