Orakelnacht

Eind januari plaatste ik, tot ongenoegen van K. die niet begreep waarom ik háár boekentips niet een keertje wilde uitproberen, een wanhopige oproep op mijn site. Ik kwam er in de bibliotheek namelijk niet meer uit. Wist ik vroeger uit deze overvloed aan boeken nog feilloos de interessante titels de destilleren, de laatste tijd kon ik maar geen geschikt boek vinden. K.’s tips waren wel goed, maar niet altijd vertaald in het Nederlands of verkrijgbaar in de plaatselijke bibliotheek. Daarbij was ik de laatste keer hopeloos verstrikt geraakt in haar tip: Jonathan Safran Foers: “Extreem luid & Ongelooflijk dichtbij”. Op het punt in het boek waar ik niet helemaal meer begreep over wie of wat het nu opeens eigenlijk ging, had ik (volgens K.) even door de zure appel moeten heen bijten. Het zou later namelijk allemaal duidelijk worden. Helaas duurde die onduidelijkheid in het boek langer dan tien pagina’s en eigenlijk had ik er “de kracht niet meer voor”, om tot het klokhuis door te eten en belandde het boek onder een laag stof op mijn nachtkastje. Even voelde ik me zwak en schuldig, over het feit dat ik niet wat meer mijn best deed, maar uiteindelijk besloot ik dat mijn tijd te kostbaar was om onbegrijpelijke passages in boeken te moeten doorworstelen.
“Orakelnacht” van Paul Auster, de tip van Herman, gaf me geen moeilijke opgaven, geen zure appels waar ik doorheen moest bijten. Het greep me meteen bij mijn strot en liet me niet daarna niet meer los. De reden waarom ik Hermans boek koos, was eigenlijk puur toeval. Eigenlijk wilde ik geen boeken van Paul Auster meer lezen. Ik had in het verleden namelijk een zelfde vastloper gehad in een van zijn boeken: “Het spinsel der eenzaamheid”, maar “Orakelnacht” was een van de weinige tips van mijn lijstje, dat daadwerkelijk op de plank in de bibliotheek stond. Ik pakte het boek uit de kast en las de kleine samenvatting op de achterkant van het boek. Een verhaal in een verhaal, verwarrende gebeurtenissen waarin het verschil tussen realiteit en fictie af en toe niet meer te onderscheiden is? Klonk verdacht veel als een zure appel, maar ik besloot het toch maar mee te nemen.
Thuis bleek het tegendeel waar. Terwijl ik het las werd ik volledig in beslag genomen door het verhaal. Het was alsof ik persoonlijk werd voorgelezen door de schrijver en de overgangen, de Droste effecten in het boek, kwamen volstrekt geloofwaardig over. In twee avonden las ik het boek uit.
Waar het over gaat? Lees hier de recensie maar even.
De veronderstelling dat ik geen tips van andere mensen kan aannemen en dat ik volstrekt eigenwijs ben bij het uitzoeken van boeken en ceedees, verklaar ik na dit succesvolle experiment als volledig uit de lucht gegrepen.
Bedankt Herman!