Spotty

Spotty is dood.

(Even tijd voor een plechtige stilte)

Nu hecht ik me niet zo gauw aan vissen. Bij mij moet een dier toch minstens een vacht hebben en op vier poten staan voordat hij op mijn warme belangstelling kan rekenen, maar Spotty was een geval apart. Dat werd ie voornamelijk omdat K. hem een naam gaf.
Na deze gespikkelde vis werden overigens nog vier vissen voorzien van een naam (John, Paul, George en Ringo) maar waarschijnlijk is zij de enige die dit viertal kan identificeren. Voor mij zijn het allemaal goudvissen. De ene met wat meer spikkels dan de andere.
Toch was Spotty anders. We hebben wat afgelachen met hem. Elke keer als we de stinkende vlokken vissenvoer in het water strooiden was ie er als de kippen bij. Net als zijn andere geschubde vriendjes trouwens. Het verschil was dat Spotty als enige zijn lippen niet om de vlokken heen kreeg. Waar alle anderen een feestmaal hadden, duwde ons vriendje de vlokken met zijn platte neus voor zich uit. Af en toe vertwijfeld happend als een kind naar een stuk ontbijtkoek aan een touwtje. Erg grappig vonden wij die duwboot act. Totdat Spotty opeens gevaarlijk slagzij begon te maken. Lusteloos hing ie als een verroeste Russische duikboot tegen de betonnen kant van ons vijvertje. “Wat moeten we doen?”, riep K. af en toe in halve paniek. Niets leek te helpen. Zelfs hardnekkige pogingen van mijn lieve echtgenote om Spotty de vieze vlokken tussen duim en wijsvinger in zijn o-mondje te stoppen liepen op niets uit.
Toen we uiteindelijk van L., een tienermeisje dat bij ons op bezoek was, tips kregen hoe we het beestje op humane wijze uit z’n lijden konden verlossen (door hem in een plastic zak in de vriezer te stoppen), wisten we dat hij het niet lang meer zou maken.
De volgende ochtend kwam ie naar boven drijven. Ik gaf hem, met K. aan mijn zijde, een humaan zeemansgraf, door hem vanuit een slabak met een wijde boog in de sloot achter ons huis te gooien.
Daar is ie nu, sleeping with the fishes.
Vaarwel Spotty.