donderdag, februari 21, 2008

Dwangneurose

In het oude huis, toen we nog niet gezegend waren met een keramische kookplaat, had ik altijd de dwangneurotische neiging om voor het naar bed gaan nog even te controleren of het gas misschien nog aan stond. Verstandig, zullen sommigen zeggen, maar obsessief wordt het als je het niet 1, maar 2 keer moet doen. Zo kon ik na de eerste keer controleren naar de w.c. gaan en me daarna afvragen of ik het wel goed gezien had. Stonden alle nulletjes op de knoppen van het fornuis wel naar boven? Ik kon het niet helpen om nog een keer te kijken. Gelukkig stonden ze altijd goed en werd elke dag weer duidelijk dat ik degene was die last had van gekte en dat het gevaar dat ik vreesde er nooit was geweest. Zo werd ik dagelijks gerust gesteld door de eigen kronkel in mijn hoofd, iets waar ik nog altijd beter mee kon omgaan dan een huis dat op het punt van exploderen stond.
Verwarrender wordt het, als je weer eens toegeeft aan je neurose, vervolgens checkt wat je checken wil en dat je tot de conclusie moet komen dat er daadwerkelijk gevaar dreigde.
Zo mailde K. (die af en toe ook last heeft van dit obsessieve gedrag) me vandaag vanaf haar werk, dat ze vergeten was te controleren of de strijkbout nog aan stond. Echt zeker wist ze het niet, maar er was een grote kans dat de strijkbout al een uur stond te gloeien in onze technische ruimte. Nu kan dat op zich niet zoveel kwaad. Maar wat als onze kat Tricky eens op de strijkplank zou springen en het driehoekige gevaarte in een plas met water zou vallen? De vonken van de kortsluiting zouden het begin zijn van een alles vernietigende vuurzee die ons pas verworven bezit in de as zou leggen en dat terwijl we nog geeneens lekker in de tuin hadden kunnen zitten. Met dit rampscenario in mijn hoofd, dat overigens weer eens bewees dat ik niet echt technisch ben aangelegd, stapte ik met frisse tegenzin op mijn fiets. Natuurlijk zou er niets aan de hand zijn en de rit naar huis was net zo onzinnig als het voor de tweede keer controleren van de knoppen van het gasfornuis.
Maar wat schetste mijn verbazing? De strijkbout stond inderdaad vrolijk te gloeien. Klaar om een stapeltje stugge corduroy broeken te strijken, of een ingewikkeld plooirokje. Vlug trok ik de stekker uit het stopcontact. Ik keek naar mezelf in de spiegel en begon opeens sterk te twijfelen aan mijn eigen logica. “Alles wat jij denkt te weten over jezelf en de wereld is misschien helemaal niet waar”, mompelde ik tegen mezelf. “Hoewel”, dacht ik verder, “het feit dat deze dwangneurose geen dwangneurose was hoeft natuurlijk niet te zeggen dat alle andere dwangneuroses ook geen dwangneuroses zijn”.
Dus leerde ik vandaag dat het checken van de strijkbout af en toe best zin kan hebben, zelfs als je het twee of drie keer doet. Het scheelt in ieder geval een extra ritje van werk naar huis en terug.

Labels:

10 Comments:

  • Uit angst voor ernstig nawijzen noem ik hier maar niet mijn knopjes en slotjes-neuroses...die geen van alle nuttig zijn ;-)

    Wel nuttig...mijn regelmatige controle of er nog wel een strijkbout stáát...voor het geval ik ooit nog eens een kreukel wil gaan platstrijken. Ooit. Misschien. Desnoods. Wellicht. Astnodigis...

    By Anonymous Anoniem, at 22 februari, 2008  

  • praten tegen jezelf in de spiegel.
    nog een dwangneurose.

    By Anonymous Anoniem, at 22 februari, 2008  

  • @mirrorman: Nee, dat is gewoon beginnende Alzheimer

    By Blogger ary, at 22 februari, 2008  

  • Dat met die strijkbout dat heb ik dus ook heel vaak. En gelukkig trek ik dat ding altijd uit. Meestal zeg ik dan tegen mezelf: 'Ik trek nu de strijkbout uit' en dan weet ik het, maar als ik dat niet doe dan begint ie meteen te spoken...

    By Anonymous Anoniem, at 22 februari, 2008  

  • Haahahahaa...sorry, ik verslik me even in mijn koffie... Dat je van jezelf MOET praten tegen jezelf in de spiegel...en dat je dan zegt: 'Hou je mond nou eens een keertje.'

    (Of: 'Ik versta je niet, mijn elektrische tandenborstel maakt teveel herrie...')

    By Anonymous Anoniem, at 22 februari, 2008  

  • @Rosalie: praten tegen de strijkbout...da's ook een mooie ;-)

    By Anonymous Anoniem, at 22 februari, 2008  

  • Nog een neurose: elke dag minstens dríe keer kijken of er al een nieuw stukje op Vandiedingen staat...en dan minstens vier reacties willen plaatsen. En dat maar heel soms niet doen... (oei...)

    By Anonymous Anoniem, at 22 februari, 2008  

  • Een paar neuroses geeft je altijd wat gezelschap, zeg ik maar...

    By Anonymous Anoniem, at 22 februari, 2008  

  • Ik heb dat heel vaak als ik op de fiets zit, en me dan afvraag of ik het koffiezetapparaat wel uit heb gezet. Maar ja, toch liever een paar kilometer terugfietsen, dan dat de boel afbrandt....
    Altijd overbodige zorgen trouwens.

    By Blogger bebob, at 22 februari, 2008  

  • Heel verstandig dat je terugging. De zus van een vriendin van me heeft haar huis zien afbranden omdat ze haar strijkbout aan had laten staan!

    By Anonymous Anoniem, at 25 februari, 2008  

Een reactie posten

<< Home


 

 Subscribe in a reader