Hee Suzie!

Voor ons stukje voor de afscheidsreceptie van collega S. koos Nakker een lied van bolle trucker Henk Wijngaard. Deze gezellige vrachtwagenchauffeur vond het na de driehonderdvijftigste keer met de vlam in de pijp door de Brennerpas, maar eens tijd worden om eens iets minder geestdodends te doen en besloot daarom maar om bekende countryliedjes te vertalen in het Nederlands. Een daarvan was “Hee Suzie de bui is over”, een lied met een refrein dat je maar voor de helft hoeft te horen om het vlekkeloos mee te kunnen zingen. Perfect om er een lied van te fabriceren dat we straks op de receptie een beetje voor ons uit zouden kunnen brallen. Dus bleef Nakker een nacht op en bewerkte de pennenvrucht van Henk Wijngaard tot een mooi afscheidslied. Een lied met een refrein dat bij de eerste repetitie inderdaad luidkeels kon worden meegezongen, maar dat eveneens beschikte over een bitch van een couplet. Na 5 keer oefenen zong iedereen nog steeds alle kanten op en was het subtiele verschil tussen de melodie van het refrein en het couplet nog steeds niet duidelijk. Een voor een dropen de collega’s af. De een had een afspraak en de ander moest opeens erg nodig naar de w.c. Nakker bleef enigszins teleurgesteld achter. Al die moeite voor niets! Wat moest er straks terecht komen van onze voorstelling?
Wat nog restte was een paardenmiddel. We zouden het lied net zo lang moeten afdraaien op onze supersonische mp3 installatie met Blokker boxjes, totdat we het couplet uit ons hoofd zouden kennen. Na een halve middag naar “Hee Suzie” te hebben geluisterd, voelde ik me enigszins aangerand. Ik kende het lied, maar alleen omdat het er met geweld was ingeramd.
De volgende morgen werd ik zelfs wakker met het verdoemde lied in mijn hoofd. Alsof er de hele nacht een kapotte grammofoonplaat had lopen draaien. Henk Wijngaard had zich voorgoed genesteld in mijn grijze massa en zal zich waarschijnlijk te pas en te onpas gaan manifesteren als ik mijn laatste dagen nog eens dementerend zal moeten doorbrengen ( “Hee zuster, de bui is over!).
Gelukkig ging onze voorstelling wel goed. Maar de prijs die we er voor hebben moeten betalen….

Halloween 2007

De traditie wil dat we ons rond Halloween een weekendje volproppen met enge films, snoep/snacks en zoete likeur. Dus kochten we een grote doos Celebrations, een zak Balsamico Light Chips (who do you think you’re fooling) en een fles Kuipers Butterscotch.
Vol goede moed begonnen we aan de stapel willekeurig uitgezochte griezelfilms die stuk voor stuk als middelmatig of zelfs als slecht bestempeld kunnen worden. Daarom geef ik meteen maar even de clou weg. Hoef je de film tenminste zelf niet te huren.

Child of Mine

T.V. film over Engels stel dat 2 Canadese kinderen van een alleenstaande moeder adopteert, die eerder bij een inbraak is vermoord. Tenminste dat beweren de sherrif en de bemiddelaar van het adoptiebureau (Snuf en Snuitje). Het oudste meisje dat er volgens K. een beetje uitziet als haar nichtje (dezelfde depressieve blik in de ogen), ontpopt zich in Engeland tot een onhandelbaar kind. Als het monster vervolgens met een schaar bijna een jongetje vermoord, dat op visite is, besluit pleegmoeder, die tevens gediplomeerd psychologe is, dat het maar eens tijd wordt om samen met de boosdoener terug te gaan naar Canada, om met behulp van een soort regressietherapie te kijken wat het kind destijds heeft veranderd in het satansgebroed wat ze nu is. Daar blijkt al gauw dat de sherrif en de bemiddelaar van het adoptiebureau onder één hoedje opereren en dat mister bemiddelaar destijds de moeder maar naar de andere wereld heeft geholpen om de kinderen vervolgens voor een leuk zakcentje te verkopen.

