Waterballet

Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Maar ik kan het toch even niet laten.Het grootste drinkwaterbedrijf van Nederland had een uitermate genereus gebaar gemaakt door het personeel van ons bedrijf (en dat zijn nogal wat mensen) blij te maken met vrijkaartjes voor het waterballet Aquafantastica.
Nu ben ik niet zo van het ballet, ik zie eigenlijk liever gras groeien of verf drogen, maar K. is een vrouw en houdt wel van dansen. Af en toe geeft ze zelfs een voorstelling, speciaal voor mij en danst dan een medley van de horlepiep, de chachacha en sluit het geheel af met een stukje Broadway.
Daarom gingen we vanmiddag toch maar even kijken. Ik moet eerlijk toegeven, de eerste vijf minuten was best Aquafantastica, maar daarna werd het toch een beetje meer van hetzelfde en gleed het niveau af van Aqua-okay naar Aqua-Boring. Zelfs K. vond er niks meer aan en kon het niet laten om elke vijf minuten op haar horloge te kijken of het al vier uur was, want dan zouden we verlost worden van deze groep enthousiast dansende en springende balletfiguren.
Na de derde toegift floepte eindelijk het licht weer aan en de groep padvinders die zich achter ons zat te vervelen slaakte een zucht van verlichting.
Ook wij verlieten opgewekt de zaal. Op de weg terug naar huis kochten we nog maar even een zak hout voor onze tuinhaard, zodat het tripje niet helemaal nutteloos was geweest.

Huis kopen

Vandaag zaten we in een achtbaan. Niet de VogelRok, of de Python, maar een emotionele.
De karretjes begonnen te rijden toen we onze serieuze interesse lieten blijken voor een vrijstaand huis in onze buurt. Vanaf het moment dat we de makelaar belden doorleefden we een heel spectrum van emoties. Twijfel (wel een makelaar inschakelen of niet?), vastberadenheid (gewoon toch maar een makelaar inschakelen), vreugde (makelaar maakt onze interesse bij de verkoper bekend), teleurstelling (makelaar geeft aan dat iemand anders al een bod heeft gedaan en dat de onderhandelingen al gaande zijn, alleen niet met ons) en hoop (misschien is er toch nog een kleine kans dat wij degenen zijn die aan het langste eind trekken).
Op dit moment lijkt het er op dat het treintje nog even door blijft rijden tot maandag. Dan horen we definitief of het allemaal door gaat of niet.
K. is, na een kleine dip, weer helemaal in de gloria. Misschien gaat het dan toch lukken! Maar ik dicht ons niet meer dan 10% kans toe en probeer K’s terug gekeerde hoop niet al te veel laten opbloeien. Waarmee ik me misschien weer in de positie manoeuvreer van de party pooper, maar dat moet dan maar.
De truc met huizen kopen lijkt vooralsnog om je niet te veel te gaan hechten aan een huis dat je nog niet hebt.
Wordt zeker vervolgd.

OV-fiets

Overigens pakte ook het OV-fiets experiment goed uit. Ondanks het feit dat het achterbandje van de tweewieler wat zacht was en de rem een terugtraprem, bezorgde het feit dat ik lekker kon rondfietsen en stoppen waar ik maar wilde, me zo'n vrij gevoel, dat ik opeens het enthousiasme van de Always reclame begreep.
Ook het niet cash hoeven te betalen achteraf (het minieme bedrag wordt gewoon automatisch van je rekening geschreven) vond ik zo geniaal verzonnen, dat ik er nu al naar uit kijk om de volgende OV fiets te huren.

