Genen

Stef Bos zong er al eens een tenenkrommend liedje over. “Pappa, ik lijk steeds meer op jou”. Een combinatie van woorden en muzieknoten waar ik op een bepaalde manier altijd ontzettende jeuk van krijg. De serieuze toon, de manier waarop hij articuleert heeft bij mij hetzelfde effect als nagels op een schoolbord terwijl hij toch een zeer herkenbaar fenomeen beschrijft. Namelijk het feit dat je, ondanks dat je zo’n ander leven leidt, je toch zo kan lijken op je vader. Als ik in de spiegel kijk zie ik inderdaad dezelfde trekken en op momenten als gisteren bij de begrafenis van Oma L., als je familie ziet die je in tijden niet gezien hebt, krijg ik het altijd wel een keer voor je kiezen. Tante I. kwam even naar me toe om te zeggen dat ze het zo leuk vond dat ik zo op mijn vader leek, maar tegelijkertijd ook weer dingen van mijn moeder in me terug zag.
Vroeger baalde ik altijd een beetje van dit soort momenten. Want ik wilde niet hetzelfde zijn. Ik wilde geen kopie wezen van mijn vader. Nee ik was juist ánders. Maar tegenwoordig zie ik het ook. Niet alleen qua uiterlijk, want dat is logisch. Dezelfde genen zorgen voor dezelfde dikke bos haar. Maar ik zie nu ook karaktertrekken terug bij mezelf. Dat overtuigd zijn van mijn eigen gelijk, onafhankelijk willen zijn, geen mensen klakkeloos willen volgen en die onbedwingbare noodzaak om mijn eigen keuzes te kunnen maken. Daarbij sluit ik me, net als hem, ook een beetje op in de cocon van mijn eigen tweepersoons gezin en loop ik de deur van de familie niet plat, ook al kan ik prima met ze opschieten.
Gisteren werd het dus allemaal weer duidelijk. Terwijl ik met hem terug liep, van de begraafplaats naar de kerk, zag ik naast me niet alleen mijn vader, maar zag ik ook mezelf.