Oma L.

Ik moet toch even een stukje schrijven over mijn oma. Oma L. heb ik eigenlijk nooit beschouwd als een echte oma. Dat klinkt misschien triest, maar om een of andere reden leek niemand van de betrokken partijen (ik, mijn vader, oma L.) daar echt onder te lijden. Iedereen vond het eigenlijk wel goed zo.
Vlak na de oorlog overleed de moeder van mijn vader op vrij jonge leeftijd. Een gebeurtenis die diepe indruk maakte op mijn vader en waarschijnlijk ook op zijn 8 broers en zussen. Haar plaats werd al gauw overgenomen door oma L., die de kinderen al kenden, omdat ze al geruime tijd hielp in het drukke huishouden van de familie. Een moedige stap van Oma L, want het moet niet makkelijk te zijn om opeens de verantwoordelijkheid te hebben over zo’n groot gezin. Hoe geef je al die kinderen genoeg aandacht en hoe zorg je ervoor dat ze je accepteren als de nieuwe moeder van het gezin? Die stap was voor mijn vader waarschijnlijk erg groot en de pijn van het verlies van zijn eigen moeder stond hem daarvoor nogal in de weg. Iets dat voor mij niet zo moeilijk te begrijpen is. Ik kan me namelijk ook niet voorstellen dat iemand anders de positie van mijn moeder zou opvullen en dat ik daar dan dezelfde gevoelens voor zou hebben. Het feit dat mijn vader geen echte moederband had met Oma L. werd zo dus ook overgedragen op het volgende geslacht. De reden waarom ik haar ook niet zag als een echte oma.
Ik weet niet precies of ik de situatie goed inschat, maar het feit dat Oma L. zichzelf nooit heeft opgedrongen als echte moeder en dat mijn vader ook niet hoefde te doen alsof zij haar plaats had ingenomen lijkt eigenlijk te getuigen van een grote flexibiliteit en begrip van Oma L. Vreemd dat ik dat nu pas begrijp, nu ze er niet meer is. Gisteren is ze namelijk overleden.
Na het horen van dat nieuws voelde ik me even schuldig, vooral omdat ik het idee had dat ik verdriet zou moeten voelen en dat was er niet. Niet zo vreemd natuurlijk, want de keren dat ik Oma L. in mijn leven heb gezien zijn misschien op twee handen te tellen. Ik had geen oma/kleinkind relatie met haar en zij niet met mij. Iets dat ze zeer zeker wél had met haar “biologische” kleinkinderen (want nadat ze was getrouwd met mijn opa, kregen ze nog twee kinderen) en misschien met familieleden die dicht bij haar in de buurt woonden.
Eigenlijk was de situatie goed zoals ie was en misschien voel ik dan geen verdriet nu ze er niet meer is, ik zie haar wel als een sterke vrouw die veel betekend heeft voor het gezin waar mijn vader deel van uitmaakte.
Respect dus Oma L! Rust zacht.