Eerste klas

Kijk, de reden dat ik eerste klas rij, nu ik weer van het openbaar vervoer gebruik maak, is dat ik graag met rust gelaten word. Ik wil gewoon lekker onderuit zitten, het liefst in een coupé voor mezelf om zo het landschap aan me voorbij zien glijden. Ik wil dus geen last hebben van naar alcohol riekende zwervers, of van pubers die dingen doen die ze zo’n slechte naam bezorgen.
Deze over het paard getilde houding zorgde er waarschijnlijk voor dat ik gisteren, op weg naar Rotterdam, even goed op de proef gesteld werd. Op de heenreis was mijn enige medepassagier in het hele eerste klas compartiment een dikke man met een rood hoofd, een onverzorgde baard en sokken in z’n sandalen. In principe vond ik dat nog helemaal okay, totdat hij hard voor zich uit begon te mompelen. Daarmee ging hij bij mij een grens over. Iemands gekte verontrust mij namelijk nogal. Het maakt de persoon onvoorspelbaar, je weet niet wat zijn volgende move zal zijn. Voor hetzelfde geld trekt hij zijn broek naar beneden en draait-ie een drol in het gangpad. Zo ver ging hij gelukkig niet. Wel deed hij af en toe erg zijn best om wat taai slijm omhoog te roggelen. Iets wat me de hele reis bij de les hield, al was het alleen maar om een golf van misselijkheid te onderdrukken
Ontspannen reizen zat er dus niet bij. Ik vroeg me af hoe het in de tweede klas was. Maar daar naar toe verhuizen ging me te ver. Dat zou pas écht zonde van het geld zijn.
Op de terugreis leek ik aanvankelijk wat meer geluk te hebben. Ik was in de eerste coupé gaan zitten die ik tegenkwam. Mijn theorie was dat de meeste mensen wel voorbij zouden lopen als ze mij zagen zitten, in de hoop dat ze zo’n privé hokje voor zichzelf zouden aantreffen. Ik leek het bij het juiste eind te hebben, want toen de treindeuren sloten had nog niemand mijn territorium geschonden. Helaas had ik buiten de pukkelige puber gerekend die boven z’n stand wilde zitten. Het, in zwart bomberjack, geklede rotjochie trok de deur open om op het rode pluche plaats te nemen en zat daar tien minuten lang zo zenuwachtig te doen, dat ik er een maandsalaris om durfde te wedden dat hij geen eerste klas kaartje had. Na een kwartier werd het jong inderdaad door de dienstdoende conducteur uit z’n lijden verlost. Z’n “O-is-dit-geen-eerste-klas-dan? act” sneed geen hout en vanaf het moment dat broekmans met z’n staart tussen de benen af moest druipen kon het grote genieten beginnen. Hoe lekker een eigen auto ook is, beter reizen dan onderuit in een eerste klas coupé kan bijna niet.

Verbeterpuntje

Terwijl vrouwen over de hele wereld hun borsten laten vergroten, de neusvleugels laten inklappen en het overtollige gele-vlavet uit kont, buik en dijen laten wegzuigen met iets dat lijkt op een stofzuiger from hell, schieten ze met z’n allen volledig hun doel voorbij. Om de vrouw als zodanig van versie 1.0 naar versie 1.1 te kunnen laten upgraden moeten de borsten niet groter en dat zwembandje moet niet weg, nee vrouwen, die blaas moet groter!
Alle vrouwen die ik in mijn leven ben tegengekomen moeten om de vijf minuten naar het toilet. Nu is dat thuis geen enkel probleem, maar onderweg is het reuze irritant. Vooral als er nergens een openbaar toilet valt te bespeuren, zodat het betreffende vrouwspersoon min of meer gedwongen is in een cafe wat te nuttigen, zodat ze in de (in een eerder logje besproken) “plas-lus” terecht komt. De vicieuze cirkel van “drinken/plassen in café/daar weer wat moeten drinken/vijf minuten later weer plassen”.
Vandaag was het weer zover. Eigenlijk gingen we maar gewoon een wandelingetje door de buurt maken om een huis te bekijken wat te koop stond. K. bereidde zich terdege voor en ging van tevoren wel twee keer naar de w.c. Maar amper tien minuten later klonk het gevreesde “ik moet plassen!” weer, waardoor een verkorte versie van het wandelingetje werd afgewerkt. Bijkomend voordeel was wel dat het geplande half uurtje winkelen in het buurtwinkelcentrum kwam te vervallen, zodat we, mede door het feit dat de laatste halve kilometer in looppas werd afgelegd wel lekker vroeg weer thuis waren.
Hebben eventuele vrouwelijke lezers van mijn blog hier inmiddels al een oplossing voor gevonden? (Plasgootje en Tena Lady heb ik al voorgesteld bij K., maar daar wil ze niet aan)

