Slaap zacht, lieve Clio Baccara 1.8

Ook ik dacht, net als Bee en Nakker, dat het na het Dinslaken debacle alleen maar beter kon gaan. Niets bleek minder waar. The day after belde ik Duitsland met de vraag hoe het gesteld was met ons lieve kleine Cliootje. “Ja, das lohnt leider nicht meer, um die wagen zu reparieren”. Deze woorden, of iets soortgelijks, in misschien wat beter Duits, uitgesproken door Dieter of Uhe, die ons kindje onder handen had genomen, sloegen in als een bom. Onze trouwe vierwieler had niet alleen maar een zware verkoudheid, maar was op sterven na dood. Het beste was maar om hem uit z’n lijden te verlossen. Naar de abwracker ermee.
Dat was wel even slikken. Deze 1.8 Clio Baccara had ons toch zo’n vier jaar trouwe dienst verleend. We waren er helemaal mee naar de Provence gereden en nu zelfs nog even naar Frankfurt. Helaas was deze laatste krachtsinspanning net iets teveel geweest. Honderdveertig kilometer per uur over de Autobahn kon bruin blijkbaar niet meer trekken.
En wat nu? Nieuwe auto kopen? Maar even niet besloten we, al voelde die gehuurde Toyota Avensis die ons van Dinslaken naar Zwolle vervoerde wel heel erg lekker aan. Was de Clio nog een wilde (Shetland) pony die getemd moest worden, dit bakbeest vaarde als een luxe jacht over s’Heeren wegen.
Misschien volgend jaar. Tot die tijd wordt er gewoon maar weer op de fiets boodschappen gedaan.
Ook nog eens beter voor het milieu. Ome Al kan weer tevreden zijn.