Valentijn

Vandaag bladerde ik even terug in mijn dierbare weblog, dat overigens deze maand al drie jaar bestaat. (buiging links, buiging rechts) Ik was namelijk benieuwd of ik al eens wat had geschreven over Valentijnsdag. Deze Hallmark holiday geeft elk jaar namelijk weer dezelfde problemen. Doen we er wel aan, of doen we er niet aan?
“We doen er dit jaar niets aan”, spraken we af. Al ons spaargeld was na de nieuwe vloer en de semi nieuwe keuken namelijk als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar na acht jaar samen wist ik natuurlijk wel beter. Dit vastberaden voornemen had geen enkele waarde. De verbale statements van vrouwen over bepaalde onderwerpen en hun innerlijke beleving daarvan zijn vaak niet helemaal congruent. Natuurlijk vindt K. dat wij geen speciale dag nodig hebben om uiting te geven voor onze liefde voor elkaar en al helemaal niet als die ons door het stinkende gilde van kaarten en prullaria fabrikanten door de strot wordt geduwd. Maar aan de andere kant is daar dat zeurende gevoel , de lichte teleurstelling die ze niet kan wegduwen als er die dag inderdaad niets gebeurt, geen cadeautje, zelfs geen kaartje. Het is als zo’n blaartje in je mond, echt pijn doet het niet, maar je bent je steeds bewust dat het er is. En dan de volgende dag. Collega’s die bij gebrek aan gespreksstof toch maar even vragen of je nog wat gehad hebt om daarna tevreden vast te kunnen stellen dat ze niet de enige zijn met een onattente lul van een man die nergens op de dag 2 minuten heeft kunnen vrijmaken om even bij een tankstation te stoppen om een bloemetje te kopen. Zo’n man wil ik niet zijn en ik wil K. ook niet met dit gevoel opzadelen. Daarbij is ze er een ster in om op de dag zelf nog even terloops aan te geven dat ze stiekem niet verwacht had dat ik me echt aan ons voornemen zou houden.
Daarom doe ik als collega M. Ik koop iets, of ik organiseer iets waar ik zelf ook de vruchten van kan plukken. Zo reserveerde ik dit jaar een tafeltje in het net geopende restaurant ZYN. Een hippe tent waar ik, na het bezoeken van hun site, zelf ook wel benieuwd naar was. Daar genoten we van de speciale Valentijns proeverij met carpaccio en sushi en werd de boodschap der liefde er nog eens extra ingepompt toen onze ober een sterk in het oog springende chocolade fondue fontein op onze tafel positioneerde. Met de nieuwsgierige ogen van de rest van het publiek op ons gericht doopten we de grote stukken ananas en banaan in de warme, pure (ugh!) chocolade. Romantischer als dit kon het niet worden en tevreden keek ik naar mijn Valentijn, die me, niet gediend van dit soort aandacht, nerveus toefluisterde: “Wanneer kunnen we weg?”