Onkruid

Bij deze wil ik even mijn buren feliciteren. Nee niet mijn directe buren, maar die van twee huizen verder, die op het hoekje wonen. Deze jongeman en zijn vriendin hebben het in korte tijd voor elkaar gekregen dat de woningbouwvereniging hun tuin gaat volplempen met grote tegels. Daarvoor hebben ze wel eerst het onkruid uit moeten laten groeien tot een dichte jungle. Iets wat me eerst nogal had verbaasd. De buurman was namelijk hovenier, tenminste dat had hij een van de andere buren toevertrouwd. Maar welk tuinarchitectonisch idee had er dan achter het manshoge onkruid gestoken? Dat van een wildernistuin? Was dat niet een beetje passé, iets uit de zestiger jaren? Nee, had de man bekend, hij had eigenlijk gewoon geen geld om de tuin op te knappen. Daarom liet hij het maar lekker groeien. Dat hij de zaden van het weelderige onkruid zo over de netjes aangeharkte tuintjes van de rest van de buurt liet uitwaaien kon hem niet zo veel schelen.
Binnen de kortste keren had de onkruidkweker zich met zijn gedrag ontwikkeld tot het zwarte schaap van ons nieuwe wijkje. De ene buur kon het aanzicht van het ondoordringbare bos niet verdragen en de andere had last van hardnekkige hooikoorts die werd aangewakkerd door het welig tierende gewas van mr.Lazyass. Want lui, dat was ie. Wie heeft er nu geen geld voor een schoffel?
Het feit dat de woningbouwvereniging, na een aantal boze telefoontjes uit de buurt, het probleem nu zelf gaat oplossen, zorgt weer voor een heel ander soort wrevel. Mensen vragen zich af of familie Onkruid er nu niet heel voordelig mee wegkomt. Want wie betaalt voor die tegels en voor de mensen die de tuin hebben omgeploegd? Als de woningbouwvereniging dit voor zijn rekening neemt, dan heeft de rest van de buurt, die honderden euro’s in hun eigen tuintje hebben moeten pompen, toch ook zeker ook recht op een vergoeding?
Misschien een leuk zaakje voor de Rijdende Rechter..

Entertainment

Sinds een aantal weken heb ik twee opmerkelijke (lees: vreemde) manieren gevonden om mezelf te entertainen.
De eerste is een spelletje dat ik pleeg te spelen op de Nintendo DS Light, een zakformaat spelcomputer. K. omschrijft het spelletje “Animal Crossing – Wild World” als een “babygame” en dat is het eigenlijk ook. Waar anderen in gewelddadige computerspelletjes bij hun vijanden het hoofd van de romp scheiden, houdt mijn alter ego “Wacko” zich bezig met het vangen van vlindertjes, het hengelen naar vissen en het verzorgen van zijn perkplantjes. Ondertussen praat hij in een vreemd brabbeltaaltje met de medebewoners van dit miniwereldje, die luisteren naar namen als Derbert, Wolfgang en Purr. Waarom dit me zo intrigeert weet ik eigenlijk niet. Een echt doel, naast het pimpen van je virtuele huis, lijkt dit spel namelijk niet echt te hebben. Misschien moet ik zelf, in het echte leven, maar eens een huis gaan kopen, dat ik kan pimpen.
Een andere nieuwe hangup is de documentaire serie "I shouldn’t be alive” op Discovery Channel. Als serieuze documentaire liefhebber keek ik eerlijk gezegd altijd een beetje neer op dit kanaal met z’n krokodillenjagers en tussen-de-haaien-zwemmers. Ik keek dan liever naar het digitale kanaal Holland Doc. Dat gaat tenminste ergens over. Maar sinds ik een keer bleef hangen in een aflevering van deze serie survival verhalen, waarin een paar mensen na een schipbreuk dagenlang, zonder eten en drinken op de oceaan ronddobberden, ben ik verkocht. In deze aflevering gebeurden namelijk spectaculaire dingen. De helft van de overlevenden sprong na het drinken van zoutwater (nooit doen als je nog een in een soortgelijke situatie beland!) volslagen krankjorum over boord, om vervolgens opgevreten te worden door de haaien. Het meest schokkende aan deze serie is: ALLES IS WAARGEBEURD!! (vergeef me de hoofdletters en uitroeptekens.
Nu begrijp ik opeens ook mijn verslaving aan het Animal Crossing. Na dit soort consternatie ben ik waarschijnlijk erg toe aan iets rustgevends, een half uurtje schoffelen in mijn tuintje of zo.

