Rituelen

Op mijn werk voel ik me wel eens als een antropoloog die het gedrag bestudeert van een net ontdekte stam indianen of bosnegers. Zo was ik gisteren wederom getuige van een vreemd ritueel dat opgevoerd werd door de vrouwen van het inheemse kantoorvolkje waar ik me enige jaren geleden bij heb aangesloten. Een van hen begon met een verhaal over een familielid met kloofjes tussen de tenen, een kwaaltje wat zich van kwaad tot erger ontwikkelde tot het veel ernstigere “wondroos”. Geïnteresseerd keken de andere dames van deze kantoorstam op van hun werk en spitsten de oren. Een van hen liep voorzichtig naar het territoriüm van de vertellende vrouw en wachtte geduldig, tot het moment waarop ze het verhaal van de eerste kon overtreffen. Zij kende namelijk ook iemand met wondroos, maar bij deze persoon was het geen eenmalige gebeurtenis, nee, deze persoon lag regelmatig met ijlende koorts op bed en ging niet op reis zonder antibiotica pillen. De rest van het vrouwvolk stond inmiddels in een kring om de vertelster heen en slaakte een lichte kreet van ontzetting. Na enige seconden van druk geroezemoes richtte het dominante vrouwtje van de groep zich op voor het ultieme verhaal. De rest van het vrouwelijk gedeelte van de kantoorstam viel stil en een lichte siddering van ontzag was voelbaar onder het stamvolk. Zij zou het ergste verhaal gaan vertellen. Iedereen wist het en na een klein moment van concentratie begon ze te vertellen over de persoon die ze kende, via een vriendin van een vriendin, die ook wondroos had en er nietsvermoedend mee doorliep. Maar voor deze arme man had het vretende bacterie geen genade en vloerde hem met een hersenbloeding.
De verteller van het gruwelverhaal keek een moment veelbetekenend om zich heen. De andere dames staarden haar vol ontzag aan en toen brak ik. Ik kon het niet meer aan. Als antropoloog kende ik ook mijn zwaktes en hypochondrie was er een van. Ik viel uit mijn rol en schreeuwde “Willen jullie nu eens eindelijk een keer ophouden met die verhalen over ziektes. Ik kan er niet meer tegen!”. Verschrikt stoof de groep uit elkaar, terug naar hun bureaus en ik schaamde me over mijn onprofessionele gedrag. Zou ik ooit het vertrouwen terugwinnen van het kantoorvolk?