De boeddha van de buitenwijk

“De Boeddha van de Buitenwijk” van Hanif Kureishi kan ik natuurlijk gaan aanbevelen en het de tip van de week maken of zoiets, maar misschien krijg ik dan toestanden als vroeger, zoals die dag ergens in de jaren tachtig. Ik was amper een jaar op kamers en had al meteen mijn draai gevonden. Ik vierde mijn vrijheid. Niet dat ik het bij mijn ouders nou zo slecht had, maar het was wel fijn om opeens mijn eigen gang te gaan. Het leven was een groot feest. Mooi man!
Toen ik een weekendje terug was op het ouderlijk nest en verveeld wat in de krant las om te kijken wat er op t.v. las, zag ik dat “the Woman in Red” op het programma stond. Die film had ik net een paar weken daarvoor gezien. Leuk, lachen en ik vond dat mijn ouders die ook maar eens moesten zien. Amper tien minuten in de film zag ik ze fronsen en me niet begrijpend aankijken. Hun blikken spraken klare taal: “Vind jij dit leuk?” las ik duidelijk in hun ogen. Het thema van de film was dan ook het vreemdgaan van Gene Wilder met de vrouw in het rode jurkje. Dat de vriendelijke krullenbol daarbij gekke bekken trok en zich achter het gordijn moest verstoppen (kan ook onder het bed zijn, mijn geheugen laat me hier wat in de steek) leek aan hen voorbij te gaan, terwijl dat nou juist het leuke was van de film. Een John Lanting achtige klucht, maar dan met iemand die echt grappig is. Dat is toch geweldig? Mijn ouders zagen eigenlijk voornamelijk alle tien geboden die hij allemaal, weliswaar op hilarische manier zag te breken. Verward droop ik af. Ik zag de film opeens met de ogen van pa en moe. Had ik dit ooit grappig gevonden?
Zo ook met “De Boeddha…”. De hoofdpersoon, een geïmporteerde Indiër in Londen, ontworstelt zich aan zijn ouderlijk milieu en stort zich in een wereld van sex, drugs en rock & roll, maar wel op zo’n manier dat mijn mondhoeken tijdens het lezen naar boven bleven wijzen.
Ik ken mijn gemêleerde publiek. Dus kom niet straks aan met: “viespeuk, vind jij dit grappig?”