Durf te mislukken

Tip 3 uit de NRC Next guide : “Gelukkig op je werk in 36 stappen” is: “Durf te mislukken”.
Goed advies, maar toen ik gisteren in de film “the Pursuit of Happyness” (gebaseerd op een waargebeurde feiten, iets dat een woensdagavondfilm doet vermoeden, maar kwalitatief toch beter uitvalt) de hoofdpersoon door San Francisco zag sjouwen met een moeilijk te verkopen botscanner, werd het me duidelijk dat het niet meer is als goede raad. Mensen die risico’s in het leven hebben genomen en vervolgens de vruchten daarvan hebben kunnen plukken zullen het er mee eens zijn, maar evenzoveel mensen durfden te mislukken en mislukten ook inderdaad. Will Smiths personage kocht bijvoorbeeld een pallet van die bonescanners die hij vervolgens in zijn flat opsloeg. Toen bleek dat artsen het ding eigenlijk als een overbodige luxe beschouwden, werd hij daardoor veroordeeld om maandenlang met onverkoopbare waar te leuren. Iets dat hem aan de rand van de afgrond bracht en ook nog eens zijn huwelijk kostte. En hij is niet de enige. Zo kende ik iemand in het verleden, een collega die een bar kocht om zijn lang gekoesterde horeca dromen waar te maken. Het café ging op de fles en hij leefde jarenlang op een, door de schuldsanering vastgesteld hongerloontje. Denk maar niet dat dat in die tijd erg bijdroeg aan de werkvreugde.
Zo blijven de 36 stappen goedbedoelde tips. Misschien heb je er wat aan, maar verstandiger lijkt het om je eigen plan te trekken. Er achter komen wat je gelukkig maakt. Zoals de Nijmegenaar die het VWO afsloot met negen tienen en vijf negens. Die wordt lekker buschauffeur.

Soep sentiment

Gisteren stond ik bij de Xenos enigszins in verwarring naar een schap producten te kijken. Op de bovenste plank stonden doosjes Cup-a-soup van het merk Royco. Het was alsof ik een oude kennis tegen het lijf liep. Zo iemand waar je in geen jaren meer aan gedacht hebt, maar die je op een onverwacht moment tegen het lijf loopt. Bij de bak rookworsten in de HEMA of zo.
Blijkbaar waren deze doosjes soep uit een van de buurlanden geïmporteerd, waar het merk Royco nog wel bestaat, want toen ik het later even Googelde bleek het betreffende merk al sinds 1998 niet meer te bestaan in Nederland. De eens zo trotse uitvinder van de Cup-a-Soup bleek te zijn opgegaan in het oer Hollandse Unox.
Opeens kon ik me de schok voorstellen van die Pool die laatst na 19 jaar wakker werd. Die was waarschijnlijk van een koude kermis thuis gekomen als hij, na het slaapzand uit zijn ogen gewreven te hebben, gevraagd zou hebben om een kopje Royco en een zak Pretletters. Nu waren deze producten voor de val van de muur daar waarschijnlijk al helemaal niet te koop, maar u weet wat ik bedoel.
Producten worden doorgaans met veel bombarie in de markt gezet maar als ze weer verdwijnen doen ze dat met de stille trom. Misschien moet er een gedenkplaats komen, een soort mausoleum voor gestorven merken, zodat we ons nog even voor de geest kunnen halen wat voor plezier we hadden met bijvoorbeeld Snor (fris met schuim er op, dat smaakt Snor!).