Oordeel: Best wel slecht. Je ziet meteen dat dit prul voor t.v. is gemaakt, om op een vrijdagavond, na een drukke werkweek fijn bij in slaap te vallen.

Beste scene: De supermarktscene waarin het monsterkind eventjes aan haar pleegmoeder duidelijk maakt dat ze alleen Canadese ontbijtgranen blieft. De Engelse dozen Wheaties maakt ze een voor een open en strooit ze voor de ogen van pleegmama uitdagend over de supermarktvloer.

Half Light

Wat is er eigenlijk met Demi Moore gebeurd? Net als haar ex husband Bruce Willis wil ze ook wel eens in een film met geesten. Zo gezegd, zo gedaan. Gelukkig voor ons weet haar naam tenminste nog wat beurzen te openen zodat de film qua vormgeving in ieder geval het aanzien waard is. Jammer dat alleen het verhaaltje wat wat dun is. Als beroemd Amerikaans thrillerschrijfster woont Demi (of Rachel) met haar, als auteur iets minder succesvolle man in Engeland. Totdat opeens haar zoontje verdrinkt (min of meer door haar schuld), waardoor ook nog eens haar huwelijk op de klippen loopt. Om tot rust te komen gaat ze maar eens een tijdje aan de Schotse kust wonen. Daar lijkt ze opeens “dead people” te gaan zien. Zo trekt ze dagen achter elkaar op met een hengst van een vuurtorenwachter die later, bij navraag in het dorp, al jaren dood is. Had ze die avond daarvoor blijkbaar het bed gedeeld met een lijk. (Bah!) Als de dorpelingen zo langzamerhand beginnen te denken dat ze van lotje getikt is, ontvouwt zich een duivels plot. Demi’s ex man (nee niet Bruce) heeft namelijk met Demi’s vriendin (die al jarenlang stiekem zijn blanke sabel poetst) een slecht plannetje bedacht. Ze willen haar vermoorden! Waarom? Nou, omdat hij dan de 4 miljoen dollar voorschot, die ze voor haar nieuwe boek heeft gekregen erft. Daarom huren ze een acteur in die wel even voor vuurwachter wilde spelen. En omdat iedereen daardoor denkt dat Demi haar knikkers kwijt is, kunnen zij haar mooi met een anker aan haar benen van een roeiboot afgooien. In haar huis tikt ex hubbie even een briefje in haar naam, met de mededeling dat ze liever met haar vuurtorenwachter door de eeuwige jachtvelden gaat huppelen.
Gelukkig gaat alles niet door. Terwijl Demi naar de bodem zinkt met een anker aan haar benen, geeft de geest van haar overleden zoontje haar de sleutel van het slot, waardoor ze als een ware Houdini weet te ontsnappen.

Oordeel: Min of meer te pruimen. Vooral door de mooie beelden van het Schotse kustlandschap.

Beste scene: Demi die alleen in een bootje naar het eiland vaart en er uit ziet alsof ze reclame moet maken voor de outdoor kleding van Perry Sport.

Final Destination 3

Halverwege de openings scene waarin het treintje van de achtbaan te pletter dreigt te vallen beslist K. dat ze deze film eigenlijk niet wil zien. Horrormovies: okay, slashermovies: not so okay. Dan moet ze namelijk constant haar hand voor haar gezicht houden. Die momenten uit de film waarin hoofden uiteenspatten als rijpe meloenen, of waarin mensen levend verbranden in bruiningsmachines, die zijn niet zo aan haar besteed. Maar helaas (voor haar) weet het gegeven van de film mij wel te boeien. Het idee is nog steeds hetzelfde als in de voorafgaande delen van deze franchise. De hoofdpersoon van de film staat in de rij voor een achtbaan om samen met haar vriendje een ritje te maken. Net voordat het treintje vertrekt krijgt ze een vreselijk voorgevoel. Dit ritje zal rampzalig eindigen. In paniek stapt ze, samen met haar zusje en wat vrienden uit en ziet vervolgens haar boyfriend voor haar ogen verongelukken. Na het ongeluk komt ze er achter dat Magere Hein diegenen die aan hem dachten te ontsnappen toch nog even wil komen halen. Een voor een komen ze op een gruwelijke manier aan hun eind. En als ik zeg gruwelijk, dan bedoel ik ook gruwelijk. Vooral hoofden moeten het ontgelden. Die worden doorkliefd met spijkers, spatten uiteen in losgeslagen fitnessapparaten en worden van hun topje ontdaan alsof het gekookte eitjes zijn. K. probeert zich er nog dapper doorheen te slaan, maar houdt de helft van de film haar handen voor haar ogen. Vervolgens moet ik dan zeggen wanneer de slasher momenten zijn afgelopen. Niet echt een ontspannend ritje voor K. dus.

