Schreeuwerds

Dat twijfelend geloof van me, dat Godsbesef zonder knellende dogma’s waar ik voor kies, dat kennen we nu wel. Sommigen zullen het vlees noch vis vinden. Een eigenwillige godsdienst die ik maar een beetje uit gemakzucht verzonnen heb en die ik misschien zelfs niet echt goed kan uitleggen. Op de begrafenis van mijn Oma stond ik een paar weken geleden nog de berijmde geloofsbelijdenis mee te zingen. Macht der gewoonte, of niet kunnen beslissen of ik wel of niet mee zou zingen? Ik weet wel dat ik halverwege het gezang me realiseerde dat ik de helft van de dingen eigenlijk helemaal niet zeker wist en eigenlijk ook niet geloofde. Maar mijn mond houden zou weer betekenen dat ik onverschillig stond tegen de hele materie en dat was nou ook weer niet zo. Uit mijn ooghoeken keek ik naar de rest van de familie. Keken ze naar me? Zouden ze benieuwd zijn of ik mee zong? Waarschijnlijk hadden ze wel wat anders aan hun hoofd.
Achteraf bedacht ik me dat het misschien wel eerlijker was geweest om mijn mond te houden. Want ik geloof niet in dogma’s, in eenvoudige stelligheden en ik geloof al helemaal niet dat ik straks beoordeeld wordt op het feit of ik het antwoord goed had van de moeilijke puzzel die me aan het begin van mijn leven in mijn schoot werd geworpen.
Daarom ergerde ik me vanmiddag, toen ik in de bibliotheek bezig was om wat nieuwe muziek uit te zoeken. Het geluid van de operazanger, dat zachtjes uit de speakers klonk werd plotseling ruw overstemd door een grote groep evangeliserende zangers, die voor het gebouw hun liederen ten gehore brachten. Gezang werd afgewisseld met de schreeuwende boodschap van de jonge predikant die geen twijfel leek te kennen. Of overschreeuwde hij zijn onzekerheid, over die dingen die niet uit te leggen zijn, maar die je gewoon maar moet geloven? Het geluid van zijn stem viel moeilijk te negeren en was het mijn interpretatie, of zong het koor steeds harder? Alsof ze de boodschap met geweld door de strotten van de omstanders wilden duwen.
Gemakzucht dus, dat vage geloof van mij? Ik vraag me af wat er gemakkelijker is, hard je dogma’s staan zingen, of open staan voor de waarheid van anderen en gedurende de reis van je leven af en toe je mening bij te durven stellen.