Trofee

Afgelopen donderdag won onze afdeling de orginaliteitsprijs met Zeskamp. Dit evenement wordt jaarlijks georganiseerd, waarschijnlijk om mensen de kans te geven om eens wat andere collega’s uit het ziekenhuis te ontmoeten. Die rennen daar vervolgens rond in de meest vreemde uitdossingen, iets wat mij altijd wat verontrust. Ik stel me dan het moment voor dat ik een keer op de operatietafel beland en geopereerd ga worden door de man die de dag daarvoor nog rondliep in een roze rokje en konijnenoren..
Ik deed overigens niet mee. Het thema van dit jaar was “stout”. De kans was dus groot dat ik de hele dag zou moeten rondlopen met een opblaasbare dildo op mijn hoofd. Dus beantwoordde ik de vraag of ik mee wilde doen net zo lang met “misschien” dat men zich uit pure wanhoop maar wendde tot een paar sportieve mensen van het ICT bedrijf dat bij ons al een aantal maanden bezig was met de implementatie van nieuwe software.
Uiteindelijk had men zelf ook weinig trek om onder lul te lopen, dus maakte collega S. voor alle deelnemers een kilt en kreeg iedereen een t-shirt met een reclame voor extra “stout” Engels bier. Deze draai aan het thema werd door (o.a.) Marjanne Sint (die in de jury zat) zo leuk gevonden dat mijn collega’s de dag daarop trots door het kantoor paradeerden met de spuuglelijke troffee. Dat ik hem spuuglelijk vind is natuurlijk alleen maar kinnesinne en heimelijk had ik wel in de victorie willen delen. Nu, een paar dagen later, staat de beker boven op de kast stof te vergaren, iets wat me even in gedachten deed verzinken. Ik vroeg me af waarom de prijs altijd zo’n blingbling beker moet zijn. Wat heb je er aan? Het enige leuke wat je ermee kan doen is elkaar nat gooien bij het douchen achteraf. Extra leuk bij het korfballen (gemengd douchen!), maar verder kan ik me geen enkel nut bedenken van zo’n beker. Daarom pleit ik, ook in het kader van het milieu (want wat hebben we er aan om nutteloze producten te produceren) voor een andere prijs. Een leuke staafmixer met een gedenkplaatje er op, of een Senseo. Misschien met de handtekening van alle leden van de raad van bestuur? Iemand nog andere ideeën?

Carbon footprint

Om mijn carbon footprint zo klein mogelijk te maken begaf ik me de afgelopen dagen maar weer eens op de tweedehands markt. Oude spullen kopen en verkopen is per slot van rekening beter voor het milieu dan het in wilde weg consumeren, waar we ons normaliter zo graag aan overgeven. Zo ga ik graag naar mijn favoriete ceedee winkel Plato om daar het fenomeen “stapelplaatje” iets te letterlijk te nemen.
In plaats daarvan zette ik mijn halve muziekverzamelaar op deze site, waar je voor een klein bedrag je oude ceedees kan inruilen voor nieuwe.
Toen ik daarmee bezig was kwam K. aanzetten met een stapel al gelezen engelstalige boeken die dan meteen maar even op de site van Bol gezet moesten worden. Die hadden hun site namelijk recentelijk opengesteld voor Snuffelmarkt types als ik, die graag hun oude zooi willen verkopen. Helaas gold dat alleen niet voor anderstalige literatuur, waardoor ik uit arremoeie maar een boekenwinkeltje opende. Op hoop van zegen. Mocht het wat opleveren dan konden we dat geld weer omzetten in een nieuwe voorraad leesvoer.
Omdat ik daarna genoeg had van het serieus en verantwoord bezig zijn bezocht ik nog even deze site waar maar weer eens duidelijk ben dat ik een echt kind van mijn vader ben (daar is geen DNA test voor nodig). Die stond vroeger namelijk ook altijd gekke bekken te trekken voor de spiegel in de badkamer.