Oordeel: Leuk idee voor een film. Al is het nieuwtje na de eerste twee delen er een beetje vanaf. De bloederige gedeelten in de film zijn zo over the top dat ze eigenlijk niet echt eng meer zijn.

Beste scene: Toch wel die beginscene waarin het achtbaanritje finaal uit de hand loopt. Je zou er bijna niet meer in durven te stappen.

In a Dark Place

Ik ben bang dat ik deze film eigenlijk niet goed kan navertellen. Niet omdat ie zo eng was, maar omdat ik er eigenlijk helemaal geen bal van begreep. K. kon me het plot ook niet uitleggen, want zij snapte na 90 saaie minuten ook niet goed waar het nu allemaal om draaide.
Achterop de doos lees ik volgende: “Anna Leigh wordt gevraagd om zorg te dragen voor twee weeskinderen voor de tijd dat hun oom op zakenreis is in de Verenigde Staten. Maar dan beginnen er zich beangstigende en bizarre situaties voor te doen in en rondom het huis waar zij verblijven, terwijl de kinderen van niets lijken te merken”
Nou, die “beangstigende en bizarre situaties” vallen weer samen te vatten in : “I see dead people”. Die dode mensen zijn de vorige nanny en haar lover die onder verdachte omstandigheden om het leven zijn gekomen. Anna denkt dat de kinderen ze ook zien, want ze komen steeds voor op de tekeningen die ze de kinderen, als creatief therapeute, laat maken. De secretaresse van de oom, die ook constant aanwezig is in het huis onthult opeens verliefd te zijn geweest op de vorige nanny. Om onverklaarbare reden blijkt Anna zich dan ook maar te storten in wat hot horizontal action met de secretaresse. (“O, het is een lezzie movie”, zegt K. teleurgesteld). Op het eind van de film is er een vreemd soort achtervolgingsscene tussen een overspannen Anna en een van de kinderen, het jongetje, die ze vervolgens maar even in het meertje achter het huis laat verdrinken onder de geruststellende woorden dat zij de enige is die hem begrijpt. De hints naar het feit dat zij in het verleden is misbruikt en het jongetje misschien ook, door de lover van de vorige nanny, begrijp ik niet zo goed.
In totale verwarring richten we ons dus maar tot het internet, in de hoop daar de uitleg van de film te kunnen lezen, maar ook daar treffen we alleen maar een hoop verwarde kijkers aan.

Oordeel: Trage film met artistiek bedoelde shots en een volkomen onbegrijpelijk plot. Ach, het is eigenlijk gewoon een “piece of shit”

Beste scene: Geen (wel wat indrukwekkende shots van het decollotee van actrice Leelee Sobeeski)

