Hakduivel

Aan het eind van onze lentevakantie reden we helemaal naar Heidelberg. Bij het horen van de naam van deze plaats gingen bij mij veel protestants christelijke belletjes rinkelen, maar onze gastvrouw (de ex collega van de broer van K. die we hier ontmoetten) keek me niets begrijpend aan toen ik dit naar voren bracht. Nu kan dat wat te maken hebben met het feit dat ik het over Maarten Luther had en zijn stellingen die hij ergens op een deur spijkerde. Iets wat helemaal niet in Heidelberg had plaatsgevonden maar in Wittenberg, iets wat ik me later bedacht. Maar die catechismus die ik als jongetje in mijn hoofd moest stampen, kwam natuurlijk wel uit Heidelberg. Enige sporen daarvan vond ik overigens niet terug in dit stadje en aan de gastvrouw durfde ik het eigenlijk ook niet meer te vragen want die bleek niet echt op de hoogte van religie of kerkgeschiedenis. Van Maarten Luther had ze bijvoorbeeld al nooit gehoord. (“Meinen Sie Martin Luther King?)
Van de duivel wist ze daarentegen al wat meer, tenminste van de “Hackteufel”, dat was namelijk de naam van het indrukwekkende hotel waar ze ons in gestopt had. Wat een hackteufel precies was wist ze weer niet. “Zit er misschien een of ander verhaal achter?”, probeerde ik nog, hopend op een of ander bizar verhaal, vol van angstig streekgebonden bijgeloof, maar ook hiermee kon ze me niet helpen. Ze had meer verstand van techniek. Als afgestudeerd engineer had ze een half jaar stage gelopen in Amerika, in het bedrijf van de broer van K. In die tijd had ze blijkbaar weinig tijd besteed aan het onder de knie krijgen van de taal, want de engelse woorden kreeg ze met moeite uit haar mond geperst. Met vertrokken gezicht spuugde ze de gemankeerde zinnen er op z’n Arnold Schwarzeneggers uit. De eerste kennismaking, op het balkon van onze suite verliep dus enigszins stroef. Met al ons beschikbare geduld luisterden we naar haar uitgerekte monoloog die werd onderbroken door lange stiltes waarin ze met haar ogen naar boven gericht de hemel om raad leek te vragen. Helaas leken de woorden uiteindelijk ingegeven door het smeedijzeren hakduiveltje op het dak van het hotel, want af en toe begrepen we er niets van. Gelukkig gaf ze door haar eigen schaterlach aan wanneer haar verhaal grappig was zodat we instemmend met haar mee konden lachen, want hoe vervelend deze jongedame af en toe ook was (zo was ze een fervent tri-atleet en had voor de dag daarop een speciale berg-op-berg-af strafexpeditie door Heidelberg voor ons georganiseerd) we wilden onze gastvrouw natuurlijk niet beledigen.
Daarbij had ze toch maar eventjes de twee mooiste kamers van het hotel voor ons geregeld. Kamer 8, met balkon en zicht op het kasteel. Zeer aan te bevelen als u ooit nog een keer van plan bent om Heidelberg te bezoeken.

Meer foto’s op Flickr. Zie balkje rechtsonder