Rondje Cultuur

Is er nog iemand die zijn blog bijhoudt deze dagen? Ik dus niet. Het is veel te mooi weer. Daarom lees ik. In een hangmat, op een schommelbank, of in een campingstoeltje bij de sloot. Erg relaxed. In een week las ik zomaar vier boeken.

Ken Kalfus - Een vreemdsoortig onheil.

Je huwelijk is gestrand en je haat elkaar. Toch woon je om financiële redenen nog bij elkaar, in een te klein huis. Daar moet je ook nog eens samen een kind opvoeden. Moeilijk, zeker als de enige communicatie die je hebt via de wederzijdse advocaten loopt. Als je op een zekere Septembermorgen (de elfde) naar je werk gaat, in het WTC gebouw en je vrouw heeft een ticket voor het vliegtuig dat er later die dag in zal vliegen, dan krullen bij jou en je vrouw, bij het aanschouwen van de verschrikkelijke beelden de mondhoeken naar boven. Eindelijk verlost van die ellende. Totdat blijkt dat je het beiden overleeft hebt. Dan zit er niets anders op dan elkaar daarna het leven écht zuur te maken. Dan wordt het oorlog.
Leuk idee voor een boek. Dacht ik ook toen het zag staan in de bieb. Toch hield ik er een beetje een kater aan over. De zwarte humor kon ik op zich nog wel waarderen, maar veel diepgang zat er verder niet in. Eigenlijk was het een beetje een high brow versie van de film: “The War of The Roses”, je weet wel, die film met Danny de Vito, waarin de echtelieden elkaar ook de oorlog verklaren. Lachen en verder pretentieloos vermaak. Van de hoofdpersoon in het boek verwachtte eigenlijk iets meer zelfreflectie, maar de hoop op een beter leven, met zijn (ex)vrouw of iemand anders lijkt ver weg. Het enige wat Marshall zich op een gegeven moment realiseert is dat hij zo diep in het conflict zit dat hij eigenlijk geen idee meer heeft waarom hij zijn vrouw Joyce nou zo haat.

Arjan Lubach - Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend.

Moeilijk te plaatsen, sommige mensen. Die Arjan Lubach bijvoorbeeld die op t.v. met wat flauwe grappen de inmiddels mislukte Daily Show ripoff; De Nieuwste Show probeerde los te trekken. Dat is dezelfde jongen die een aantal jaren daarvoor onder het pseudoniem Slimme Schemer een hit had met een parodie op het liedje Stan van Eminem. Grappig. Vervolgens gaat hij voor radio en t.v. werken en schrijft een boek: “Mensen die ik ken..” dat nogal gehypet wordt. Hoe, weet ik niet goed. Daar zal zijn uitgever wel voor gezorgd hebben. Het boek wordt in ieder geval opeens overal genoemd.
Ik ben van de generatie waarbij de tip van Public Enemy (“don’t believe the hype!”) nog ergens in zijn achterhoofd na echoot, dus ik denk in eerste instantie: “Niet lezen”. Maar aangezien het lezen van andere hypes (Joe Speedboot en de Vliegeraar) me eigenlijk wel goed bevallen was, nam ik het boek toch maar even mee van de bieb.
En daar heb ik geen spijt van gekregen. Zijn melancholieke stijl en onderkoelde humor sprak me in eerste instantie wel aan en zorgde van tijd tot tijd voor een glimlach en af en toe zelfs een brede grijns, tot ongeveer halverwege het boek, toen ik me er een beetje aan begon te irriteren. Maar precies op dat moment, goede timing moet ik zeggen, werd het duidelijk waar het verhaal naar toe zou gaan. “The plot thickened” zogezegd op het juiste moment en zorgde ervoor dat het een verhaal werd met kop en staart, dat uiteindelijk zelfs ontroerde.
Een voorzichtige aanrader dus. Het is per slot van rekening nog geen Joe Speedboot.

Chuck Palahniuk - Dagboek, een roman.

Duffe titel zeg, voor een boek! Dan klinkt “Fight club” (zijn beroemdsteboek, fantastisch verfilmd) toch een stuk beter. K. duwde me het boek in de handen, toen we laatst in de bieb waren. Nu had ik al eerder een boek van hem proberen te lezen: Wiegelied en dat verveelde me na een paar hoofdstukken zo erg, dat ik het uiteindelijk maar weg heb gelegd. Veel verwachtte ik er dus niet van, van dit boek. Mijn scepsis leek de eerste pagina’s van het boek bevestigd te worden. Ik kon niet echt goed wennen aan de vorm van het boek (een dagboek) en de personen en de setting van het verhaal konden me niet echt boeien. Totdat ik gaandeweg doorkreeg wat er aan de hand was en het boek me in de kraag greep. Vanaf dat moment kon ik het niet meer weg leggen. “Een fantastisch, hedendaags, nihilistisch horrorverhaal” staat er op de cover van het boek. Een quote uit een recensie van Annelies Verbeke, die ik overigens niet ken. Maar eigenlijk vind ik het meer een erg intelligent geschreven thriller, een combinatie die je zelden treft en ik kan het weten. Ik won vorig jaar een doos met negen thrillers en de titels die ik daarvan las waren qua plot wel aardig om te lezen, maar qua stijl vaak vlak en voorspelbaar. Chuck trapt niet in die valkuil. Die schrijft fris, modern en intelligent.
Van de vier boeken die ik afgelopen week las, was dit eigenlijk wel de beste.

Leon Verdonschot - Hart tegen hart.

En toen pakte ik, na deze bibliotheekboeken, ook nog maar even een boek uit mijn eigen kast. Gewonnen bij een prijsvraag van de Nieuwe Revu. Nog bedankt overigens, Nieuwe Revu. Leuk trouwens, om af en toe een bundel interviews te lezen. Die andere bundel, van Frenk van der Linden, las ook al zo lekker weg.
De interviews in dit boek, Rock & Roll ontmoetingen met Nederlandse artiesten, bewijzen in ieder geval, dat zelfs in een kneuterig landje de muzikanten zich braaf houden aan de sex, drugs en rock & roll regels die gelden als je serieus genomen wil worden als rock artiest. Zo wordt er vol overgave gesnoven (Peter Pan Speedrock), geblowd (Jules Deelder), gespoten (Michael de Jong), gezopen (iedereen, behalve Frans Bauer) en geneukt, veel geneukt (DJ Jean, met alles waar platgezegd, maar een gat in zit). Dat er ondanks deze slechte gewoonten nog goede muziek wordt gemaakt mag een wonder heten.

By the way, als je echt wil weten waar de boeken over gaan (ik ben namelijk te lui om het hele verhaal na te vertellen, zoals je weet), klik dan even op de titel.