Leeftijd

Opeens valt het me op.
Nee, dat is eigenlijk niet waar. Het was me natuurlijk wel eerder opgevallen. Per slot van rekening lees ik al een leven lang kranten en tijdschriften. Maar vandaag, bij het lezen van de Volkskrant Magazine, verwonderde ik me er pas over, die leeftijd tussen haakjes, achter de naam van een persoon. Het staat er eigenlijk nogal plompverloren achter en waarom eigenlijk? Is dit de belangrijkste informatie die we willen weten over, noem eens een willekeurig iemand: Pieter Jaap(40)? Waarom staat er eigenlijk, zonder uitzondering, de leeftijd achter de naam van de persoon over wie ze het hebben? Waarom is het gewicht van Pieter Jaap (72, net een maandje ge-SonjaBakkerd) niet belangrijk? Of het ras van Pieter Jaap? (Neger. Nee, grapje natuurlijk. Wel eens een Surinamer of een Antilliaan ontmoet met de naam Pieter Jaap?).
Als ik bij mezelf te rade gaat was iemands leeftijd eigenlijk alleen belangrijk toen ik op de lagere en middelbare school zat. In HAVO 3, was er geen haar op mijn hoofd die er ook maar over nadacht om met 12 jarige brugpiepers om te gaan. Ik was niet gek! Beetje mijn fantastische reputatie (tong in wang) te grabbel gooien. Tegelijkertijd keek je zelf ook niet naar meisjes uit HAVO 5. Twee jaar leeftijdsverschil, dat was echt onoverbrugbaar.
Later vervaagden die leeftijdsgrenzen en nog later werd het zelfs moeilijk om leeftijd te schatten. Alles boven de 25 jaar werd een grote grijze leeftijdsbrij. Ik ben altijd blij als ik er niet meer dan 5 jaar vanaf zit als iemand me die vervelende vraag stelt: “Hoe oud schat je me?”
Ondanks het feit dat leeftijd er eigenlijk weinig meer toe doet merk ik toch dat ik die leeftijd tussen haakjes op een of andere manier wel handig vind. Alsof ik meteen beter in staat ben een beeld van iemand te vormen, terwijl ik in het normale leven geen deuk in een pakje boter kan schatten.
Wie is hier ooit mee begonnen en welk idee zit er achter? (Volgens mij heb ik wel een paar journalisten tussen mijn lezers die hier een passend antwoord op kunnen geven)

Remancipatie

Ja, nu is het wel eens een keertje genoeg. Thee-gigant Pickwick introduceert zijn nieuwe Elements lijn door middel van een leuk bedoeld reclame spotje. En “leuk” betekent voor de zoveelste keer dat de man in het verhaaltje wordt neergezet als een sukkel. Nu vind ik het niet zo erg dat de man wordt afgeschilderd als lulletje. Deze westerse samenleving zal het na eeuwen lang vrouwenonderdrukking wel nodig hebben gehad, om eens een tijdje te benadrukken dat de vrouw juist erg slim is en de man vaak kortzichtig en dom. Maar na een aantal jaren te hebben moeten kijken naar dit soort leuk bedoelde reclame filmpjes hebben we de boodschap wel eens begrepen. Het verzadigingspunt is bereikt en geamuseerdheid slaat om in ergernis en plaatsvervangende schaamte.
In het Pickwick filmpje spoelen een man en een vrouw aan op een onbewoond eiland. De man stroopt meteen de mouwen op om zich vol overgave te storten op zinloze bezigheden zoals het zoeken naar voedsel. Daarbij stort hij van een helling, maakt zich vies en komt uiteindelijk met zijn haren in de war terug met een miniscuul visje op een zelfgemaakte speer. Lachen!
De vrouw daarentegen strijkt haar kleren glad en loopt eens wat rond op het eiland. Daar vindt ze naast wat kruiden zichzelf terug en zet een lekkere kokosnoot met thee en heeft een heerlijk moment voor zichzelf.
Wie wel eens een seizoen Expeditie Robinson heeft gekeken weet dat vrouwen op een onbewoond eiland vaak niet vooruit te branden zijn en al helemaal niet als je ze allemaal bij elkaar zet op een apart eiland, zoals in seizoen 3 (kan ook de vierde reeks zijn). Dan veranderen ze binnen no time in een groep apatische wezens. Eten zoeken, ho maar, laat staan dat ze kruiden voor een kopje thee gaan zoeken. Ook in dit seizoen Robinson liggen de vrouwen bij voorkeur te zonnen op het strand en als ze wel wat doen schikken ze zich vrijwillig in het vooroorlogse patroon van “man op jacht, vrouw in de keuken”. Hebben we daar al die jaren reclame spotjes met sukkelende mannen voor gekeken!
Ik pleit dus maar voor een soort “remancipatie”, met de nadruk op “man”. Laten we ons even uit die positie van “sukkel” manoeuvreren en een jaartje commercials uitzenden waarin de vrouw de kluns is. Als ze daar dan net zo om kunnen lachen als wij in eerste instantie konden dan zijn we misschien echt gelijk. (en dan wordt het misschien meteen maar eens een keertje tijd dat Hilary Clinton president van de Verenigde Staten wordt)

