Spuit elf

Okay, we hebben dus een vijver in de tuin. Overgenomen van de vorige bewoners die daarbij zo vriendelijk zijn geweest om hun goudvissen achter te laten. Nu lijkt zo’n vijver een eitje, maar dat is schijn. Het brengt een geheel eigen problematiek met zich mee en dan bedoel ik nog geeneens de vijversituatie, die ik na dit weekend redelijk onder controle lijk te hebben. Ik plaatste twee pompen en een zogenaamd waterornament, een niet bijzonder mooie combinatie van 3 granieten pilaren waar aan de bovenkant een onbetekenend straaltje water uit sijpelt. De ronde cementen bak aan de linkerkant van de vijver dwong ons min of meer om daar wat neer te zetten en mooie of interessante ornamenten leken niet te bestaan. Vandaar.
Nee, de echte uitdaging bleek het beschermen van de goudvissen. W. de vorige bewoner was zo slim geweest om een net over de vijver te spannen, maar nu het lente was geworden, moest die vervangen worden door een anti reiger spuit. Reigers blijken tegenwoordig namelijk zo brutaal te zijn dat ze, voordat je het weet, je hele vijver leeg gevist hebben. Dus die reigerspuit kwam er en het net kon worden verwijderd.
Helaas begon het na een paar dagen weer te vriezen, iets waar zo’n anti reiger spuit niet tegen bestand lijkt te zijn. De spuit ging dus naar binnen, maar het net weer spannen, dat ging ons iets te ver. Die reigers die vlogen s’nachts toch niet, dacht ik. Toch meende K., die zich de laatste tijd ontwikkeld heeft tot een soort vrouwelijke versie van dr.Doolittle (ze communiceert met de vissen, kent ze bij naam en weet precies wanneer ze eten nodig hebben), de volgende ochtend dat er een vis weg was. Die witte met die vlek op z’n wang. Terwijl ze me dat mededeelde, keek ze me aan alsof ik moest weten waarover ze het had. Had er dan toch een vroege vogel in onze vijver zitten vissen? Vanaf dat moment besloten we dat die spuit zijn plek niet meer zou verlaten, tot groot verdriet van onze kat Tricky, die keer op keer nat werd gespoten als ze met haar pootje de vissen wilde aaien. Ook zelf bleven we niet droog. Elke ochtend moesten we het ding uitzetten om naar de schuur te komen en moesten we, na hem weer aan gezet te hebben, rennen om de waterstraal te vermijden. S’middags, bij terugkomst, was ik de anti reigerspuit vaak weer vergeten en kreeg daardoor de volle laag. Ook het weer uitzetten van de spuit vergde een zekere mate van snelheid en behendigheid. Die vissen zijn dus veilig, maar of we dat rennen en bukken volhouden als we vijfenzestig zijn betwijfel ik.
Misschien heeft het apparaat nog wat finetuning nodig.