Nee, ik wil echt geen abonnement!

Voor 5 euro genoot ik 5 weken van de NRC Next aan huis. Vervelende bijkomstigheid met dit soort proefabonnementen is dat je de televerkoper er gratis bij krijgt. Die belt zo’n week later op om te kijken of ze je nog langer aan zich kunnen binnen. Ondanks het feit dat ik de jongeman aan de telefoon al twee keer afgescheept had met de smoes: “ geen tijd”, besloot ik hem bij de derde poging maar te belonen voor zijn vasthoudendheid. De beloning zou, voor alle duidelijkheid, niet bestaan uit het kopen van een abonnement, maar uit het aanhoren van zijn praatje.
Iets waar ik eigenlijk steeds minder zin in kreeg naarmate het duidelijker werd dat hij tijdens het gesprek een beetje zat te geiten met een van zijn vrouwelijke collega’s. Het voorgekookte verkoop praatje kreeg hij dan ook niet goed uit zijn strot. Halverwege de eerste zin moest hij al een lachsalvo onderdrukken, wat resulteerde in een gesmoord geproest. Na zich herpakt te hebben gaf hij me gelukkig meteen een “way out” . “Klopt het dat u op het ogenblik de NRC Next ontvangt? “, was de eerste vraag op zijn lijstje. Dit kon ik in aller eerlijkheid met “nee” beantwoorden. De week daarvoor ontving in namelijk mijn laatste krant.
Even bleef het stil aan de andere kant. Dit antwoord had hij niet verwacht. “ Dus u ontvangt op dit moment echt geen NRC Next?”, probeerde de ingehuurde student nog een keer. “Nee, echt niet!”, antwoordde ik nogmaals. De opgeluchte blijheid in mijn stem moest bij hem toch een lichtje laten branden dat er hier niets helemaal pluis was. “Vreemd”, mompelde de verkoper, “Dan heb ik zeker het verkeerde adres gekregen”. “Misschien wel”, loog ik ditmaal, blij dat ik van deze horzel verlost was.
Volgende keer vertrouw ik maar weer gewoon op mijn: “geen-interesse-kleng!” methode.