Rode kool met appeltjes

Pas laat in de avond begon de lucht een beetje op te klaren, tenminste in ons gemoed. Eerder die ochtend vervloekten we onszelf nog over het feit dat we zo stom waren om een dag eerder naar Duitsland te vertrekken om het altijd spannende Keulen te verkennen. Een paar weken geleden leek dat namelijk nog een erg goed idee, even een dagje samen uit, voordat we de familie uit the States van het vliegveld in Frankfurt zouden ophalen. Maar na een hele week grondig ons huis te hebben schoongemaakt, om een goede indruk te kunnen maken, waren we zo afgemat dat we eigenlijk heel erg toe waren aan een avondje languit op de bank. Maar het hotel was al geboekt. Daarbij meenden we ook een bepaald patroon te ontdekken in ons vakantie gedrag. De voorpret was altijd erg leuk, maar als de dag daadwerkelijk aanbrak leek het alsof er een vervelend klusje geklaard diende te worden.
Met die kennis en de wetenschap dat het in het verleden, na de nodige opstart problemen toch altijd weer leuk werd, gaven we onszelf de broodnodige schop de auto in.
Eenmaal in Duitsland stopten we bij het eerste tankstation dat we tegenkwamen. Dit was onderhand al een soort ritueel geworden. In het buitenland moesten eerst de exotische snacks uitgecheckt worden. Aan de hand van de beschikbare etenswaren kon namelijk al een hoop geleerd worden over de landsaard. Aan het broodje frikadel dat we bestelden konden we bijvoorbeeld al afleiden dat de Duitser dom is. Een frikadel ziet er namelijk niet uit als een gehaktbal, maar als een worst. Dat weet iedereen.
Terug in de auto aten we broodje frikadelbal toch maar op en zetten we koers richting domstad. Daar reden we maar 1 keer fout en hoefden we dus maar 1 keer ruzie te maken. Dat viel weer mee. Iets dat we niet konden zeggen over het hotel. Vergeleken met de plaatjes van de hotelkamers op hun site, viel de realiteit namelijk wat tegen.. Daarbij moesten we ook nog eens 10 euro voor de beschikbare Wifi betalen. Uitzuigers! Ons humeur begon er bijna een beetje onder te leiden.
Gelukkig kregen we op een verwarmd terras aan de Rijn wat troostvoedsel geserveerd. De Keulse specialiteit bleek draadjesvlees met rode kool met appeltjes. Precies zoals vroeger bij oma thuis en hier konden we het ook nog eens met Keuls bier wegspoelen.
Zo werd het uiteindelijk toch nog gezellig.