Slechte smaak?

Ik weet het niet hoor, misschien ben ik een teerhartig mens, maar ben ik de enige die een steen in zijn maag krijgt bij het zien van levenloze lichamen?
Eerst had je die reizende tentoonstelling: “Bodies the exhibition” die de Beurs van Berlage aan deed. De site, die je zelf maar moet googelen (want ik link hem niet door), geeft een toelichting over de betreffende kunstobjecten: “echte lichamen zijn respectvol tentoongesteld en bieden u een fantastische kans om meer te weten te komen over het lichaam, de bouw ervan en de geheimen die het herbergt.” Meteen maar naar toe dus, met het hele gezin? Dat moet iedereen natuurlijk maar zelf weten, maar ik zou het niet doen. Bij mij wordt er hier een grens overschreden. Volgens mij moet je geen rare dingen gaan doen met lichamen, ook niet ter leringhe en al helemaal niet ter vermaeck.
Net als dat boekje dat het Amsterdamse politiekorps in het kerstpakket kreeg. Een leuk overzicht van aangetroffen lijken door de jaren heen. Ik sloeg het Volkskrant magazine open, dat uitgebreid berichtte over het boekje en keek ongewild naar de betreffende lichamen. De een met het hoofd in de oven, de andere hangend aan een touw en de derde in een rare kronkel op de grond in een openbaar toilet.
Ik vroeg me af welk persoon dit naslagwerkje eens gezellig bij de thee gaat zitten doorbladeren; “ach gut moet je deze nou eens zien, met z’n hoofd naar beneden op de trap, hoe krijgt ie dat nou voor elkaar?”. Mijn kerstkalkoen zou door middel van de anti peristaltische beweging meteen weer halfverteerd in de toiletpot belanden. Geef mij dan maar het tapas-kerstpakket dat K. mee naar huis nam of de Tinteling die mijn werkgever me cadeau gaf.
Zo leerde ik door middel van het lezen van het Volkrant magazine in ieder geval weer even waar mijn grenzen lagen. Waar liggen die van jou?