Boos

Er zit een klein activistje in me. Een driftige dwerg die zijn koppie al een aantal keren om de deur stak bij het zien van documentaires als deze, deze, deze en deze. Kwaad, nee; echt “pissed off” werd hij bij het zien van zoveel onrecht dat de wereld wordt aangedaan alleen maar omdat er een groep mensen is die geen genoeg krijgt van het consumeren. Die, als ze moeten kiezen tussen een zak geld en het voortbestaan van deze planeet kiezen voor het eerste. Het kleine driftige ventje in me liep gisteren helemaal rood aan bij het zien van "An Inconvenient Truth”. Een film die laat zien hoe wetenschappelijke rapporten over de opwarming van de aarde stelselmatig worden genegeerd en dat niet alleen, er zijn lobbyisten actief die willens en wetens twijfel zaaien over het waarheidsgehalte van dit soort berichten, alleen maar om de belangen van de industrie en de consumerende mens te waarborgen. Er moet blijkbaar eerst een ramp op wereldformaat gebeuren voordat monkey-boy zich bezig gaat houden met onze veiligheid in plaats van zijn handicap, want, hoewel de hele wereld zich schuldig maakt aan het vernietigen van ons milieu, gaan de Verenigde Staten ons momenteel in voorop. Het verdrag van Kyoto werd in het verleden van tafel geveegd en de auto-industrie gaat vrolijk verder met het aanprijzen van z’n vies vervuilende S.U.V.’s, in plaats van milieu vriendelijke auto’s te ontwerpen.
Cynici, hier in Europa, wantrouwen Al Gore en z’n film, zoals heel Amerika tegenwoordig gewantrouwd wordt. Komt zo’n Amerikaan, zo eentje uit het land wat aan geen verdragen wil doen, ons zeker vertellen dat we met z’n allen naar de klote gaan. Onterecht natuurlijk, om een heel land over één kam te scheren. Als Al destijds verkozen was, waren we nu op de weg terug geweest. Dan was er iemand gekozen die niet sprak in naam van alle grote multinationals, iemand met een hart, met verantwoordelijkheidszin, iemand met integriteit. Maar nee, dat was destijds niet belangrijk, want Al Gore stond bekend als “houten klaas”. Een typering die waarschijnlijk was ingefluisterd door de campagneleiding van monkey-boy. Iedereen mekkerde mee als een kudde schapen die gaan blaten als de eerste begint. Want kijk de film maar. Deze man is geen houten klaas! Hij is sympathiek, onderhoudend, grappig, gevat en kan zichzelf relativeren. Deze man, die waarschijnlijk slimmer is als de meeste van ons, was onze redding geweest! Nu zitten we opgescheept met een stuk adderengebroed waarvan iemand s’nachts zijn hoofdhaar maar eens moet wegscheren om z’n achterhoofd checken. Zou me niets verbazen als het teken van het beest erop getatoeëerd staat; Damien Busch. Klein mannetje is kwaad, witheet en stampt met zijn voetjes uit machteloze woede.
Morgen trekt hij zijn kleine jasje aan en gaat spaarlampen kopen. Het is nog niet te laat.
Hoopt hij.