Big - not so - Tasty

Okay, K. en ik maken wel eens ruzie.
Een paar weken geleden zat mijn geliefde vrouw een aantal dagen ziek thuis, geveld door een niet kinderachtig griepvirus. Ondanks het feit dat ze op de dag des ruzies al aan de beterende hand was wilde ze toch graag nog een beetje gepamperd worden en dat zag ze graag gebeuren in de vorm van een hamburger van de McDonalds. Idioot idee vond ik, zeker na de fantastisch geslaagde extra groene maand, waarin we louter en alleen eerlijk biologisch voedsel aten. Maar goed, de boog kan niet altijd gespannen staan en ik was zo stom geweest om te zeggen dat ik die avond (het bowlingavondje van een paar logjes geleden) in de buurt van de betreffende Golden Arches zou zijn. Na zeven jaar samen met K. had ik ook moeten weten dat de optelsom: een beetje ziekjes + zin in een snack + ik, in de buurt van een Mac ,als uitkomst kan hebben dat ik mijn “sorry ass” door de schuifdeuren van de MacDonalds moet slepen om daar een zak voorgekauwde kots te bestellen. Niet dat dat nou veel gebeurt, maar die paar keer per jaar dat het wel gebeurt heeft tegensputteren geen zin. Niet dat ik het niet probeerde hoor. Ik trok al mijn trucs uit de kast en verzekerde haar dat ik écht niet langs zou gaan en dat ze niet hoefde te rekenen op haar kartonnen broodje met platgeslagen koe. Die moest ze maar zelf gaan halen.
Maar op de weg terug zakte mijn standvastige houding als een kaartenhuis ineen. Wie wil er namelijk thuiskomen en daar een teleurgestelde vrouw vinden? Ik niet. Daarbij had ik zelf ook nog niet echt gegeten. Dus kocht ik voor ons allebei een burger en een shake.
Gelukkig strafte het kwaad zichzelf. Na zoveel dagen eerlijk voedsel, echte onbespoten groenten en brood dat je daadwerkelijk moet kauwen viel de halflauwe, in saus gedrenkte deegklomp die MacDonalds verkoopt als Big Tasty als een baksteen op de maag en de glimmende ogen die K. aanvankelijk nog had veranderden in de doffe blik van iemand die net zijn laatste oortje heeft versnoept. Half misselijk lieten we onze hamburger na een paar happen staan. Deze troep eten we niet meer, besloten we. De volgende keer als we nog eens zin krijgen in dit soort fastfood moeten we maar even doorklikken naar deze site, waar je kan zien hoe je snacks daadwerkelijk uit de verpakking komen. Na het zien van een paar van deze foto’s heb je al gegeten en gedronken.

