Wie maakt me los? (deel 2)

Dwergen bij Jensen. Of beter gezegd; kleine mensen die gebukt gaan onder het juk van primordial dwarfism. Ze waren met hun moeder te gast in de show van de corpulente kloon van David Letterman, Conan o’Brian, of elke andere Amerikaanse showhost die hij zo graag wil zijn. Het moet niet gekker worden. Had iemand de moeder van die twee kinderen niet even kunnen waarschuwen, of even een tape kunnen sturen van de show waarin meneer Jensen de tieten van Patricia Paay betastte? Dan had ze in ieder geval even een idee gehad in wat voor een show ze optrad. Robert was in ieder geval “deeply touched”. Ik probeerde het te geloven, maar het lukte me niet.
Niet dat ik me zelf nou zo actief het lot aantrek van de gehandicapte medemens, maar ik laat ze dan ook niet opdraven in een show, ter lering en vooral ter vermaak.
Moeilijk leven moet dat trouwens zijn. Je bent je puberteit al ver voorbij, je wordt niet groter dan 1 meter 20 en je klinkt als een smurf. Daarmee lijken alle kansen verkeken om nog enigszins serieus genomen te worden en al helemaal niet door leeftijdsgenoten van de anders sekse. Als je helemaal pech hebt word je door je moeder ook nog eens mee genomen naar een talkshow waar een dikke presentator tegen je praat alsof je een kleuter van vijf bent.
Het enige voordeel, bedacht ik me vanmiddag, is als je de zolder moet opruimen. Of tenminste zo’n half zoldertje als wij hebben. Dan kan je tenminste rechtop staan.
Urenlang stond ik daar gisteren door de knieën gebogen met Snuffelmarkt dozen te slepen. Dat kostte me zoveel moeite dat ik vanochtend met pijn in mijn beide bilspieren wakker werd.
Daar had die primordial dwarf dan weer geen last van gehad.