Eerste klas

Kijk, de reden dat ik eerste klas rij, nu ik weer van het openbaar vervoer gebruik maak, is dat ik graag met rust gelaten word. Ik wil gewoon lekker onderuit zitten, het liefst in een coupé voor mezelf om zo het landschap aan me voorbij zien glijden. Ik wil dus geen last hebben van naar alcohol riekende zwervers, of van pubers die dingen doen die ze zo’n slechte naam bezorgen.
Deze over het paard getilde houding zorgde er waarschijnlijk voor dat ik gisteren, op weg naar Rotterdam, even goed op de proef gesteld werd. Op de heenreis was mijn enige medepassagier in het hele eerste klas compartiment een dikke man met een rood hoofd, een onverzorgde baard en sokken in z’n sandalen. In principe vond ik dat nog helemaal okay, totdat hij hard voor zich uit begon te mompelen. Daarmee ging hij bij mij een grens over. Iemands gekte verontrust mij namelijk nogal. Het maakt de persoon onvoorspelbaar, je weet niet wat zijn volgende move zal zijn. Voor hetzelfde geld trekt hij zijn broek naar beneden en draait-ie een drol in het gangpad. Zo ver ging hij gelukkig niet. Wel deed hij af en toe erg zijn best om wat taai slijm omhoog te roggelen. Iets wat me de hele reis bij de les hield, al was het alleen maar om een golf van misselijkheid te onderdrukken
Ontspannen reizen zat er dus niet bij. Ik vroeg me af hoe het in de tweede klas was. Maar daar naar toe verhuizen ging me te ver. Dat zou pas écht zonde van het geld zijn.
Op de terugreis leek ik aanvankelijk wat meer geluk te hebben. Ik was in de eerste coupé gaan zitten die ik tegenkwam. Mijn theorie was dat de meeste mensen wel voorbij zouden lopen als ze mij zagen zitten, in de hoop dat ze zo’n privé hokje voor zichzelf zouden aantreffen. Ik leek het bij het juiste eind te hebben, want toen de treindeuren sloten had nog niemand mijn territorium geschonden. Helaas had ik buiten de pukkelige puber gerekend die boven z’n stand wilde zitten. Het, in zwart bomberjack, geklede rotjochie trok de deur open om op het rode pluche plaats te nemen en zat daar tien minuten lang zo zenuwachtig te doen, dat ik er een maandsalaris om durfde te wedden dat hij geen eerste klas kaartje had. Na een kwartier werd het jong inderdaad door de dienstdoende conducteur uit z’n lijden verlost. Z’n “O-is-dit-geen-eerste-klas-dan? act” sneed geen hout en vanaf het moment dat broekmans met z’n staart tussen de benen af moest druipen kon het grote genieten beginnen. Hoe lekker een eigen auto ook is, beter reizen dan onderuit in een eerste klas coupé kan bijna niet.