Bezweringsritueel

Wel doen of niet doen? Ik neig sterk naar wel, want ik moet nog minstens 25 jaar mijn brood in het zweet des aanschijn verdienen en ik heb zware vermoedens dat het versturen van inkooporders en het uitzoeken van probleemfacturen me na verloop van tijd wat gaat vervelen.
Daarom zit in het auditorium van een groot scholencomplex en luister naar een man in een pak. Hij is het hoofd van een afdeling met zo’n naam die je na 2 seconden alweer vergeten ben. Iets met communicatie en marketing of zo. Hij heet ons van harte welkom. Ik wapper mezelf koelte toe met het programma van de open dag, want het is benauwd die dag. “Als je met een van onze deeltijdopleidingen begint“, vertelt de man, “dan moet je wel weten waar je aan begint. Het zal je hele leven gaan beïnvloeden. Het is niet iets wat je zomaar moet gaan doen. Stel het thuisfront op de hoogte van je plannen en overleg met je partner hoe je dit gaat organiseren”.
Ik krijg het nog warmer. Angst voor het onbekende, denken dat ik het niet kan, dat zijn eigenschappen die er bij mij al ingebakken zitten. De ervaring leert dat als ik daar naar blijf luisteren mijn leven er uit gaat zien als een bewolkte lentedag. Goed genoeg, maar je hoopt toch dat het zonnetje een keer gaat doorbreken.
Misschien moet ik mijn jasje even uitdoen. Ik vouw hem zo klein op dat hij in het minuscule rugzakje past dat ik heb meegenomen. Het enige dat er inzit is een blocnote en een pen. “Altijd een schrijfblok meenemen als je naar een vergadering gaat”, adviseerde het toenmalige hoofd van de inkoopadministratie me eens. Dan kom je wat gemotiveerder over.
Er gaat een jongen naast me zitten. Hij lijkt het nog warmer te hebben dan ik. De klamme haren in zijn nek doen me denken aan de pels van de visotter die ik laatst zag in Planet Earth, de gelauwerde natuurdocumentaire serie van de BBC. Op zijn schoot ligt een folder van een masteropleiding. Waarvoor, dat kan ik niet zien. Misschien moet ik hem even een vriendelijk knikje geven , bedenk ik me, maar hij blijft strak voor zich uit kijken. Rare vogel. Waarom zit-ie zo vreemd rechtop? Ik mis de helft van de toespraak van het pak en zie de stramme robot naast me een raar ritueel uitvoeren. Hij buigt zich lichtjes voorover en lijkt met zijn armen, gebogen in een vlekkeloze hoek van 90 graden, de afstand tot de stoel voor hem te schatten. Zachtjes tikt hij de rugzitting aan. Dit herhaal hij nog twee keer, rommelt wat met de folder op zijn schoot en gaat weer rechtop zitten. Zijn blik nog steeds strak naar voren.
“..en nu kunt u naar het locaal van de opleiding van uw keuze. Daar kunt u alle vragen kwijt die u wilt stellen. Dank u wel voor uw aandacht”, zegt onze spreker. Mijn buurman staat op en ik volg hem, de trap op naar beneden.
Misschien heb ik ook iets nodig om mijn angst mee te bezweren, bedenk ik me, een vreemde gewoonte waarmee ik alle twijfels en onzekerheden, die dit soort keuzes met zich mee brengen kan bezweren. Zou dat helpen?