The Road

Oprah Winfrey. Je kan haar cynisch afserveren, hoge bomen vangen namelijk veel wind. Want wie denkt deze Afro Amerikaanse talkshow host wel dat ze is, de Dalai Lama voor de niet werkende huisvrouw, die tijd heeft om in de namiddag de t.v. aan te zetten? Om eerlijk te zijn is ze voor deze westerse samenleving waarschijnlijk een grotere spirituele leider dan de eerder genoemde leider van het Tibetaans Boeddhisme. Haar invloed reikt in ieder geval tot aan ons huishouden. Zeker nu haar show verplaatst is naar de vooravond.
Niet alleen ploft haar magazine hier elke maand op de deurmat (niet echt cool volgens K., maar met alle tips en ideeën nuttig om je hoofd boven water te houden in dit hectische leven), ook lijkt ze af en toe te bepalen wat we hier lezen in huis.
Zo was Opie uitverkoren om als eerste (en meteen als laatste) de schrijver Cormac McCarthy the interviewen. Na jaren lang de pers vermeden te hebben, kon hij tegen Miss Winfrey geen nee zeggen. Of had hij instructies gekregen van zijn uitgever? Per slot van rekening bereikt ze met haar show een miljoenenpubliek. Wat volgde was in ieder geval een nogal nietszeggend interview, waarin zijn laatste boek, The Road, nog even aan de orde kwam. Een roman waarmee hij dit jaar de pretigieuze Pullitzer Prize had gewonnen.
Interessant. In ieder geval voor K., die het boek de volgende dag meteen maar even aanschafte en ook maar even de Nederlandse versie voor me haalde in de bibliotheek, dan kon ik meteen mee lezen. Nu ben ik zelf een beetje een rare, als mensen me boekentips geven. Iets waar ik al eerder over heb geschreven. Op een bepaalde manier wil ik altijd mijn eigen boeken, muziek etc. uitkiezen, anders moet ik (ik weet het; heel kinderachtig) altijd een soort drempel over om het goed te gaan vinden. Maar de laatste keer, toen ik Hermans boekentip ter harte nam, kwam het ook helemaal goed. Dus las ik het boek en vond het eigenlijk best genietbaar. Een tip? Nou, voor diegenen die niet borderline depressief zijn en die het onderwerp (De reis van een man met zijn zoontje over een verschroeide aarde) boeiend vinden, ja! Ik las het tenminste in een paar avonden uit. Daarbij, Oprah vond het ook goed! Kan niet missen dus.

Pitbull

Tijdens onze dagelijkse lunchwandeling zijn Bureaumaatje en ik getuige van het volgende tafereeltje. Een stoer gekleed meisje met lang krullend haar kan haar grofgebouwde pitbull nog maar amper in controle houden. Het beest lijkt buiten zinnen. Reden voor het opgefokte gedrag van het beest is een andere hond, type kuitenbijtertje, dat het lef heeft gehad om zich binnen de gevarenzone van de vechthond te begeven. De pitbull hapt in het kleine mormel alsof het een broodje kroket is. Het meisje raakt daarvan in paniek en roept om zich heen: “Kan iemand deze hond weghalen?”. Verderop heeft een jongen zijn scooter stil gezet en kijkt achterom. Pitbullmeisje krijgt hem in de smiezen en wordt boos. Ze moet al haar kracht gebruiken om haar hond er van te weerhouden zijn prooi naar de andere wereld te helpen. Als ze enigszins de controle terug heeft begint ze te schreeuwen. Scooterboy heeft het gedaan, hij is zwaar de lul, al is het nog steeds niet helemaal duidelijk of hij het baasje is van het worstebroodje. “Ben je gek of zo?”, roept ze, terwijl haar ogen vuur spuwen. “Wil je je hond soms dood hebben? Waarom houd je je hond niet bij je?”. Bureaumaatje kan zich niet meer inhouden en roept vanaf de zijlijn: “Waarom houd jíj je hond niet bij je”, per slot van rekening is de pitbull degene die zijn tanden in een andere hond zet.
Verder lopend, discussiëren we over de vraag wie er hier fout zat. Het meisje met de krullen had haar hond aangelijnd en Scooterboy niet. Dus wat dat betreft zat zij goed en was hij fout. Maar zij heeft een hond die graag andere honden eet. Wat is eigenlijk de motivatie van mensen om zo’n vechthond aan te schaffen? Willen ze hiermee een statement maken, of schaffen ze hem aan omdat ie zo gezellig is, of zo lief met kinderen? Maar waarom dan geen Golden Retreiver, een tekkel, of een andere hond waarmee je wat minder gevaar loopt dat ie een van je ledematen er af scheurt?
Was het meisje misschien alleen al schuldig omdat ze op een bepaald moment in haar leven de beslissing nam om het verkeerde type hond te kopen?
Of is dat misschien weer wat te kort door de bocht?

