Faalangst

Het jaar is 1970 en het is winter. In het warme klaslokaal van de kleuterschool zit ik achter een klein tafeltje ingespannen naar een leeg vel papier te staren. Ik ben bang. Het angstzweet staat me op de rug want ik vrees de toorn van de juf. Zij heeft me een onmogelijke opdracht gegeven. Eentje die ik niet begrijp, net als het knutselwerkje van die week daarvoor. Toen moesten we een kabouter uitprikken met een naald, terwijl ik toch zeker wist dat onze kleuterschool over een stel scharen beschikte. Af en toe twijfel ik aan de goede bedoelingen van de juffrouw. Ze lijkt over een aantal sadistische trekjes te beschikken. Zo moesten we de week vóór kabouter Prikpapier een schilderij maken. Niet met verf, neehee, dat was te gemakkelijk en niet creatief genoeg. We moesten het doen met lijm en kanariezand. Kwastje in de plakselpot, verven op zwart papier, zand erover, schudden en klaar was mijn kunstwerk, dat als enige voordeel had, dat het door zijn reliëf ook door blinden kon worden bekeken.
Deze week is het niet veel anders. We moeten scheuren. Een techniek die handig van pas komt als je nog eens een keer op een onbewoond eiland aanspoelt zonder schaar. In de bewoonde wereld, achter mijn bureau lijkt het nut ervan ver te zoeken. Ik kijk naar de vouwblaadjes en ik probeer me voorstellen hoe ik hier ronde vormen van moet scheuren. Ik heb geen idee, deze opdracht zal ik nooit met succes kunnen vervullen.
Opeens staat de juf achter me. “Waarom heb jij nog niets gedaan?”, zegt ze streng. Ik schrik, een golf van paniek overspoelt me. Ik kijk naar boven en zie haar strenge frons. Met toegeknepen keel piep ik: “Ik weet niet hoe het moet”. In plaats van me lief over mijn bol te aaien wordt ze boos. Slechte nacht gehad, ruzie met haar vriend, of had ze gewoon een hekel aan jankers? Geïrriteerd begint ze te scheuren. Niet voorzichtig en met beleid, nee, met grote halen. “Hier, ik zal je even helpen”, bijt ze me toe. Het resultaat gooit ze voor me neer: een paar vormeloze wit papieren driehoeken, die ik maar gehoorzaam boven elkaar plak. Van schrik weet ik er zelfs nog een oranje neus en een zwart hoedje uit te persen. Mijn sneeuwman is klaar. Ik veeg de tranen van mijn wangen.

Het jaar is 2008 en het is lente. Op de eerste verdieping van ons huis staan al een paar dagen twee Ikea kastjes klaar om aan de muur bevestigd te worden. Het in elkaar zetten was geen probleem, maar het aan de muur bevestigen daar zie ik tegen op. Welke schroeven en pluggen moet ik gebruiken, hoe diep moet ik boren? Straks vallen ze van de muur. Iedereen weet toch dat ik geen klusser ben, waarom word ik dan toch steeds gedwongen om de handige Harry uit te hangen?
Eigenlijk wil ik tegen “K” zeggen: “Ik weet niet hoe dat moet”, maar ik ben bang dat ze boos wordt en me een schop onder me kont geeft.
Maar ach ja, misschien heb ik die gewoon wel nodig.