Wij zijn de beste.

Waar was jij toen Nederland het EK voetbal won in 1988? Ik kan het me eigenlijk niet goed herinneren. Wat ik wel weet was dat ik bij mijn ouders was, niet echt de meest enthousiaste Oranje fans die je je kunt voorstellen, maar wel gezellige meekijkers. Na de gewonnen wedstrijd gingen we nog even de straat op. Zelfs in het bedeesde dorp waar ze wonen werd er gefeest en reden de dronken fans toeterend door de straten. Onze jongens hadden gewonnen en ook de mensen die eigenlijk niet van voetbal hielden en nog nooit een wedstrijd hadden bezocht waren oprecht gelukkig. Alsof we de slag bij Heiligerlee hadden gewonnen, of die bij Nieuwpoort. Of hadden we toen het onderspit gedolven? Misschien dat Geert Mak het nog weet. In ieder geval appelleerde de overwinning op de Germanen in 1988 waarschijnlijk aan vroegere veldslagen, iets dat waarschijnlijk in onze genen zit of in ons collectieve geheugen. Waarom laten mensen die anders altijd neerkijken op de wekelijkse waanzin van het voetbalgebeuren opeens hun reserves vallen als ons nationale team, ons Oranje zegeviert op alle fronten?
Opeens zijn we allemaal Trots op Nederland. Klinkt een beetje eng vandaag de dag.
Zelf ben ik een gematigde voetbalfan en sinds ik niet meer alleen woon ben ik nog gematigder geworden. Sinds die tijd koop ik geen 2 cd’s meer per week en mis ik geregeld de samenvattingen van eredivisiewedstrijden. Ingrediënten van een lang vervlogen vrijgezellen leven die zomaar weer de kop kunnen opsteken. Zeker in tijden als deze, als corporate Nederland er zijn zinnen op heeft gezet om die Oranjekoorts er weer eens goed in te pompen bij de consument.
Eigenlijk,als ik er verstandelijk naar kijk, vind ik dat opgeklopte nationalisme niet zo opbouwend. We zouden, nu de wereld door goedkope vliegreizen en internet eigenlijk een groot dorp is geworden, allemaal wereldburgers moeten zijn en met elkaar als individuen omgaan. Als ik in Volkskrant Magazine kamerlid Fleur Agema hoor zeggen dat ze toch zeker weet dat onze cultuur beter is dan de islamitische dan word ik echt een beetje misselijk. Nationalisme, het windmolen en tulpen gevoel, lijkt steeds meer geclaimd te worden door bedenkelijke types.
Maar goed, voetbal als vervanger van bloedige veldslagen, zoals die bij Heiligerlee, is natuurlijk best nuttig. Het kanaliseert de testosteron, die bij ons mannen, toch door de aderen vloeit en als we door die wekelijkse uitzending van Studio Sport, de Champions league en de interlands elkaar de hersens niet meer inslaan, dan moeten we vooral met chips en bier op de bank onze nationale teams aanmoedigen, in plaats van zwaarden en geweren.
Daarbij lijkt Oranje, een voetbalteam met autochtone en tweede generatie allochtonen, op wat incidenten na (dat gezeik over de kabel) toch steeds maar weer een bewijs dat een multiculturele samenleving kan werken als je een gezamenlijk doel hebt.
Dus vul ik maar weer de E.K pool in en ga ik straks vast wel met een raar hoedje op de bank zitten om onze jongens aan te moedigen. Voor een paar weken ben ik trots op Nederland.
Maar daarna gaan we weer gewoon normaal doen he!