Langste stokje ooit

Op haar weblog en die van haar zag ik dit stokje. Stokjes zijn een beetje besmet en voordat je het weet word je met de nek aangekeken als je hem doorgeeft. Zeker als-ie uit 39 vragen bestaat. Ne-gen-en-der-tig! Zijn ze nou helemaal gek geworden? Maar goed, hij gaat wel over muziek. Een van mijn passies. Toch maar even invullen dan maar en dan gewoon niet doorgeven. Hier komt-ie:

1.Naar welke muziek luister je nu? Midnight at the Oasis van Incognito op Arrow Jazz, mijn favoriete radiostation, met een perfecte mix van jazz, funk en lounge. Met helden als Gilles Peterson, KC the Funkaholic en Jules Deelder achter de draaitafels.



2. Welk nummer maakt je verdrietig? Geen idee hoe het heet of van wie het is. Arvo Parth? In ieder geval een stuk van een moderne klassiek dat wel eens uit de kast wordt getrokken bij documentaires over rampen. Dramatische ijle violen die een diep trieste melodie spelen. De tranen schieten spontaan in je broek.

3. Irritantste nummer ter wereld? Ik twijfel nog tussen Hepie en Hepie (‘k lig op mijn kussen stil te dromen), Heb je even voor mij van Frans Bauer of het complete ouvre van Roxette. Gefeliciteerd Frans!



4.Favoriete band? Pfffff, moeilijk hoor. Ik word in ieder geval altijd (zonder enige uitzondering) erg blij als ik Incognito hoor spelen zoals net voor de radio.





5. Je laatste muzikale ontdekking? Laat ik maar iets onbekends noemen dan. Laatst een cd’tje van de bieb geleend van een artiest genaamd Gerd. Schijnt een alias te zijn van de Nederlander Gert Jan Bijl. Erg leuke lounge.



6. Mooiste vrouwelijke stem? Ik krijg nog steeds kippenvel (op een positieve manier) van de stem van Chaka Khan. Iemand die zich in haar persoonlijke leven inlaat met, bij voorkeur, schimmige religies (Scientology, reverend Louis Farrakhan). Maar goed, iedereen zijn hobby natuurlijk.


7.Beste mannelijke stem? Bill Withers. Een stem die in zijn eenvoud en bescheidenheid altijd de juiste snaar weet te raken bij mij.





8.Genre waar je het meest naar luistert? Jazz, electronica, lounge, funk.






9. Wat luister je als je actief bezig bent? Dance. (Denk aan Daft Punk, Justice, Groove Armada, Freestylers.)





10. Waar luister je naar als je rustig wilt worden? Loungeachtige muziek (Air, Zero 7), of soul (Quincy Jones, Raphaël Saadiq, Minnie Ripperton, Musiq Soulchild)




11. Wat is het laatste concert waar je naar toe ging? North Sea Jazz festival. Cinematic Orchestra, India Arie etc.





12.Meest verafschuwde band? Misschien zijn er wel bands die ik nog meer verafschuw, maar Roxette vind ik wel erg afschuwelijk. Laffe muziek voor mensen zonder smaak.




13. Welke muziek zet je aan het denken? Geen idee. Ik vind muziek iets wat meer met je gevoel te maken heeft als met je gedachten, die schakel ik meestal uit. Teksten negeer ik meestal. Sporadisch vallen me die op, zoals in het geval van Spinvis bijvoorbeeld. Maar die teksten zijn dan weer zo associatief dat ze geen gedachtes uitlokken, maar gevoelens.


14.Mooiste videoclip? Geen idee. Kijk niet zoveel clips. Zag wel laatst een clipje van de band Bright Eyes waar ik even wat bij weg moest slikken.




15. Clip met hoogste babe watch gehalte? Uhhhm, uhhhhmmmmm (denk nog even na). Dat clipje van Bastian, met die t-shirts? Alhoewel, dat is meer een hoog borst watch gehalte. Wel leuk gedaan, sexy zonder echt banaal te worden.


