Rondje cultuur

Op aanraden van Marius las ik “de Hondenkoning” van Walter van den Berg. Bij voorbaat interessant omdat dit een boek is van een weblogger, wiens blog ik al vaak ergens doorgelinkt zag. Ik was eigenlijk wel benieuwd of ie er mee weg zou komen. Velen van ons kunnen namelijk best een leuk stukje schrijven, maar een boek schrijven en dat vervolgens aanbieden bij een grote uitgeverij, dat is natuurlijk van een geheel andere orde. Nu kan ik zelf geen boeken schrijven en al helemaal geen recensie, dus of het wat was? Het boek las in ieder geval als een trein, ook al zat het vol met de trieste leegte van Eug, een sociaal onhandige computernerd die zijn dagen slijt op een saai kantoor waar hij meestal weinig te doen heeft. De enige dingen die hem echt interesseren zijn z’n computerspel en vrouwen, in de vorm van zijn bijdehandte, maar minderjarige buurmeisje, een onbereikbare collega en een meisje dat hij ergens ontmoet en hem belooft een keer met hem uit te gaan. Helaas lopen al deze contacten op niets uit zodat er niets anders op zit dan zich maar over te geven aan eindeloze ruksessies, thuis, op het toilet op z’n werk, over het bureau van een collega, getver! Je zou er bijna een doekje van over je bureau halen. Just in case.
De enige mensen die wel belangstelling in hem hebben, zoals zijn “vriend” Danny, iemand die hij beschouwt al een nog grotere loser laat ie overigens glashard vallen. Het principe van de pikorde dat ook al eens goed werd weergegeven in de briljante film “Welcome to the Dollhouse” waar de op school gepeste Dawn Wiener thuis vervolgens even hard haar vriendje de grond in trapt.
Maar goed, geen slecht debuut dus. Naast de uitzichtloze leegte passeren er ook geregeld hilarische situaties de revue. Heb af en toe hardop zitten lachen of misschien was het wel grinniken, ik weet het niet meer. Leuk was het wel.

Over Haruki Murakami wordt wel eens gezegd dat als je eenmaal begint aan zijn boeken, dat je er dan verslaafd aan kan raken. Nu was het voor mij een drug waar ik nogal moeilijk aan kon komen. Voornamelijk omdat ik zijn naam maar steeds niet kon onthouden. “Het was iets met een u en met –aki”, bedacht ik me steeds. Maar dat hielp me weinig. Toen ik zijn naam maar een keer op had geschreven en zocht in de database van de bibliotheek, bleken de meeste van z’n boeken uitgeleend. Aan andere junks waarschijnlijk. Daarom nam ik “de jacht op het verloren schaap” maar mee. Veel keuze had ik niet. Toch had het boek het effect van een bolletje wit/ bolletje bruin en dan heb ik het niet over brood. Binnen een week had ik het uit. Het boek, over de absurde jacht op een schaap met een ster op zijn rug, moet je zelf maar eens lezen. Waar het over gaat staat hier (Ik word altijd zo moe van het navertellen van een boek). Als het je wat lijkt moet je het maar eens lezen. Dit advies geldt trouwens niet voor Nakker, die altijd nogal ontmoedigd wordt door mijn lees en luister tips. Een fenomeen waar ik trouwens erg bekend mee ben. Hoe meer iets wordt aangeprezen hoe minder zin ik heb om er aan te beginnen.
Na het lezen van het boek kreeg ik trouwens zelf een soort absurde Murakami droom waarin K. en ik ondanks het gebrek aan kinderwens, blijkbaar toch een kind hadden geadopteerd. K. had het kind in haar armen. Ik keek er eens naar en veegde de haren van het kind wat opzij. “Kijk, zei ik, zo lijkt ie een beetje op Hitler”, een opmerking die een vreemde uitwerking had op de koter, die in een soort Pavlov reactie met de rechterarm begon te “Sieg-heilen” en daar niet mee leek op te kunnen houden.

Verder bekeek ik Ober, van Alex van Warmerdam en BenX, een Belgische film over een autistische jongen die gepest wordt op school. Op zich niet zo’n bijzonder thema, maar het verhaal wordt op zo’n originele manier uitgewerkt dat het op punten wint van Abel. (Shit, het lijkt we een aflevering van Tien voor Taal). BenX (Ben niks) heeft door het pesten en nogal minderwaardig beeld van zichzelf en kan meisjes alleen benaderen door middel van roleplaying in zijn computerspel. Maar in tegenstelling tot Eug besluit hij niet tot het veelvuldig gebruik maken van de handkar, maar slaat hij meedogenloos terug. Op een manier die misschien wat vergezocht is, maar wel ontroerde op een bepaalde manier.
Gewoon maar eens huren, de volgende keer als je in de videotheek staat. (Geldt weer niet voor jou Nakker)