zondag, april 29, 2007

Volwassen?

Ik hang languit achterover in een van de zitjes op vliegveld Charles de Gaulle. We wachten op het vliegtuig terug naar huis. K. is even naar het toilet. De gebeurtenissen van de afgelopen weken; het organiseren van het geheime huwelijk en de korte stedentrip daarna hebben me zodanig uitgeput dat ik vergeet haar plaatsje vrij te houden. Een man zet zijn koffers met een plof op de grond en dreigt K’s stoel te annexeren. Geschrokken schiet ik rechtop en stamel in mijn “beste” Frans dat die stoel bezet is. “Ma femme” zit daar namelijk. “Mijn vrouw”. Ik proef de woorden nog eens. Ze passen niet zo goed bij het jongetje van 12 dat nog altijd ergens van binnen zit. Ze horen meer bij “volwassen Ary”. De man van 40, die niet zomaar wat aan rotzooit, maar die nu officieel getrouwd is. Wie is die man eigenlijk? Is-ie wel aardig, maakt hij wel grappen?
We zullen het de komende tijd wel zien. Maak plaats voor de volwassen man!

Labels:

8 Comments:

  • I can hardly wait... ;-)

    By Anonymous Anoniem, at 29 april, 2007  

  • Diep zeg...

    By Blogger Pino-2008, at 30 april, 2007  

  • Doe effe nornmaal man. Volwassen worden. Is nergens goed voor. Volwassen worden. Moehahaha!

    By Anonymous Anoniem, at 30 april, 2007  

  • Wanneer kom jij die Beertender eens ophalen gitaarman?

    By Blogger ary, at 30 april, 2007  

  • Je zult merken dat het niet helpt, trouwen, om volwassen te worden ;-).
    Oja, en Edinburgh is een fantastische stad, al lijkt Parijs me wat romantischer!

    By Anonymous Anoniem, at 01 mei, 2007  

  • Gefeliciteerd zeg, maar betekent dit dat je nu volwassen stukjes gaat schrijven, ik weet niet of ik daar blij van word.

    By Blogger jack of hearts, at 02 mei, 2007  

  • Ik vind het een mooi gevoelig logje en kan me goed voorstellen dat trouwen even tot een moment van bezinning leidt (maar dat gaat vast ook weer snel over).

    By Anonymous Anoniem, at 02 mei, 2007  

  • Toen mijn lief en ik onze eerste ringen aan elkaars vinger hadden geschoven, dacht ik ook, dat er van alles veranderde. Ik zei voortaan zijn achternaam in de telefoon, en had ineens 'een man'.

    Toen we ons tweede paar ringen aan elkaars vingers schoven, waren die gedachten er niet meer. Ik roep gewoon mijn eigen naam, dat is voldoende. Ik heb 'een lief', en niks, maar dan ook niks, veranderde wezenlijk op het gebied van volwassen worden. Behalve dan dat de liefde tussen ons steeds dieper wordt, iets wat ik uiteraard ook hoop voor julie. Maar dat heeft - gelukkig maar!!! - niets met ringen en een boekje te maken...het zijn slechts aardige rituelen, die je om niet meer dan dat kunt koesteren.

    my, wat een verhaal...uh..sorry hoor...)

    By Anonymous Anoniem, at 06 mei, 2007  

Een reactie posten

<< Home


 

 Subscribe in a reader