Status aparte

“Tja, je weet hoe dat gaat”, zeg ik tegen zus B. met wie ik verzeild ben geraakt in een anderhalf uren durend telefoongesprek over mezelf, over de familie en over mezelf in relatie tot de familie, “Als zoon ben je toch instinctmatig op zoek naar de goedkeuring van je vader; the samesex parent, zoals Oprah het zou zeggen”
Nu deze “parent” samen met mijn moeder is overgestapt naar een kerk die nog een tikkeltje strenger is dan degene waar hij jarenlang lid van was, lijkt goedkeuring over een levensstijl waar op het ogenblik geen plaats is voor georganiseerde religie verder weg dan ooit.
“Maar volgens mij is hij wel trots op je hoor”, vervolgt zus B. “Laatst had hij het er nog over hoe goed je je tuintje voor elkaar had en dat terwijl je vroeger echt een hekel aan tuinieren had.” Ja, dat is natuurlijk wel leuk, maar bewondering voor kwaliteiten die ik zelf helemaal niet belangrijk vind, daar zit ik eigenlijk niet zo op te wachten, zeg ik tegen mijn zus. “Kijk, tien jaar geleden maakte ik de balans op van mijn leven. Ik had mijn studie niet afgemaakt, had een baan zonder status en was niet bepaald onder de indruk van mijn leven tot op dat moment. Dus gooide ik het over een andere boeg. Ik voerde wat gesprekjes met een professionele hulpverlener, verliet de kerk, veranderde van baan en stortte me in een relatie met de eerste en beste vrouw die zich aandiende (niet K. trouwens). Ik wachtte niet meer af tot het geluk zich eens een keer aan zou dienen, maar trok het er aan de oren bij. Nu was het mijn beurt.
En dát is waar ik zo graag die waardering voor zou hebben. Andere mensen die dicht bij me staan zien wel wat ik daarin bereikt heb”

Een dag later zitten K. en ik aan een tafel in een partytent op een tuinfeest van twee zussen en een broer die hun twaalfenhalf jarig huwelijkfeest graag met de rest van de familie willen vieren. De hapjes op ons bord zien er fantastisch uit, maar voordat we mogen aanvallen vraagt mijn zwager of we het eten op gepaste wijze kunnen beginnen. Op een A4 tje dat voor ons op de tafel ligt staan de liederen die gezongen moeten worden. De eerste psalm ken ik niet. Stond die vroeger ook in het liedboek? Als de rest van de familie inzet playback ik maar een beetje mee en ben me er meer als anders van bewust dat ik een “status aparte” heb. Ik hoor er wel bij, maar ook weer niet.
Die waardering voor mijn levensstijl van “the samesex parent” zet ik dan ook maar even uit mijn hoofd.

Service

Wat voor service krijg je nou in dit land? Weinig. In Amerikaanse supermarkten pakken toeschietelijke bedienden de boodschappen voor je in en doet men niet moeilijk als je iets wilt ruilen en je het bonnetje bent verloren. (Tenminste, dat heb ik vernomen uit betrouwbare bron).
Hier moet je vaak drie kwartier wachten totdat je iemand aan de telefoon krijgt die je kan helpen met je internetaansluiting die het niet doet en zelfs dan krijg je te horen dat het je eigen schuld is, of dat ze je door moeten verbinden met de technische dienst, waarvoor je dan weer drie kwartier in de wacht moet staan.
Ook winkelpersoneel doet hier vaak verwoed z’n best om je zoveel mogelijk te negeren en houdt bij voorkeur een praatje met een collega om nog even goed duidelijk te maken dat je alleen interessant bent als je het verschuldigde bedrag overhandigt.
Daarom viel vanmiddag mijn mond open van verbazing, toen ik met Bureaumaatje bij de Kijkshop (!) stond. Ik was in de pauze even met hem meegenomen, omdat hij daar zijn strijkbout kon laten repareren. Er zat namelijk garantie op. Tot zover nog niet veel bijzonders, totdat mijn gewaardeerde collega op de weg terug zijn stoffen tasje opende. “Kijk eens wat ik heb gehad”, zei hij trots. Ik keek nieuwsgierig naar het verworven item en vroeg: “Wat is dat?”. Zonder blikken of blozen en alsof het de normaalste zaak van de wereld was antwoordde Bureaumaatje: “Een leen-strijkbout natuurlijk. Hoe moet ik anders strijken?”
Misschien, heel misschien komt het ooit nog wel eens goed in Nederland.

