Cornet vlees

Ik ben geen taalpurist. Tenminste, dat dacht ik. De taalpurist op ons werk is Bureaumaatje, die me vroeger, toen hij nog tegenover me zat, zeer consequent verbeterde als ik weer eens een kromme zin gebruikte.
Maar vandaag was ik zelf op dreef. Eerst stuurde ik een mailtje van K. gecorrigeerd terug. Iets wat niet altijd goed overkomt (wegens te belerend), maar wat af en toe wel nodig is anders blijf je altijd “verbassen” schrijven terwijl je “verbazen“ bedoelt. “Het woord “verbassen” mag je alleen gebruiken als iedereen op je werk op je collega Bas gaat lijken. Dan is iedereen aan het verbassen.”, mailde ik terug in de hoop dat ze het woord in het vervolg juist zou schrijven. Een wat vergezocht mopje, maar functioneel, want daarmee trok ik mijn opmerking in de grapsfeer en hoefde ze zich niet op de vingers getikt te voelen.
Even later hing ik weer de leraar Nederlands uit. Of misschien meer de leraar Engels. Collega M. had het namelijk over “kajuun kruiden” en iedereen wist nog wat ze bedoelde ook. “Je bedoelt zeker “cajun kruiden” , zei ik en sprak het woord uit als [keedsjun] , waarop M. keek alsof ze het in Keulen hoorde donderen . Enkele seconden later schoot ze in de lach, zich verbazend over het feit dat ze dat woord altijd verkeerd had uitgesproken. Later bedacht ik me dat het helemaal niet zo vreemd was dat ze “kajuun” zei. Kajuun is gewoon het nieuwe cornedbeef. Een woord waarvan de verkeerde uitspraak zo vernederlandsd is dat het nu zelfs mag van de Dikke van Dale . Dit stuk vlees dankt zijn naam aan de grove korrels zout die er gebruikt werden om het te pekelen. Korrelig rundvlees dus, reden genoeg om de engelse uitspraak: [koo'n'd bief] aan te houden, maar hier spreekt men het intussen uit alsof het over een blaasinstrument gaat en men komt er nog mee weg ook. Sterker nog: ik denk oprecht dat geen slager me meer begrijpt als ik om [koo'n'd bief] vraag en waarschijnlijk kan ik over 5 jaar ook geen [keedsjun] kruiden meer krijgen, maar moet ik om [kajuun] kruiden vragen. Waar gaat dit naar toe? We begeven ons op een hellend vlak. (Een zin waarvan ik me altijd heb voorgenomen om hem pas na mijn veertigste te gebruiken. Bij deze dus)