Help, mijn man is (geen) klusser!

Deel 437 in de serie klusleed.
Vriend G. houdt ook niet van klussen, vertelde hij, toen hij hier laatst op bezoek was. Hij kan het wel, maar hij vindt er gewoon niets aan. Sommige dingen, zoals het aanleggen van een vijver in zijn tuin, vind hij nog wel leuk. Die klusjes doet hij dan ook zelf, maar de verbouwing van de badkamer en al het rotwerk dat dat met zich mee brengt besteedt hij uit aan een “mannetje”. “Er zijn genoeg mensen die op deze manier een centje bijverdienen en okay, dan kost het je natuurlijk wel wat, maar dat scheelt je een hoop frustratie”, beweerde hij. Natuurlijk had hij helemaal gelijk. Waarom ik dan nog steeds zelf in de weer ga met kastjes is me een raadsel.
Ik ken wel een paar mannetjes, maar die vraag ik hoogstens voor dingen die ik echt niet zelf kan, zoals loodgieterswerk, of ergens een muurtje in zetten. Maar om nou iemand te vragen om kastjes of lampjes op te hangen, daar schaam ik me eigenlijk een beetje voor. Mijn geweten, mijn sterk ontwikkelde über-ich, dat zijn Calvinistisch werk ethos vooral bij mijn ouders heeft afgekeken, vindt dat ik dat zelf moet doen.
Dus ging ik gisteren maar aan de slag met mijn Besta kastjes. Samen met K. tilde ik de kastjes tegen de muur op de gewenste hoogte en markeerde de plekken waar geboord moest worden. Dat lukte wonderwel en zonder ruzie. Het tweede kastje, dat ernaast moest komen, leek een formaliteit, totdat bij het bekijken van het eindresultaat de verschrikkelijke waarheid aan het licht kwam: ze hingen niet gelijk! Het kastje hing weliswaar strak aan de muur, maar de linkerkant, die moest aansluiten aan de rechterkant van het andere kastje, hing er een beetje of z’n elfendertigst bij. Gefrustreerd schroefde ik het kastje weer van de muur en verzon een paar lapmiddelen die niet bleken te werken. Het enige wat me nog restte was de kastjes met een paar moeren en bouten aan elkaar te bevestigen, maar helaas had ik er zo lang over gedaan dat de bouwmarkten al dicht waren. Dus moest het maar wachten tot na het weekend. Gedesillusioneerd taaide ik af. Mijn klusactiviteiten leken vaak uit te draaien op een self fullfilling profecy. Dat je denkt dat het niet gaat lukken en dat het dan ook niet lukt.
Maar een man die zichzelf overwint is sterker dan die kerel die een stad inneemt (om de Bijbel maar eens te citeren), dus ging ik de dag erna verbeten verder met het project: “zwevend dressoir”, dat ik tot mijn eigen verbazing binnen een uur aan de muur had zitten.
Ben ik dan misschien toch een klusser?