Sparren

Nakker is een creatieve jongen. Iemand die in een onbewaakt ogenblik zomaar vijf verschillende pornoversies van het liedje Beertje Colargol (beertje dat kan..) uit zijn mouw schudt. Maar dat is niet alles. Afgelopen week gaf hij ook een verrassend nieuwe betekenis aan het werkwoord “sparren”. Ik weet niet precies meer in welke context het naar voren kwam, maar de personen waar het over ging zaten volgens Nakker alleen maar een beetje aan het sparren.
Stel je bijvoorbeeld een willekeurige vergadering voor. Je denkt dat het over iets belangrijks gaat, want een paar collega’s hebben een duidelijke mening ergens over en vragen beurtelings zeer dwingend de aandacht en laten zo de vergadering lekker een half uurtje uitlopen. Je denkt dat het over de inhoud gaat, maar eigenlijk zijn ze maar een beetje aan het sparren. Wie is er het meeste aan het woord. Wie krijgt de meeste bewonderende blikken. Met andere woorden, wie staat er boven de ander in de kantoorpikorde?
Een andere situatie. Je zit op een willekeurige gereformeerde verjaardag. De stoelen staan keurig opgesteld in een kringetje en het gesprek gaat over de kerk, dominees en wie er de kleinste televisie heeft. Je denkt: sohee, die zijn goed bezig (niemand die toegeeft dat de preek afgelopen Zondag tien minuten te lang duurde en dat ze eigenlijk wel graag naar huis wilden), maar eigenlijk zitten ze maar een beetje aan het sparren. Wie gelooft er het hardst en twijfelt het minst? Wie scoort de meeste punten?
Net als je denkt dat jij wel altijd je meest integere zelf bent is er altijd wel iemand die je even de spiegel voorhoud.
Toen ik bij de Vrijdagmiddagborrel vertelde dat K. en ik wel eens wedstrijdjes doen wie er op een keyboard de meeste aanslagen per minuut haalt, zei Bureaumaatje: “ Ja, dat is echt iets voor jullie”. Typisch Ary en K. gedrag dus.
Elkaar kibbelend de loef proberen af te steken. Beetje sparren om te zien wie er de baas in huis is.
(Een wedstrijd die trouwens nog steeds niet beslist is)