Buurman

Voordat ik het wist stond ik gisteren in het huis van de buurman. Daarmee was ik in een keer gepromoveerd van de kletsen-over-de-schutting fase tot een verstandhouding die al zo goed is dat je bij elkaar over de vloer komt. Trots liet P. me zijn open haard zien, die eigenlijk een gaskachel was en daarna mocht ik nog even in de keuken, want die was verbouwd en daardoor een stuk anders dan die van ons. Zijn vrouw die daar stond de bellen keek verschrikt op, zich nog niet bewust van het feit dat onze buren relatie blijkbaar het tweede honk al had bereikt.
Nu zijn wij (lees K.) nou niet echt het soort mensen dat de deur van de buren plat loopt, maar gedurende onze buur-chat kwam ik er achter dat praten met de buurman toch een hoop informatie oplevert. Zo kwam ik bijvoorbeeld te weten dat:

1. De huizen in onze buurt gebouwd zijn met een geel soort baksteen die niet meer gefabriceerd wordt, wegens het feit dat ze eigenlijk te veel water en daarmee ook vuil opslurpen. Sommige huizen in de buurt zien er dan ook uit als ongewassen kindergezichtjes waar nodig een washandje over heen gehaald moet worden. Dat wordt dus schrobben in de toekomst.
2. De sloot achter ons huis eenmaal per jaar schoongedregd wordt door de gemeente. Vroeger gebeurde dat niet, wat zorgde voor een fris-groen laagje eendekroos. Het water was toen niet bruin en troebel zoals nu, maar helemaal helder. Volgens de buurman kon je de snoeken langs zien zwemmen. Het enige nadeel was dat de sloot door kinderen kon worden aangezien voor een erg kort gemaaid grasveldje. Met alle gevolgen van dien.
3. Buurjongens aan de overkant de wal van de sloot vroeger creatief benutten door er wietplanten te kweken. Iets waar de rest van de buurt zich niet erg in kon vinden, blijkbaar bezorgd dat hun kinderen, na het rennen door het onkruid, iets te relaxed thuis zouden komen.
4. De huizen aan de overkant voor vijfentwintigduizend euro meer van de hand gaan, dan wat wij voor ons stulpje betaald hebben. (joepie!). Dat wij een betere deal hadden kwam volgens P. vooral doordat W. en G. (de vroegere bewoners) enige haast hadden, omdat ze al op korte termijn in hun nieuwe huis konden.

“Kom nog een keertje langs”, zei P. toen ik het hek van de tuin weer achter me dicht deed. “Binnenkort houden we een keer open huis en dan moeten jullie maar eens bij ons komen kijken”, reageerde ik als goede buur. Vriendelijk zijn, maar toch nog wat afstand bewaren, dacht ik. Per slot van rekening van rekening zitten we nog maar net in fase 2.