Magisch moment in Londen.

Ja, veel gebeurt er hier niet op dit moment. Maar daar is een goede reden voor. Afgelopen weekend zaten we namelijk in Londen. K’s broer die hier voor “business” een week naar toe moest, had ons uitgenodigd om hem daar te ontmoeten en zeg daar maar eens nee tegen.
Vier dagen lang hingen we de toerist uit, reden met zo’n lullige bus langs Picadilly Circus, de Big Ben, Trafalgar Square en al die andere geheide hits in Londen. Ook shopten we ons een slag in de rondte op Oxford street en Regent street en gingen we naar het Tate Modern, maar het echte hoogtepunt was toch op zaterdagavond, toen we een bezoek brachten aan de legendarische Ronny Scott jazzclub in Soho.
Jaren geleden, eind jaren tachtig/vroege jaren negentig las ik over deze club in tijdschriften als Straight No Chaser, waarin men niet uitgepraat raakte over de optredens van de nieuwe jazz bands die onder de noemer “Acid Jazz” furore maakten.
Jaren later zit ik er zelf en geniet van een optreden van the James Taylor Quartet, die na twintig jaar spelen, nog steeds weet hoe je de tent op z’n kop zet.
Cool!
(De linkerdame die je in dit filmpje nog redelijk goed gecoördineerd ziet dansen, had zoveel gezopen, dat ze 5 minuten later, na even haar maaginhoud geleegd te hebben, jammerlijk crashte om de rest van de avond witjes op haar stoel weg te kwijnen )












"Mag ik met u op de foto?" (Ook ik heb helden)