Wij zijn de beste (deel 2)

Hij heeft gelijk, maar ik vind het moeilijk om toe te geven. Z’n kop staat me namelijk niet aan. Die irritante grijns op zijn gezicht, dat betweterige toontje, z’n vervelende stukjes in de VPRO gids en dan die pogingen om z’n misantrope boodschap door m’n strot te duwen. Daar hou ik niet zo van. Dus na “Blauwe Maandagen” vermeed ik hem maar een beetje. Totdat ie met Tirza een aantal belangrijke prijzen in de wacht sleepte. Toen werd ik toch weer benieuwd. Dus kocht ik het boek van de bebrilde krullenbol voor een paar euro’s bij de Wehkamp (!) en las het in een paar avonden uit. Een goed verhaal, concludeerde ik, dat ook nog eens goed is geschreven. De mens in deze westerse samenleving komt er alleen niet zo goed vanaf. Onder het dunne laagje beschaving, waar ie zich krampachtig aan vast probeert te houden, is hij eigenlijk niet meer dan een beest.
Dat Arnon Grunberg daarin gelijk heeft, daar kwam ik gisteravond weer achter.Van het idee van de wereld als klein dorp, waarin je nationaliteit eigenlijk geen rol van betekenis meer speelt en waar ik twee stukjes geleden nog helemaal enthousiast over kon worden, daar bleef, toen ik me eenmaal voor de t.v. had verschanst, weinig meer van over. Zonder enige terughoudendheid, wierp ik het laatste restje beschaving van me af en brulde mijn nationale voetbalteam (“Schiet hem er in, nu!!!) naar de overwinning. “Doe toch eens even normaal”, probeerde K. die voor het eerst kennis maakte met de Nederlandsche leeuw in mij, er af en toe tussendoor. Maar mijn nationalisme was blijkbaar toch sterker dan mijn mededogen voor de trommelvliezen van mijn partner.
Was ik achter die beschaafde façade dus eigenlijk niets meer dan een nationalistisch beest? Is de mens van nature echt zo slecht? Is Arnon Grunberg eigenlijk een Calvinist?
Maar toen ik vandaag langs het huis van onze Vietnamese buurman reed en de oranje vlaggetjes zag, die hij in zijn tuin had opgehangen kreeg ik eventjes een warm gevoel van binnen. Het waakvlammetje van de hoop op beter, van het geloof in de goede bedoelingen van sommigen onder ons, werd weer even aangewakkerd. Misschien gaat die multiculturele samenwerking dan toch werken. Nieuwe Nederlanders die samen met ons, bleekscheten, het nationale team aanmoedigen. Dat geeft hoop op een betere wereld.
Misschien is het wel gezonder om in Toon Hermans te geloven dan in Arnon Grunberg.