16.Welke muziek draai je in je slaapkamer? Draai geen muziek in de slaapkamer, alleen wel eens op een maandagochtend, als ik alleen ben en muziek wil hebben bij het douchen. Huh? (Ja, dan zet ik de t.v. in de slaapkamer zo hard aan dat ik hem onder de douche kan horen)


17.Speel je een muziekinstrument? Ja, piano (en ook mondharp en neusfluit)






18.Speel je in een band? Nee, ik speelde wel in een band. The Lazy Fancy Fool band. Schoolband tijdens mijn sociale academie tijd. Oefenen in een kelder onder de grond in het bos bij Hattem en op de brommer er naar to, samen met goede vriend S. Een van ons (ik niet helaas), haalde in een andere band (Prodigal Sons) nog het podium van Pinkpop.

19.Ooit een muzikant gedate? K. speelt klarinet. Telt dat ook?






20.Beste girlband? Volgens mij is dat een contradictio in terminus. Houd niet van girlbands en ook niet van boybands. Is teveel gebaseerd op een gimmick en niet op muziek.




21.Klassieke muziek? Liever niet. Ge- o.d.’t op Bach in mijn jeugd.






22. Country? Nee, dan nog liever klassiek! (K houdt van Johnny Cash, dus ik moet er thuis wel eens naar luisteren).





23.Death Metal? Nee, dan nog liever country!







24. Ooit een Big Band live gezien? Nu ik er zo over nadenk, nee, volgens mij niet. Schande, meteen doen op een volgend North Sea Jazz festival.




25. Ben je een groupie? Haha, moet ik die vraag serieus beantwoorden?






26.Met welke musicerende beroemdheid zou je het bed willen delen? Uhhmm, vrouw leest mee. Ik vind Ilse de Lange altijd wel schattig, maar dan moet ik weer country gaan luisteren. Laat maar dus.



27.Slechtste concert ooit? Dat zijn eigenlijk concerten die meer tegenvielen door de omstandigheden, dan door de prestaties van de artiest. Proberen binnen te komen bij Kruder en Dorfmeister op het Drum Rhythm festival. Pete Philly op het Bevrijdingsfestival van vorig jaar. Een concert dat steeds werd overstemd door de Heideroosjes op het andere podium. Gemiste kans.

28.Grappigste moment tijdens een concert ooit? Met vriend G. heb ik op het North Sea Jazz minstens tien minuten geïntrigeerd zitten kijken naar een man met een heuptasje die compleet uit zijn dak ging op Herb Alpert, toch als niet de hipste muzikant ever.


29.Wel eens verdrietig geweest tijdens een concert? Vast wel (muntjes op of zo).






30.Beste Nederlandse band? Spinvis (is dat een band?) Ook leuk: Benny Sings.






31.Als je een instrument zou zijn, welk instrument was je dan? De theremin







32.Luister je naar de radio? Op mijn werk Radio 3, thuis Arrow Jazz, of City FM (K.’s favoriet)





33.Welke nummer beschrijft jouw stemming op dit moment? “Our house (in the middle of the street) van Madness.





34.Welk nummer beschrijft je leven het best? “Comment ca va” van the Shorts. Nee, weet het niet. Te moeilijk. Alsof mijn leven in een liedje te vatten valt.




35.Heb je een favoriete soundtrack? Heb er wel meerderen. De muziek van Scent of a Woman, met dat mooie stukje tango er in. Philip Glass muziek in Kooyanisqatsi en recentelijk nog zijn muziek in Notes on a Scandal.



36.Draag je t-shirts met bands er op? Alleen in bed of ergens onder. Had altijd wel een mooi kobalt blauw shirt van de Wizards of Ooze. Die droeg ik met trots.




37.Nummer dat je niet uit je hoofd kan krijgen als je het gehoord hebt? Weer die Frans Bauer. Damn you!





38.Zing je onder de douche? Nee, maar misschien in ons nieuwe huis wel. Daar zit een supersonische douche bij met een radio er in. Je kan er zelfs je cd speler op aansluiten!




39.Hoe belangrijk is muziek in een relatie? Niet heel erg. Wel leuk als er een paar bands zijn die je allebei leuk vind, zodat je eens samen naar een concert kan.