Service

Wat voor service krijg je nou in dit land? Weinig. In Amerikaanse supermarkten pakken toeschietelijke bedienden de boodschappen voor je in en doet men niet moeilijk als je iets wilt ruilen en je het bonnetje bent verloren. (Tenminste, dat heb ik vernomen uit betrouwbare bron).
Hier moet je vaak drie kwartier wachten totdat je iemand aan de telefoon krijgt die je kan helpen met je internetaansluiting die het niet doet en zelfs dan krijg je te horen dat het je eigen schuld is, of dat ze je door moeten verbinden met de technische dienst, waarvoor je dan weer drie kwartier in de wacht moet staan.
Ook winkelpersoneel doet hier vaak verwoed z’n best om je zoveel mogelijk te negeren en houdt bij voorkeur een praatje met een collega om nog even goed duidelijk te maken dat je alleen interessant bent als je het verschuldigde bedrag overhandigt.
Daarom viel vanmiddag mijn mond open van verbazing, toen ik met Bureaumaatje bij de Kijkshop (!) stond. Ik was in de pauze even met hem meegenomen, omdat hij daar zijn strijkbout kon laten repareren. Er zat namelijk garantie op. Tot zover nog niet veel bijzonders, totdat mijn gewaardeerde collega op de weg terug zijn stoffen tasje opende. “Kijk eens wat ik heb gehad”, zei hij trots. Ik keek nieuwsgierig naar het verworven item en vroeg: “Wat is dat?”. Zonder blikken of blozen en alsof het de normaalste zaak van de wereld was antwoordde Bureaumaatje: “Een leen-strijkbout natuurlijk. Hoe moet ik anders strijken?”
Misschien, heel misschien komt het ooit nog wel eens goed in Nederland.