Muzak

Ik neem de telefoon op en voor de tweede keer die week klinkt er geen stem van een beller maar een klik gevolgd door muzak. Even wacht ik om te kijken wat er volgt. Een vervelende televerkoper misschien? Maar nee, de muzak verdwijnt plotseling en de verbinding wordt verbroken. Het gebrom van de kiestoon vermengt zich met mijn verbazing. Zijn we dan uiteindelijk op het punt gekomen dat machines de macht grijpen en dat ze zonder menselijke aansturing hun gang kunnen gaan? Word ik hier opgebeld door een computer of is er iets anders aan de hand? En met “iets anders” bedoel ik de verschrikkelijke praktijken van een stalker, een Mantovani terrorist die me keer op keer bestookt met slechte muziek. Word ik hier gestraft voor mijn goede smaak, of voor het neerbuigend doen over andermans liefde voor the Beatles, of Elvis?
Okay Bee, zo is het wel genoeg geweest. Je bent er gloeiend bij!

Au!

Dit jaar moet het er maar weer eens van komen. Per slot van rekening bezocht ik het North Sea Jazz festival 8 jaar achter elkaar. Totdat K. hier kwam wonen, toen stopte de reeks. Blijkbaar hadden we toen belangrijkere zaken om ons geld aan uit te geven. Maar deze keer slaan we het niet over. Ik hoop straks vooraan te staan bij onder anderen the Cinematic Orchestra, Maceo Parker en Steely Dan.
Na de een recente actie van collega B. ben ik een gewaarschuwd man en zal ik daar extra goed uitkijken dat ik niemand op de tenen ga staan. Zeker niet op die van weerbare typjes als B. Zij kwam afgelopen week naast mijn bureau staan. De avond daarvoor had ze een concert bezocht van een Australische hardrock band. “Ik heb iets heel slechts gedaan” bekende ze. Het lachje op haar gezicht verried dat de zonde misschien zwaar was geweest, maar dat er van spijt niet echt sprake was. Bij het bewuste concert, waar zij en haar vriendin helemaal vooraan waren gaan staan, werden ze stelselmatig lastig gevallen door een paar dikke dronkaards, die zich met veel ellebogenwerk naar voren hadden weten te dringen. “Speulen!” riepen ze steeds stoer, als de band de snaren even moest aandraaien. Om ruimte te maken voor hun dikke zweterige lijven duwden ze bij het klappen en springen de rest van het publiek gemakshalve maar even hardhandig opzij. Totdat bij B. de maat volwas. In een vlaag van verstandsverbijstering ging ze voor de grootste van het stel staan, keek hem recht in de ogen en kneep hem met kracht in het kruis.
“Vol in de kloten?”, vroeg ik verbaasd. “Ja”, zei B. “Kom ik nu in je weblog?”
Nou, bij deze B. en ik hoop dat je toekomstige acties als deze net zo glansrijk zal overleven.

Instant Marinator

“Hoe krijgt ie die foto’s zo leuk naast elkaar in een framepje?(lees: freempje)”, hoor ik je denken. “Zo handig met computers is Ary nou ook weer niet” (..en bedankt he!).
Nou, dat doe ik met dit leuke Flickr tooltje. Nu denkt u na afgelopen week bij dit begrip misschien aan een injectienaald, maar dat bedoel ik niet. Wil je je foto’s eens een keertje wat anders op je blog, kijk dan maar eens op de betreffende site en dan weet je ook meteen hoe we ons trouwkaartje in elkaar hebben gezet.

“En wat is nou weer een Instant Marinator?", lees ik in je gedachtenwolkje. Dat wist ik eigenlijk ook niet, totdat de postbode ons gisteren deze vers gewonnen prijs overhandigde. Eenmaal uitgepakt was K. enigszins teleurgesteld. Het leek op een grote slabak met een Vacuvin er op en dat was ook precies wat het was. Maar wat moesten we ermee? Dat werd duidelijk na het lezen van de handleiding.
In deze slabak kan je erg handig kip of vis marineren. De bedoeling is dat je met de Vacuvin de porieën van het stuk vlees opentrekt, zodat de kruidige smurrie er in no time in kan stromen. De marineer tijd wordt zo verkort tot 5 minuten.
We hebben het vandaag meteen maar even geprobeerd en het werkt perfect! Petje af voor deze nieuwe keuken truc.
(En na deze uitgebreide reclame verwacht ik van de fabrikant eigenlijk wel gratis Marinators voor al mijn lezers)(alle vijf)

So, I married a lunatic

En samen met haar en mijn familie vierden we dat nog even in het Blisshotel en Restaurant Chocolat in Breda.
Voor de liefhebber hier nog wat foto's